paidevo.gr | parents

Αύξηση αιτημάτων φιλοξενίας παιδιών από οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα παρατηρείται στο δημοτικό ίδρυμα «Άγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη, όπου, από τα 29 παιδάκια που περιθάλπονται, τα 6 αφέθηκαν προσωρινά εκεί μέχρι οι γονείς τους να σταθούν «στα πόδια» τους. Παράλληλα αυξάνονται και τα αιτήματα για υιοθεσία παιδιών και είναι ενδεικτικό ότι μόνο το τελευταίο εξάμηνο του 2013 κατατέθηκαν 83 αιτήσεις, τη στιγμή που ολόκληρο το 2012 είχαν κατατεθεί συνολικά 86 αιτήσεις.

Τα στοιχεία έδωσε στη δημοσιότητα η πρόεδρος του ιδρύματος Μαρία Τσιουτάνη, με αφορμή τη σημερινή, Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού. Ο «Άγιος Στυλιανός» είναι ένα από τα τρία ιδρύματα στην Ελλάδα που συμπράττουν σε υιοθεσίες παιδιών, είναι ΝΠΔΔ και έχει δυνατότητα φιλοξενίας 30 παιδιών. Επίσης, στις εγκαταστάσεις του λειτουργεί και παιδικός σταθμός, δυναμικότητας 130 παιδιών.

«Υπάρχει αύξηση των μεταναστριών μητέρων οι οποίες έμειναν άνεργες και δυσκολεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους» εξήγησε, υπογραμμίζοντας ότι στο ίδρυμα δέχονται όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου χρώματος ή εθνικότητας, ακόμα και αν οι γονείς δεν διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα.

Εντούτοις, υπάρχει άνοιγμα της «ψαλίδας» παιδιών που μπορούν να υιοθετηθούν και ενδιαφερόμενων ζευγαριών, καθώς οι δικαστικές διαδικασίες πολλές φορές είναι χρονοβόρες.

«Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή τη στιγμή στο ίδρυμα δεν μπορεί να δοθεί κανένα παιδί για υιοθεσία αφού δεν έχουν ολοκληρωθεί οι απαραίτητες διαδικασίες ενώ περιμένουμε ακόμα την τελεσιδικία για τρία παιδάκια» ανέφερε η κ. Τσιουτάνη, διευκρινίζοντας ότι είναι λίγα τα παιδιά που δίνονται για υιοθεσία. Τις περισσότερες φορές, τα παιδιά δίνονται σε ανάδοχες οικογένειες και ήδη, 14 παιδιά φιλοξενούνται σε ισάριθμες οικογένειες με την οικονομική και ηθική στήριξη του ιδρύματος.

«Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι να βρούμε ανάδοχες οικογένειες για παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα ή προέρχονται από ένα βεβαρυμένο περιβάλλον» τονίζει η κ. Τσιουτάνη. Στην κατεύθυνση αυτή, πρόθεση του ιδρύματος είναι η δημιουργία ενός δικτύου αναδόχων οικογενειών που θα έχουν περάσει από ειδική εκπαίδευση από επιστήμονες του ιδρύματος, προκειμένου να είναι έτοιμες να υποδεχθούν τα παιδιά. Στόχος, επίσης, της διοίκησης του ιδρύματος είναι η δημιουργία και ενός συμβουλευτικού σταθμού επίτοκης γυναίκας ή λεχώνας μητέρας.

«Θέλουμε τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, να μην παραμένουν εδώ για περισσότερους από 10 μήνες και μέχρι στιγμής το έχουμε καταφέρει» καταλήγει η κ. Τσιουτάνη κάνοντας και ιδιαίτερη μνεία στην αύξηση των δωρεών κατά 47% το 2012 και κατά 64% το 2013.

