Παναγιώτης Γιαννάκης: «Σημασία έχει το ταξίδι…»

Συνέντευξη του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Παιδεύω

ΠΑΙΔΕΥΩ: Κύριε Γιαννάκη ήταν εύκολη η ανάβαση στη κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Έχοντας κατακτήσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2005, δώσαμε το κίνητρο σ΄όλους τους επόμενους αντιπάλους της Εθνικής ομάδας να θέλουν να μας νικήσουν και να είναι πολύ πιο προσεκτικοί στην αντιμετώπιση μας. Ταυτόχρονα, όμως, η επιτυχία του «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» του Βελιγραδίου, αύξησε και τις απαιτήσεις μας προς τους ίδιους τους εαυτούς μας. Ο συνδυασμός αυτός, έδωσε μεγάλο βαθμό δυσκολίας σ’ όλα τα παιχνίδια του Παγκοσμίου πρωταθλήματος. Είχαμε όμως την τύχη να αποδειχτούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να παίξουμε με πολύ καλούς αντιπάλους, με αποτέλεσμα η αξία του ηττημένου να δίνει δόξα στον νικητή. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω ότι καταφέραμε να διαφημίσουμε το ελληνικό μπάσκετ και σε κάθε παιχνίδι του Παγκοσμίου πρωταθλήματος, διατηρήσαμε τις αρχές της τακτικής μας».

ΠΑΙΔΕΥΩ: Έχουμε δει και άλλες φορές ομάδες να έχουν πολύ καλούς παίκτες, χωρίς όμως να φτάνουν στο ποθητό αποτέλεσμα. Ποιο είναι το μυστικό, ώστε πολλοί καλοί παίκτες να κάνουν μια ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα άριστη;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Ορισμένα πράγματα τα συζητάμε πολύ συχνά με τους διεθνείς παίκτες, προκειμένου να γίνονται καλύτεροι. Έχουμε πει, δηλαδή, ότι ο καθένας πρέπει να είναι «σκληρός» με τον εαυτό του και πολύ καλός με τους συμπαίκτες του. Στην Εθνική ομάδα, υπάρχει αλληλοσεβασμός, καλές συνεργασίες και αφοσίωση στην ομαδικότητα του παιχνιδιού μας. Υπάρχουν ρόλοι και ιεραρχία. Εφόσον, είναι δεδομένα στοιχεία της Εθνικής, το ταλέντο και οι ικανότητες κάθε παίκτη, η δουλειά μας είναι να δημιουργηθεί ένα σύνολο με δυνατή συνοχή και αντοχή στον χρόνο. Αυτός είναι ο μοναδικός σίγουρος δρόμος, ώστε να δημιουργηθεί μια καλή ομάδα που θα σέβεται τον ιδρώτα της και τον κάθε αντίπαλο».

ΠΑΙΔΕΥΩ: Τι θα προτείνατε στα σημερινά παιδιά που σας θαυμάζουν και θέλουν να σας μοιάσουν;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Κάθε ημέρα να κερδίζουν τον εαυτό τους. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος κάθε ανθρώπου είναι τις περισσότερες φορές, ο ίδιος ο εαυτός του κι αυτό συμβαίνει γιατί, ίσως κάθε άνθρωπος δείχνει μεγαλύτερη αγάπη απ’ όσο θα έπρεπε στον εαυτό του. Και έτσι δεν ασχολούμαστε με την καθημερινή βελτίωση του εαυτού μας. Εννοείται ότι πρέπει να παραμένουμε σεμνοί και ταπεινοί απέναντι στους εκάστοτε συνεργάτες μας. Να ξέρουν όλα τα παιδιά, ότι η «σκληρή» και επίμονη δουλειά δεν αδίκησε κανέναν».

