paidevo.gr | parents

Σε αναζήτηση περί των 50 εκατ. ευρώ βρίσκεται το υπουργείο Εσωτερικών ώστε να μην μείνουν εκτός παιδικών σταθμών περίπου 25.000 παιδιά. Σύμφωνα με πληροφορίες της aftodioikisi.gr, οι αιτήσεις έχουν φτάσει τις 91.000 (για την ακρίβεια 91.153), ενώ τα 150 εκατ. που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα καλύπτουν 60.000 παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι μένουν εκτός 30.000 παιδιά για τα οποία θα χρειάζονταν επιπλέον 75 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, από τις 91.000 αιτήσεις εκτιμάται ότι γύρω στις 6.000 με 8.000 αιτήσεις δεν πληρούν τα κριτήρια που έχουν τεθεί, άρα ο συνολικός αριθμός τους θα μειωθεί σε 83.000 με 85.000.

Το θέμα συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της σημερινής τρισίμιση και, πλέον, ωρών, συνάντησης του υπουργού Εσωτερικών με την ΚΕΔΕ: «Το υπουργείο Εσωτερικών συνεχίζει την αναζήτηση κονδυλίων προκειμένου να ενισχυθεί το πρόγραμμα έτσι ώστε να καλυφθούν όσο το δυνατόν περισσότερες θέσεις για τα παιδιά», δήλωσε μετά τη συνάντηση ο Γ. Μιχελάκης.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ Κ. Ασκούνης τόνισε ότι «το μεγάλο θέμα για εμάς είναι να πάρουμε περισσότερα παιδιά στους δημοτικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς στα ΚΔΑΠ και ΚΔΑΠ-ΜΕΑ δεδομένου ότι περνάμε μία παρατεταμένη οικονομική κρίση και υπάρχει οικονομική στενότητα στις οικογένειες. Ο κύριος υπουργός κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις και εμείς ως ΚΕΔΕ θα τις εξετάσουμε στην κατεύθυνση, να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδάκια στους παιδικούς σταθμούς», πρόσθεσε ο κ. Ασκούνης.

(πηγή: aftodioikisi.gr)

Οι άνθρωποι δεν κατάσχονται

Θέλαμε για χρόνια να έρθουμε και να μείνουμε μόνιμα στην Ελλάδα. Κάθε φορά που επισκεπτόμασταν αυτόν τον ευλογημένο τόπο για διακοπές, γινόταν όνειρό μας να βρούμε ένα σπίτι όμορφο, κοντά στη θάλασσα, για να περάσουμε σε τούτη την πανέμορφη χώρα το υπόλοιπο της ζωής μας. Να έρχονται και οι καλοί μας φίλοι τακτικά να μας βλέπουν και να απολαμβάνουμε όλοι μαζί την ατέλειωτη μαγεία του ελληνικού τοπίου. Συνεχώς το μελετούσαμε αλλά, λίγο οι υψηλές τιμές, λίγο το ότι δεν βρίσκαμε το κατάλληλο σπίτι, το όνειρό μας έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Μέχρι που παρουσιάστηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία με τους πλειστηριασμούς. Τώρα πια είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ανάμεσα σε δεκάδες, σχεδόν εκατοντάδες, περιπτώσεις κατοικιών που βγήκαν στο σφυρί και σε πολύ ευνοϊκές προσφορές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η διαφορά στην τιμή ήταν εντυπωσιακή, μιλάμε για δέκα φορές κάτω. Δεν μπορούσαμε με αυτά τα δεδομένα να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τη στιγμή, να αρπάξουμε από τα μαλλιά αυτή τη μοναδική ευκαιρία και να αγοράσουμε το σπίτι των ονείρων μας στην Ελλάδα. Βάλαμε κάτω όλες τις λίστες, τις εφημερίδες, τις αμέτρητες αγγελίες, ήρθαμε σε επαφή με τα τόσα μεσιτικά γραφεία που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και πουλάγανε όσο-όσο, μιλήσαμε με κάποιους γνωστούς μας που είχαν πόστα και θέσεις υψηλές και γνωριμίες μέσα στις ελληνικές τράπεζες και που μας παρείχαν εμπεριστατωμένη καθοδήγηση για να μην ψάχνουμε στα τυφλά αλλά με σχέδιο, έτσι ώστε να βρούμε την ιδανική περίπτωση. “Τσάμπα πράμα”, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Έλληνες.