(πηγή: enet.gr)

Βρετανίδες μέτοικοι που η κρίση ανάγκασε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους

Ήταν το μακρινό 1989 όταν η Lizzie Clifton ήρθε για διακοπές στην Κέρκυρα και γνώρισε τον Νίκο, έναν όμορφο σερβιτόρο που την έπεισε να μείνει στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν το 1994 και έκαναν δυο γιους, τον Κωνσταντίνο και τον Daniel. Η σχέση τους τερματίστηκε το 2002 και για τα επόμενα 12 χρόνια η Lizzie ανέλαβε την ανατροφή των παιδιών της. Όμως η κρίση στην Ελλάδα δυσκόλεψε πάρα πολύ τη ζωή τους και η Lizzie αποφάσισε πως η καλύτερη επιλογή ήταν να επιστρέψει στη Βρετανία εγκαταλείποντας το νησί που αποκαλούσε «σπίτι» για 24 χρόνια, την Κέρκυρα.

Κάθε ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα στην πατρίδα της διαλύθηκε πολύ γρήγορα. «Γυρίσαμε στη Βρετανία χωρίς τίποτα. Πουλούσα επί μήνες τα υπάρχοντά μου για να έχω φαγητό για τα παιδιά μου», λέει στη Daily Mail η 47χρονη. Χωρίς οικονομίες στην άκρη, ήλπιζε οι τοπικές αρχές στο Claygate του Surrey να τη βοηθήσουν. Ωστόσο δεν της χορηγήθηκε κανένα επίδομα επειδή έλειπε για τόσο μεγάλο διάστημα από τη χώρα.

«Δεν επέστρεψα στη Βρετανία για να ζω με επιδόματα», λέει, «ήθελα απλώς μια μικρή βοήθεια από τη χώρα μου τις πρώτες εβδομάδες μέχρι να βρω δουλειά».

Αντ’ αυτού η Lizzie βρέθηκε άστεγη μέσα στα Χριστούγεννα. «Ο αρμόδιος υπάλληλος μου είπε πως είμαι ελεύθερη να ζήσω σε αυτή τη χώρα αλλά δεν δικαιούμαι καμία οικονομική βοήθεια, ούτε καν επίδομα τέκνων. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως η χώρα μου αρνιόταν να φροντίσει τους ίδιους τους ανθρώπους της», αφηγείται.

Η περίπτωση της Lizzie δεν είναι η μόνη, σημειώνει η εφημερίδα. Είναι πολλές οι Βρετανίδες που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη χώρα τους λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αλλά ένιωσαν ανεπιθύμητες και αφημένες στην τύχη τους.

Η Lizzie ήταν κτηματομεσίτρια στην Κέρκυρα όταν ο γάμος της διαλύθηκε. Το επάγγελμά της δέχθηκε μεγάλο πλήγμα και το 2011 ο προϊστάμενός της δεν μπορούσε πια να την πληρώνει. Άλλαξε δουλειά και πήγε σε μία θέση με χαμηλότερο μισθό. Μετά την πληρωμή του ενοικίου όμως της έμεναν περίπου 120 ευρώ για τους λογαριασμούς και το φαγητό.

«Οι χειμώνες στην Κέρκυρα είναι πολύ δύσκολοι και δεν μπορούσα να πληρώσω για θέρμανση. Καθόμασταν με τα αγόρια και ξεπαγιάζαμε κάτω από τα παπλώματα. Δεν νομίζω πως κανείς στη Βρετανία συνειδητοποιεί πόσο φοβερά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Φίλοι του Daniel ήταν τόσο πεινασμένοι που λιποθυμούσαν στην παιδική χαρά!»

Παρότι η Lizzie πλήρωνε τις εισφορές της πρώτα στο βρετανικό και στη συνέχεια στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, σε όλη την επαγγελματική της ζωή, όταν το ασφαλιστικό στην Ελλάδα κατέρρευσε, γράφει η Daily Mail, το επίδομα τέκνων κόπηκε μέσα σε μία νύχτα. Αναγκάστηκε να πουλήσει τα έπιπλά της για να βρει φαγητό.

