Μίμης Πλέσσας

Καλά μου παιδιά … Καλοί μου φίλοι…

Βοηθήστε με και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη! Θέλω να μου εξηγήσετε και να καταλάβω!

Έχω μια κόρη 11 ετών που θα πάει στην έκτη και έχει μια φίλη, την «κολλητή της», έτσι λέτε εσείς τους φίλους. Είναι και οι δυο αριστούχες της πέμπτης και έτσι το καλοκαίρι το περάσανε μαζί, όταν μπορούσανε και με την πολυτέλεια του internet ήταν συνέχεια σε επαφή! Τις πέτυχα μαζί και μου δόθηκε η ευκαιρία να ρωτήσω πώς νιώθουν που ξαναρχίζουν τα σχολεία.

Οι απαντήσεις άμεσες αλλά αντίθετες. Η μια, δεν λέω ποιά περίμενε με ανυπομονησία να ξαναρχίσει το σχολείο, ενώ η άλλη μέτραγε το υπόλοιπο των διακοπών και στεναχωριόταν που λιγόστευαν οι μέρες. Με οποιαδήποτε πονηρία και αν προσπάθησα, στάθηκε αδύνατον να καταλάβω από τις απαντήσεις τους που ήσαν»μια στο καρφί και μια στο πέταλο».

Γι’ αυτό, με φόβο πως θα με πείτε παλιοκαιρίτη, θα σας πω αυτό που σήμερα πιστεύω για το τι ήταν για την γενιά μου η μάθηση.

Ότι καλό έχω μέσα μου το χρωστάω στους γονιούς και τους δασκάλους μου. Και αν σε αυτά που μια ζωή έκανα υπάρχει κάτι καλό, σίγουρα θα το βρω στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου.

Βοήθεια λοιπόν! Είμαστε ακόμα φίλοι ή είμαι για τα μπάζα;

Θα το δούμε στο μέλλον. Ας είναι καλά το «Παιδεύω».

Ο φίλος σας

Μίμης Πλέσσας