Και, επιτέλους, βρέθηκε. Μια υπέροχη μονοκατοικία, στην πανέμορφη ελληνική εξοχή, λίγα μέτρα μόλις από το βουνό και από τη θάλασσα μαζί. Με αυλή μεγάλη, με κήπο που μέσα του μπορούσες να δεις άνθη ζωηρά, λες και φυτεύτηκαν προχτές. Πιο κάτω, μια αποθηκούλα δίπλα σε μια μικρή αυτοσχέδια παιδική χαρά, φτιαγμένη από ξύλο και με πολλές μικρές λεπτομέρειες που φανέρωναν την πολλή αγάπη εκείνου που την έφτιαξε. Την αγάπη την έβρισκες σε πολλά διάσκορπα σημεία αυτού του σπιτιού. Σαν το οξυγόνο, σαν τον ήλιο που διαπερνούσε τα παράθυρα κάθε πρωί, η αγάπη εξαπλωνόταν στην ατμόσφαιρα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έλεγες ότι πήγαινε και καθόταν μέσα στην καρδιά σου. Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, τα έπιπλα ήταν ακόμα όλα στη θέση τους, μαζί και τα καλύμματα, τα τραπεζομάντιλα, μέχρι και χειρόγραφες σημειώσεις βρήκαμε να κρέμονται από χρωματιστά μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο που ήταν και αυτό ακούνητο, αν και με άδειο το περιεχόμενό του. Στον πάνω όροφο, καθώς ανέβαινες τη στριφογυριστή τη σκάλα, προσπερνούσες τις κορνίζες που και αυτές είχαν ξεμείνει εκεί με τις φωτογραφίες που έδειχναν παππούδες και γιαγιάδες και παιδιά που αργότερα είχανε μεγαλώσει σε άλλες φωτογραφίες, ακόμα και αυτό το ίδιο το σπίτι έβλεπες όπως μεγάλωνε με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Μετά έφτανες στα παιδικά δωμάτια και σκόνταφτες πάνω σε αναποδογυρισμένα πολύχρωμα ποδήλατα με τις ρόδες τους που ακόμα κυλούσαν στον αέρα. Και πιο ‘κει, η κρεβατοκάμαρα με τον μεγάλο καθρέφτη απέναντι να έχει επάνω του τις πιο συχνές ελληνικές λέξεις γραμμένες με κραγιόν. “Σ’ αγαπώ-Καλημέρα”.

Αργότερα, μάθαμε ότι στο σπίτι αυτό πριν από εμάς έμενε μια τετραμελής οικογένεια, η μάνα, ο πατέρας με τα δυο τους ανήλικα παιδιά. Ότι πριν από αυτούς, είχαν έρθει πρώτοι και είχαν χτίσει εκεί την πρώτη καλύβα οι παππούδες τους, οι προηγούμενες δηλαδή γενιές, πριν από πολλές δεκαετίες, όταν ακόμα εδώ δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο βράχια και άμμος. Ότι σε εκείνη τη μικρή την καλύβα γεννήθηκαν παιδιά πολλά και μεγάλωσαν ολόκληρες οικογένειες και ότι για χρόνια κοιμόντουσαν όλοι κάτω στο πάτωμα. Ότι μαγείρευαν φαγητό για δέκα ανθρώπους σε ένα και μόνο τσουκάλι παλιό, το οποίο βρήκαμε κι εμείς κάποια στιγμή στην αποθήκη. Ότι ρεύμα δεν είχαν τότε και νερό φέρνανε από ένα πηγάδι που ακόμα και σήμερα υπάρχει στην πίσω πλευρά του κήπου. Ότι δουλέψανε όλες αυτές οι γενιές και η καθεμιά κουράστηκε και προσπάθησε και έβαλε το δικό της λιθαράκι μέσα στους τοίχους και παρέδιδε το σπίτι όλο και μεγαλύτερο στους επόμενους. Ότι τελευταία ο πατέρας έμεινε ξαφνικά άνεργος και δυσκολευόταν πολύ να ξεπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει. Ότι το ένα το παιδάκι τους έπεσε με το ποδήλατο και χτύπησε σοβαρά και έπρεπε να κάνει πολλές εξειδικευμένες και ακριβές εξετάσεις και ταξιδεύανε συνέχεια σε νοσοκομεία στο εξωτερικό, μέχρι και οι γείτονες, λέει, μαζέψανε λεφτά για να βοηθήσουν, γιατί ήξεραν ότι η οικογένεια πλέον τα βγάζει δύσκολα και ήταν κρίμα και για το παιδάκι. Ότι τελικά έμεινε παράλυτο και ότι όσο κι αν προσπάθησαν όλοι μαζί, τα χρέη ήταν υπέρογκα και η οικογένεια παράλυσε και στο τέλος η τράπεζα έβαλε υποθήκη το σπίτι κι ένα σούρουπο τους πέταξε στα βιαστικά έξω. Και τους πήρε μέχρι και το αναπηρικό το καροτσάκι.