«Με ακόμα έναν χειμώνα να πλησιάζει συνειδητοποίηση πως δεν θα είχα λεφτά για το ενοίκιο, πόσω μάλλον για φαγητό και θέρμανση», αφηγείται. «Δεν μπορούσα να υποβάλω τους γιους μου σε αυτή τη δοκιμασία για δεύτερη φορά. Ο πρώην σύζυγός μου ξαναπαντρεύτηκε και μετακόμισε κι έτσι δεν υπήρχε βοήθεια από την πλευρά του. Αν μέναμε, θα ήμασταν άστεγοι και θα πεινούσαμε. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να γυρίσω στη Βρετανία και ήλπιζα η ίδια μου η χώρα να με βοηθήσει».

Οι γονείς της Lizzie ζουν στο εξωτερικό αλλά έχει έναν αδελφό, τον Andy, στο Claygate. Ωστόσο, επειδή ο γιος του έχει σύνδρομο Ντάουν δεν μπορούσε να φιλοξενήσει την αδελφή του. Μια επιπλοκή ήταν και το ότι ο Κωνσταντίνος πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και φοβούμενη πως όλη η διαδικασία τα τον πιέσει πολύ, η Lizzie τον άφησε με φίλους στην Ελλάδα μέχρι να εγκατασταθεί.

Πριν από περίπου ένα χρόνο έφτασε με τον Daniel και δυο βαλίτσες στο αεροδρόμιο Gatwick. «Έκλεισα δύο βράδια σε ένα bed and breakfast κι εκεί ξόδεψα τα τελευταία μου λεφτά. Πήγα αμέσως στην αρμόδια υπηρεσία στέγασης με τον Daniel για να ζητήσω βοήθεια. Αλλά ήταν ένας διάλογος κωφών. Μού είπαν πως θα μπορούσαν να με βάλουν σε έναν ξενώνα γυναικών αλλά θα έπρεπε να αφήσω τον Daniel, κάτι αδύνατο για μένα. Όταν ειδοποίησα την πρόνοια για βοήθεια, μου είπαν πως αν δεν βρω κατάλυμα για το βράδυ θα έβαζαν τον Daniel με ανάδοχη οικογένεια! Δεν μπορούσα να πιστέψω το πώς με αντιμετώπιζαν!

Η Lizzie, σημειώνει η Daily Mail, είναι μία από τους 81.000 Βρετανούς πολίτες που επέστρεψαν πέρσι στην πατρίδα τους από τις χώρες του εξωτερικού όπου ζούσαν. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας και Συντάξεων, πρέπει να υποβληθούν στο ίδιο HRT τεστ (Habitual Residence Test) που περνούν και οι πολίτες που δεν έχουν βρετανική υπηκοότητα και φτάνουν στη Βρετανία για πρώτη φορά.

Το τεστ καθορίζει αν κάποιος έχει νόμιμο δικαίωμα να ζει στη χώρα και, κυρίως, αν σκοπεύει να μείνει όντως εκεί- ούτως ώστε να αποτρέπεται ο επιδοματικός τουρισμός.

Αλλά η Lizzie δεν ήξερε καν πως υπάρχει το τεστ αλλά απέτυχε στο δεύτερο σκέλος του γιατί κρίθηκε πως δεν είχε επαρκείς δεσμούς με τη γενέτειρά της.

«Έχουμε αυστηρούς κανόνες για να προστατεύουμε την ακεραιότητα του συστήματος επιδομάτων και να είμαστε σίγουροι πως κανείς δεν το καταχράται», δήλωσε στην εφημερίδα εκπρόσωπος του υπουργείου Εργασίας.

«Ο καθένας που επιλέγει να ζήσει σε ξένη χώρα για κάποιο διάστημα- κι έτσι δεν συνεισφέρει στο φορολογική σύστημα της Βρετανίας- πρέπει, όταν επιστρέψει και διεκδικήσει επιδόματα , να αποδείξει πως έχει στενούς δεσμούς με τη χώρα του και σκοπεύει να μείνει εδώ», πρόσθεσε.