ΠΑΙΔΕΥΩ: Τι έχετε να πείτε για τον σχολικό αθλητισμό, για τη σημασία του αλλά και για το σημερινό του επίπεδο;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Ο σχολικός αθλητισμός δεν βρίσκεται στο επίπεδο που αξίζει και αρμόζει σ’ όλα τα Ελληνόπουλα και στην αρχαία ιστορία της χώρας μας που είχε τον αθλητισμό σε πρώτο ρόλο της κοινωνίας. Θα ήθελα πολύ από το υπουργείο Παιδείας να αφιερώσει ένα σημαντικό κομμάτι του στην αθλητική εκπαίδευση. Κάθε παιδί έχει ανάγκη, εκτός από την εκπαίδευση του μυαλού να προσέχει και το «πλοίο» της ζωής του που είναι το σώμα μας, ώστε να εφαρμόσουμε το αρχαίο και πολύ σωστό ρητό «νους υγιής εν σώματι υγιές». Ο αθλητισμός σε κάθε ηλικία μπορεί να βελτιώσει το επίπεδο της ζωής μας. Γι’ εμένα προσωπικά, ο αθλητισμός ήταν ευλογία στην ζωή μου. Οι αρχές του μου διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα, την σκέψη και τον τρόπο δουλειάς μου. Ο αθλητισμός είναι απαραίτητος για την διαμόρφωση της αθλητικής παιδείας που μας λείπει σημαντικά στην διαμόρφωση των φιλάθλων που έχει ο ελληνικός αθλητισμός. Θα έπρεπε να υπήρχε ειδικό μάθημα αθλητικής παιδείας και εκπαίδευσης».

ΠΑΙΔΕΥΩ: Μπορείτε να μας δώσετε μια σύντομη περιγραφή της πορείας του Παναγιώτη Γιαννάκη από το Δημοτικό Σχολείο και τις αλάνες της Νίκαιας μέχρι την κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ; Άξιζε τον κόπο αυτή η πορεία;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Είχα την τύχη να αγαπήσω από μικρός τον αθλητισμό. Ήμουν αθλητικό παιδί και μου άρεσε να αθλούμαι, γιατί διασκέδαζα και άρχισα να αντιλαμβάνομαι πολύ γρήγορα ότι μπορούσα να ασχοληθώ με μεγάλη αγάπη μαζί του. Φυσικά, δεν απορροφήθηκα μόνο στον αθλητισμό και δεν παράτησα το σχολείο και έτσι έγινα καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Νιώθω ευλογημένος που βρέθηκα στον χώρο του αθλητισμού και ιδιαίτερα σ’ αυτόν του μπάσκετ. Μέσα από πολλές δυσκολίες, αλλά και τις πρώτες διακρίσεις μου, αυτό που θυμάμαι πολύ καλά ήταν ότι οι γονείς μου δούλευαν για να μου δίνουν την ευκαιρία να μην σταματήσω να ασχολούμαι με το μπάσκετ. Αναγκάστηκα να πάω σ’ έναν τσαγκάρη για να ράψω τα πρώτα, δερμάτινα παπούτσια που μου χάρισε ένας παλιότερος παίκτης του Ιωνικού Νικαίας και τα πρόσεχα καθημερινά για να μην χαλάσουν ξανά. Στα παιδικά μου χρόνια, ήθελα να ανταγωνίζομαι τους μεγαλύτερους μου, όπως ήταν οι έφηβοι και όταν έγινα έφηβος, ήθελα να παίζω με τους άνδρες, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι κέρδιζα διπλές εμπειρίες. Γι’ αυτόν τον λόγο και έπαιξα από 17 χρονών στην Εθνική Ανδρών. Το ’82, αντιμετώπισα έναν σοβαρό τραυματισμό που απείλησε την καριέρα μου, αλλά η αγάπη για το μπάσκετ, με βοήθησε να τον ξεπεράσω. Πέραν από τις νίκες και τις διακρίσεις, ως παίκτης, θέλω να τονίσω ότι πάντα το ταξίδι προς τον οποιοδήποτε προορισμό, έχει μεγαλύτερη αξία και συναρπαστικότητα, ανεξαρτήτως της κατάληξης. Δεν θα αντάλλαζα ποτέ αυτά τα ταξίδια που έχω κάνει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Εύχομαι να το ζήσουν κι άλλοι, γιατί και από την θέση του προπονητή, νιώθω πολύ όμορφα που η δική μου γενιά, ώς παίκτης παρακίνησε τους σημερινούς παίκτες της Εθνικής ομάδας να ασχοληθούν με το μπάσκετ και να το φέρουν ξανά σε μια θέση στην Ευρώπη και σ΄όλο τον κόσμο που του αξίζει. Και είναι διπλή χαρά να ξεπερνούν τις δικές μου επιτυχίες, τα παιδιά που έμαθαν μπάσκετ από την δική μου γενιά. Επαναλαμβάνω ότι νιώθω ευλογημένος και πιστεύω όλοι σας θα έχετε ευκαιρίες στην ζωή σας για να ζήσετε τέτοιες στιγμές. Όλοι έχετε το ταλέντο με ό,τι ασχοληθείτε και εύχομαι οι δάσκαλοι σας να «σκαλίσουν» αυτό το ταλέντο.