Όπως οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν, ανακαλύπταμε ολοένα και περισσότερα στοιχεία για αυτό το σπίτι. Καμιά φορά πάλι, ήταν λες και το σπίτι αποκτούσε στόμα και μιλούσε το ίδιο σε εμάς. Τα πρώτα κρύα βράδια του χειμώνα, την ώρα που άκουγες τον άνεμο να ψιθυρίζει και να κάνει ήχους περίεργους, έπαιρνες όρκο ότι ανθρώπινες φωνές εξαπλώνονταν μέσα στους διαδρόμους, φωνές που δεν καταλάβαινες τι έλεγαν, άλλοτε μοιάζανε με τραγουδάκια παιδικά άλλοτε γινόντουσαν άναρθρες, υπόκωφες κραυγές, που πάντα όμως, ένα περίεργο πράγμα, σταμάταγαν αμέσως μόλις κόπαζε ο άνεμος, λες και υπήρχαν και δεν υπήρχαν, λες και ήταν τα λόγια του αέρα. Ήταν δύσκολο να καταφέρεις να αποκοιμηθείς με όλα αυτά, δεν σ’ αφήνανε και τα ξύλινα πατώματα που τρίζανε και σταματούσαν πάλι, νόμιζες ότι κάποιος περπατούσε μέσα στα σκοτάδια και έκανε διαρκώς ποδοβολητά και θόρυβο. Όταν πάλι κατάφερνες να σε πάρει ο ύπνος, ήταν ακόμα δυσκολότερο. Βλέπαμε δεκάδες όνειρα, τόσα πολλά που στο τέλος μπερδευόμασταν και αναρωτιόμασταν πως είναι δυνατόν να ονειρευόμαστε συνεχώς πρόσωπα άγνωστα, μορφές που ποτέ μας δεν γνωρίσαμε, ιστορίες και περιστατικά που συνέβαιναν μόνο μέσα σ’ αυτό το σπίτι, από τότε που εδώ υπήρχε μόνο μια καλύβα, όνειρα συναισθηματικά, από εκείνα που σου ζεσταίνουν το στομάχι και κλαις στον ύπνο σου και ξυπνάς το πρωί με βρεγμένο το μαξιλάρι, γιατί έκλαιγες στ’ αλήθεια. Όνειρα γεμάτα γέρους και γριές και φως και σκοτάδι εναλλασσόμενο και ανάσες δίπλα στο αυτί σου και δάκτυλα που σου χαϊδεύουνε το λαιμό και που μετά σε σφίγγουνε και πνίγεσαι και πετάγεσαι σαν μικρό παιδάκι τρομαγμένο. Μαμά, μαμά! Φοβάμαι.