Για καλή της τύχη, ο αδελφός της Lizzie της προσέφερε ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι του, εκείνη κοιμόταν στο πάτωμα, ο Daniel στο κρεβάτι. Έμεινε εκεί ένα μήνα. Στο διάστημα αυτό έγραψε τον γιο της στο σχολείο και έστειλε αιτήσεις για δεκάδες δουλειές. Με αυτό το στοιχείο ως απόδειξη πως σκόπευε να μείνει στη χώρα, ανέτρεψε την απόφαση της υπηρεσίας για μη χορήγηση επιδομάτων. Άρχισε να λαμβάνει 85 ευρώ την εβδομάδα ως επίδομα αναζήτησης εργασίας αλλά δεν της δόθηκε επίδομα στέγασης επειδή θεωρήθηκε πως έχει μέρος να μείνει.

Ωστόσο ο ανιψιός της δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στους επισκέπτες και δύο εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα ο αδελφός της  ζήτησε να φύγει από το σπίτι του.

Απελπισμένη επικοινώνησε με την υπηρεσία Citizens Advice Bureau κι εκείνοι την έφεραν σε επαφή με την οργάνωση Walton Charity που της βρήκε χώρο σε έναν ξενώνα. «Είμαστε απλά ευγνώμονες που είχαμε κάπου να κοιμηθούμε», λέει η Lizzie. Έμεινε εκεί με τον Daniel για ένα μήνα μέχρι να βρει δουλειά.

Η οργάνωση αρωγής αστέγων Rent Start τη βοήθησε να βρει σπίτι κι έτσι μπόρεσε επιτέλους να φέρει και τον άλλο της γιο, τον Κωνσταντίνο, που είχε μείνει στην Ελλάδα. Εκείνη κοιμάται στον καναπέ και τα αγόρια στο μοναδικό υπνοδωμάτιο του σπιτιού. Η 47χρονη έχει βρει δουλειά ως ταμίας και μπορεί και πάλι να πληρώσει για την οικογένειά της. Ωστόσο είναι ακόμα σοκαρισμένη με όλα όσα συνέβησαν με την επιστροφή της στη Βρετανία.

«Ήθελα απλά βοήθεια για να σταθώ στα πόδια μου. Ήταν τόσο επώδυνο που η ίδια μου η χώρα δεν νοιάστηκε για τα παιδιά της και έμεινα άστεγη», λέει.

Παρόμοια είναι και η ιστορία της Kim Spence που γύρισε στη Βρετανία τον Ιούνιο του 2012. Είχε κι εκείνη έρθει για διακοπές στην Κέρκυρα, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε Έλληνα κι έκαναν δύο κόρες, τη 19χρονη Μαρία και την 13χρονη Ιωάννα.

Ο γάμος διαλύθηκε το 2002 και η οικονομική κρίση επηρέασε πολύ τη ζωή της 47χρονης. «Οι δάσκαλοι δεν πληρώνοντας και τα σχολεία έκλεισαν κι έτσι έκοψαν τα επιδόματά μας. Δούλευα ως γραμματέας σε ένα ιατρείο και πουλούσα τα ρούχα και τα έπιπλά μας για να πληρώσω το ενοίκιο», αφηγείται στη Daily Mail.

Με τα κορίτσια να μην πηγαίνουν σχολείο και την ίδια να μην έχει άλλη προοπτική για δουλειά, η Kim αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να επιστρέψει στο Yeovil του Somerset.

«Πλήρωνα τους φόρους μου μέχρι που έφυγα από τη Βρετανία στα 27 μου κι έτσι ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα υπήρχε οποιοδήποτε πρόβλημα», λέει. «Ο μπαμπάς μου μού βρήκε σπίτι και πλήρωσε το ενοίκιο για τους πρώτους δύο μήνες. Δεν περίμενα να ζω με επιδόματα. Πρόθεσή μου ήταν να βρω δουλειά αλλά ήξερα πως θα χρειαστώ βοήθεια τις πρώτες εβδομάδες».

Ωστόσο η Kim ενημερώθηκε πως δεν δικαιούται καμία βοήθεια από το βρετανικό κράτος!

