Ο Ορφέας γεννήθηκε σε μια σπηλιά στην περιοχή της Θράκης περίπου τον 6ο αιώνα π.Χ. Ήταν γιος της Κλειώς και του Ιάγρου, βασιλιά της Θράκης. Ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας του δίδαξε τη μουσική και του χάρισε τη λύρα που μ’ αυτήν μπορούσε να μαγεύει τα πάντα με τους μαγικούς ρυθμούς που έπαιζε. Ο Ορφέας πέρα από καταπληκτικός μουσικός υπήρξε και εξαίρετος τραγουδιστής. λένε ότι και τα αγρίμια ακόμη του δάσους μαζεύονταν γύρω του για να τον ακούσουν. Ακόμα και τα δένδρα και τα βράχια κουνιόνταν σαν να χόρευαν στη μουσική του.
Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία με τον Ιάσονα. Με τη μουσική της λύρας του κοίμισε το δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας και έτσι μπόρεσε να το κλέψει ο Ιάσονας. Στον δρόμο της επιστροφής γλύτωσε τους Αργοναύτες από τις Σειρήνες και την παγίδα τους παίζοντας τόσο δυνατά και αρμονικά που ξεπέρασε σε ομορφιά, δύναμη και μαγεία το τραγούδι των Σειρήνων.
Μετά την Αργοναυτική εκστρατεία, ο Ορφέας επέστρεψε στη Θράκη και συνέχισε να τριγυρνά μέσα στο δάσος, παίζοντας τη λύρα του και τραγουδώντας. Εκεί κάποτε συναντήθηκε με τη νύμφη Ευρυδίκη την οποία αγάπησε και πήρε για γυναίκα του. Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ. Ένα φίδι δάγκωσε την Ευρυδίκη που πέθανε αφήνοντας στον Ορφέα τεράστια θλίψη. Λένε ότι όταν ο Ορφέας τραγουδούσε τον πόνο του ακόμα και οι πέτρες ράγιζαν. Τίποτα πια δεν τον παρηγορούσε. Και έτσι αποφάσισε να κατέβει στον Άδη, στο βασίλειο του Πλούτωνα, να ξαναβρεί την Ευρυδίκη και είτε να τη φέρει πίσω στον κόσμο, είτε να μείνει για πάντα μαζί της.
Με τη βοήθεια του θεού Ερμή κατέβηκε στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη και με τη μαγική μουσική της λύρας του αποκοίμισε τον φοβερό Κέρβερο, τον φύλακα του Άδη που είχε τη μορφή σκύλου με τρία κεφάλια. Μπροστά στη θλίψη αλλά και στα παρακάλια του Ορφέα, ο Πλούτωνας λύγισε και δέχτηκε να αφήσει την Ευρυδίκη να φύγει. Έθεσε όμως στον Ορφέα έναν όρο: Στον δρόμο της επιστροφής για τον επάνω κόσμο, μπροστά θα πηγαίνει αυτός και πίσω του θα ακολουθεί η Ευρυδίκη με τον Ερμή. Μέχρι να φθάσουνε στον προορισμό τους ο Ορφέας δεν έπρεπε ούτε μια φορά να γυρίσει να δει την Ευρυδίκη, αλλιώς αυτή θα χανόταν για πάντα!
Ο Ορφέας δέχτηκε με χαρά τον όρο του Πλούτωνα και με τη συνοδεία του Ερμή ξεκίνησαν να επιστρέψουν στην γη. Φθάνοντας όμως κοντά στην έξοδο, ο Ορφέας έχασε την υπομονή του, παρασύρθηκε από την αγάπη του και τη λαχτάρα του να ξαναδεί την Ευρυδίκη και γύρισε να την κοιτάξει…
Στη στιγμή, εκείνη χάθηκε, επιστρέφοντας στο σκοτεινό παλάτι του Άδη, και ο Ορφέας έμεινε ξανά μόνος του… για πάντα!
Άδικα έκλαψε και θρήνησε για την ανοησία του ο Ορφέας. Η Ευρυδίκη είχε χαθεί για πάντα. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο του άρχισε να τριγυρίζει πάλι στα δάση με τη λύρα του και να τραγουδά για τον χαμό της αγαπημένης του Ευρυδίκης.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο θάνατος του Ορφέα ήταν τόσο τραγικός όσο τραγική ήταν και η ζωή του!
Λέγεται ότι οι Μαινάδες θύμωσαν μαζί του γιατί τις περιφρονούσε και τις αγνοούσε όταν τις συναντούσε στο δάσος. Κάποια μέρα λοιπόν που τον συνάντησαν στο δάσος, έξαλλες και μανιασμένες, έπεσαν πάνω του και τον κομμάτιασαν, τα κομμάτια του κορμιού του και τη λύρα του τα πέταξαν στον ποταμό Έβρο. Ο ποταμός έβγαλε τα λείψανά του στη θάλασσα και αυτή με τα κύματά της τα ξέβρασε στις ακτές της Λήμνου. Εκεί τα περιμάζεψαν οι μούσες και τα έθαψαν στο νησί με ευλάβεια. Τη λύρα του την κράτησαν οι κάτοικοι σαν κειμήλιο και αργότερα οι θεοί την πήραν και την έβαλαν ανάμεσα στους άλλους αστερισμούς του ουρανού για να θυμίζει τον Ορφέα.