Ειδικά για τα παιδιά η κατάσταση έγινε ακόμα πιο περίπλοκη με όλα αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα. Ένα βράδυ η μικρή μας η κόρη άρχιζε να φωνάζει και να τρέχει πάνω κάτω και εμείς πανικόβλητοι δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν την αντικρίσαμε να γδέρνει με τα χέρια της τον τοίχο και να ματώνει και να σχηματίζει με τους ματωμένους της καρπούς σύμβολα και αριθμούς χωρίς σταματημό λες και δεν έλεγχε η ίδια το σώμα της, λες και είχε γίνει μια μαριονιέτα στα χέρια κάποιου άλλου που χρησιμοποιούσε την κόρη μας για κόκκινο μολύβι. Εντάξει, ξέραμε ότι τα παιδιά δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένα με τον ερχομό μας εδώ κι έτσι αρχικά το αποδώσαμε στην απότομη αλλαγή περιβάλλοντος, ότι ίσως όλα αυτά να ήταν ακραίες παιδικές αντιδράσεις που και εμείς ως προστατευτικοί γονείς είχαμε πιθανότατα διογκώσει κάπως σε σχέση με το πώς συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Ειδικά αυτό ίσχυε για το γιο μας που από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ήταν υπερκινητικός και δραστήριος και που πάντα εξαφανιζόταν και χανόταν με το παραμικρό. Όπως εκείνο το απόγευμα που δεν μπορούσαμε να τον βρούμε πουθενά και τον ψάχναμε και φωνάζαμε το όνομά του με τις ώρες. Το μόνο στοιχείο που είχαμε ήταν ότι έλειπε εκείνο το ποδήλατο που είχαμε βρει στο παιδικό δωμάτιο όταν ήρθαμε για πρώτη φορά εδώ και με το οποίο θα μπορούσε να έχει καταλήξει χιλιόμετρα μακριά. Η ώρα περνούσε. Κόντευε σούρουπο. Πήγαμε και πίσω από το σπίτι. Το ποδήλατο έστεκε αναποδογυρισμένο με τις ρόδες να κυλάνε. Το πηγάδι! Το παιδί μου! Σκύβουμε. Δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του. Βουλιάζει. Το νερό φτιάχνει με τις ανάσες του γράμματα. Γράμματα ελληνικά.

Φ Υ Γ Ε Τ Ε

(πηγή: kakoskeimena.net)

Ποιά είναι η ισπανική νομοθεσία για τους πλειστηριασμούς Η ισπανική νομοθεσία προβλέπει την κατάσχεση κατοικιών με μόλις ένα μήνα καθυστέρησης στην καταβολή της δόσης του δανείου. Αντιμέτωποι με τη λαίλαπα του πλειστηριασμού βρίσκονται εκατομμύρια Ισπανοί, από το 2008, οπότε άρχισε να σκάει η «φούσκα» των ακινήτων. Ήδη στην Ισπανία έχουν εκδοθεί 415.117 διαταγές έξωσης και έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους 253.000 άνθρωποι. Από τις αρχές του 2013 περίπου 500 νοικοκυριά χάνουν σε ημερήσια βάση το σπίτι τους ενώ άλλα 800.000 δάνεια είναι επισφαλή και αντιμετωπίζουν θέμα καταβολής δόσεων. Παράλληλα υπάρχουν 3,5 εκατομμύρια άδεια σπίτια σε όλη τη χώρα και στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε τράπεζες. Η νομοθεσία στην Ισπανία προβλέπει ότι αν ένα σπίτι κατασχεθεί από την τράπεζα τίθεται σε δημοπρασία, συνήθως σε πολύ χαμηλές τιμές, και όποιο ποσό προκύψει από την πώληση αφαιρείται από το υπόλοιπο χρωστούμενο ποσό του δανείου το οποίο εξακολουθεί να βαραίνει τον ιδιοκτήτη του. Η κυβέρνηση Ραχόι πήρε κάποια μέτρα για να εξαιρέσει από το μέτρο των πλειστηριασμών τις μονογονεϊκές οικογένειες, τους ανέργους και τους πολίτες με εισόδημα κάτω από 19.500 ευρώ. Αγανάκτηση και κίνημα κατά των κατασχέσεων Η κατάσταση είναι τόσο δραματική που έχει προκαλέσει την αγανάκτηση των πολιτών ενώ έχουν αυξηθεί και οι αυτοκτονίες καθώς σχεδόν 20 άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει στην Ισπανία εξαιτίας των πλειστηριασμών. Το κίνημα Πλατφόρμα Πληγέντων από τις Εξώσεις και Κατασχέσεις το οποίο ξεκίνησε τη δράση του το 2009 από τη Βαρκελώνη εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ισπανία. Παρέχει δωρεάν νομικές συμβουλές και έχει πραγματοποιήσει χιλιάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ενώ έχει εμποδίσει 560 κατασχέσεις. (πηγή: iefimerida.gr)

Ζοφερή είναι η πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουν τα παιδιά που εργάζονται στις ευρωπαϊκές χώρες, τόνισε σε σχόλιό του που δημοσιεύθηκε την Τρίτη ο αρμόδιος Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης Νιλς Μούιζνιεκς.

Στο σχόλιό του, ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας ότι η παιδική εργασία στην Ευρώπη συνεχίζει να αποτελεί και σήμερα ένα σοβαρό πρόβλημα και ότι υπάρχει κίνδυνος ραγδαίας αύξησης της σε χώρες που μαστίζονται από την οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιταλία και η Πορτογαλία.

Επικαλούμενος στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας ο Επίτροπος αναφέρει ότι σήμερα περισσότερα από 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 ως 14 ετών εργάζονται σε όλο τον κόσμο, ενώ σύμφωνα με στοιχεία της Unesco, η πραγματικότητα της παιδικής εργασίας στην Ευρώπη είναι ζοφερή.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Unesco, στην Γεωργία εργάζεται το 29% των παιδιών ηλικίας 7-14 ετών και το αντίστοιχο ποσοστό στην Αλβανία είναι 19%.

Στην Ρωσία σύμφωνα με κυβερνητικές εκτιμήσεις, εργάζονται γύρω στο ένα εκατομμύριο παιδιά. Στην Ιταλία μια μελέτη τον Ιούνιο ανέφερε εργάζεται το 5,2% των παιδιών κάτω των 16 ετών.

Στην Βουλγαρία, ανήλικα παιδιά εργάζονται μέχρι και 10 ώρες στις καπνοβιομηχανίες και στην Μολδαβία, οι διευθυντές των σχολείων, των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και των γεωργικών συνεταιρισμών έχουν υπογράψει συμβάσεις που απαιτούν από τους σπουδαστές για να βοηθούν στη συγκομιδή.

Ο Επίτροπος Μούιζνιεκς εξέφρασε την ιδιαίτερη ανησυχία του για το γεγονός ότι, τα παιδιά που αναγκάζονται να εργάζονται στερούνται της παιδείας και της εκπαίδευσης.

Η επιλογή της εκπαίδευσης σε βάρος της παιδικής εργασίας αποτελεί τον μόνο τρόπο για να αναπτυχθεί μία χώρα, πρόσθεσε ο Επίτροπος.

(πηγή: nooz.gr)                    

Γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Σχεδόν πάντα στις γιορτές ξεχειλίζουμε από συμπόνια και αγάπη.

Τα κρατικά κανάλια παίζουν την «Κάλπικη Λίρα», ενώ άλλοι δακρύζουν φανερά, για εκείνα που δεν έκαναν και άλλοι για όλα αυτά που έπιασαν αλλά τους κούρασαν αφόρητα.

Ένας άλλος κόσμος, δίπλα μας, αγκαλιάζετε με την άνοια, περιμένοντας παρκαρισμένος σε ιδρύματα το αναπόδραστο τέλος.

Κάπως έτσι και το γηροκομείο Αθηνών, ζει, αναπνέει την μοναδική του διαδρομή, ένας άλλος χωροχρόνος που γράφεται μέσα από τα γερασμένα κάγκελα.

Άνθρωποι που βρήκαν ένα τελευταίο σπίτι, να ολοκληρώσουν με αξιοπρέπεια την γήινη πορεία τους.

Πατεράδες, μανάδες, θείοι, μοναχικοί γειτόνοι. Όλοι στα δικά τους χρόνια δεν είχαν χασομέρια, με ξυπνητήρια, ίσως κουρδιστά, λίγο ξετροχιασμένα, έκαναν ράλι με το μικρό ξαπόστεμα.

Ο Γιώργος, στα 82, πρώην σκηνογράφος, από την Αυστρία. Σήμερα φτιάχνει αγγέλους με τα κουρασμένα χέρια του.

Η άγνωστη Εβραία, που μπροστά στα μάτια σκότωσαν, οι Χιτλερικοί Γερμανοί, πατέρα και μάνα, αγκαλιάζει, ό,τι της δίνει μια γλυκιά προσοχή, μια τρυφερή ματιά.

Ένας άλλος, λιγότερο ανιακός, απαγγέλει ποιήματα, αφουγκράζεται στιγμές που πνίγηκαν στον χρόνο.

Η Μαρία, πρώην εκδότρια, χαρίζει λέξεις, λόγια, γεμάτα ήθος, καλλιέργεια που στις μέρες μας μοιάζουν παραμυθάκια.

Ο Κώστας πάλι, πλέκει σκουφιά, με μαεστρία κρατά βελόνι και τον υπόλοιπο του χρόνο τον ξοδεύει ασύστολα μαζεύοντας συλλεκτικά αυτοκινητάκια, με αδυναμία σε μεγάλους φορτωτές και μπουλντόζες.

Μονάχα τρία κτήρια, από τα οκτώ, απέμειναν να λειτουργούν, 170 περίπου, οι φιλοξενούμενοι ηλικιωμένοι, από τους 750 που είχε φτάσει να στεγάζει.

Οι εργαζόμενοι, περίπου 140, παλεύουν δυο χρόνια, με έναντι, μια δουλειά που δεν την κάνεις εάν δεν έχεις ενσυναίσθηση, έστω και λίγο πρέπει να νιώθεις, την ανημπόρια, τον συνάνθρωπο. Προσπαθούν με δράσεις, να προλάβουν το μυαλό που στεγνώνει.

Η είσοδος στα πέτρινα, κρύα και ψυχρά, υγρασιασμένα κουφάρια, είναι δύσκολη. Τρομάζεις στην θέα του τελευταίου σκαλοπατιού της ζωής, λες εγώ δεν είμαι για τέτοια, αυτά ήταν σε ξε-περασμένες γενιές, τώρα το γονίδιο κάνει αλλιώς τους  γέρους, πιο σικάτους, μια ντελικάτη θανατίλα είναι που μας ταιριάζει.

Έπειτα σε πνίγει μια κατάθλιψη, εκείνη η άνοια που τριγυρίζει μαυροφόρα και ό,τι κι αν αγγίξει του ρουφά το πρόσωπο, αρπάζει την ταυτότητα, ένα κενό βιβλίο.

Μα σαν σταθείς, χασομερήσεις έξω από τα στερεότυπα, βλέπεις τον ίδιο κόσμο με σένα, στο πιο μεγάλο. Μονάχα με μια διαφορά, εδώ μέσα δεν τρέχουν, δεν συναγωνίζονται όπως παραβγαίνουμε στους δρόμους και στα σπίτια της πόλης.

Όλα μετρούν πάνω στο συναίσθημα, η ξεχασιάρα μνήμη ζωγραφίζει τα πρόσωπα, έτσι γεννιούνται κύκλοι πραγματικής φιλίας, σχέσεις σαν εκείνες που κάνουν τα πρωτάκια, τα νήπια, που έχουν μόνο την αγωνία να ταιριάξουν με τον διπλανό τους.

Το γηροκομείο λειτουργεί από το 1890 είναι δημόσιο, εκκλησιαστικό, φαίνεται να έχει δεκάδες ακίνητα και κληροδοτήματα, μα οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, τα κλειστά κτήρια και οι στοίβα από αιτήσεις (ξεπερνούν σήμερα τις 500), για εισαγωγή ηλικιωμένων, δείχνει με όλα τα δάχτυλα, ακόμη ένα σακάτικο πολιτικό σύστημα, που είναι μονάχα για λόγια, για παχουλές κουβέντες.

Από εκείνες που γίνονται μονάχα στο γυμναστήριο της βουλής.

Βλέπεις όμως, τα γεροντάματα δεν έχουν κουράγια για κραυγές, περιμένουν με ανοιχτά τα χέρια ένα νιάξιμο που φαίνεται δεν είμαστε ικανοί ούτε αυτό να δώσουμε.

(πηγή: 24grammata.com)