«Πανικοβλήθηκα εντελώς. Οι γονείς μου είναι συνταξιούχοι, δεν μπορούν να αναλάβουν και τα δικά μας έξοδα», αναφέρει.

Κατέφυγε στις τράπεζες τροφίμων και επικοινώνησε με τον βουλευτή της περιοχής της για αν τον ενημερώσει για την υπόθεσή της. Μέσα σε έξι εβδομάδες βρήκε δουλειά και ο βουλευτής David Laws παρενέβη για να της χορηγηθούν επίδομα στέγασης και τέκνων.

Εργάζεται σήμερα ως γραμματέας γιατρού και μένει σε ένα σπίτι με τρεις κρεβατοκάμαρες. Αλλά η δοκιμασία των πρώτων εβδομάδων της επιστροφής της ακόμα τη στοιχειώνει.

Τέσσερις μήνες περίμενε βοήθεια η 44χρονη Joanne Humphreys που επέστρεψε στη Βρετανία όταν ο 12ετής γάμος της στην Ελλάδα διαλύθηκε. Επέστρεψε κοντά στην οικογένειά της στο Newcastle με δύο από τις τρεις κόρες της τον Οκτώβριο του 2012.

«Μου είπαν πως απέτυχα στο τεστ HRT, αλλά εγώ δεν ήξερα καν πως είχα υποβληθεί σε αυτό», λέει η Joanne στην εφημερίδα.

Χρειάστηκε και πάλι βουλευτική παρέμβαση για να ανατραπεί η απόφαση της υπηρεσίας και σήμερα η 44χρονη έχει τη δική της δουλειά και έχει ξαναρχίσει τη ζωή της. Δεν έχει όμως ξεχάσει το πώς την αντιμετώπισε σαν μετανάστη η ίδια της η κυβέρνηση.

«Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για τους Βρετανούς πολίτες να γυρίζουν στο σπίτι τους σε μία ώρα ανάγκης;», διερωτάται. «Ποτέ δεν φανταζόμουν πως δεν θα ήμουν ευπρόσδεκτη», καταλήγει.

(πηγή: newsbeast.gr)

Ερευνητές του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος», μαζί με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στις ΗΠΑ και το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον της Βρετανίας, έκαναν ένα ελπιδοφόρο βήμα προόδου στην ανοσοθεραπεία του καρκίνου.

Η επιστημονική εργασία θα δημοσιευθεί στο έγκριτο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS). Στην έρευνα, με επικεφαλής τον δρ. Ευστράτιο Στρατίκο του Εργαστηρίου Χημείας Πρωτεϊνών του Ινστιτούτο Πυρηνικών & Ραδιολογικών Επιστημών & Τεχνολογίας, Ενέργειας & Ασφάλειας του «Δημόκριτου», συμμετείχαν επίσης οι Έλληνες ερευνητές Δημήτρης Γεωργιάδης, Ευθαλία Ζερβούδη, Εμμανουήλ Σαριδάκης, Π. Κοκκάλα και Ειρήνη Μαυρίδη.

Η χρήση του ανοσοποιητικού συστήματος του ίδιου του ασθενούς (ανοσοθεραπεία) αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη εναλλακτική θεραπευτική οδό σε σχέση με την επικρατούσα σήμερα χημειοθεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου, η οποία είναι συχνά αναποτελεσματική λόγω της χαμηλής εκλεκτικότητας και της υψηλής τοξικότητας των ουσιών που χρησιμοποιούνται.

Μέχρι στιγμής όμως οι ανοσολογικές θεραπευτικές προσεγγίσεις δεν έχουν φέρει ακόμα τα αναμενόμενα αποτελέσματα σε κλινικό επίπεδο. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο χαμηλό επίπεδο κατανόησης που οι επιστήμονες έχουν για το πώς ακριβώς το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να διακρίνει ποια κύτταρα είναι καρκινικά και πώς ο καρκίνος μαθαίνει να αποφεύγει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Κατά τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί από διάφορες έρευνες, ότι τα καρκινικά κύτταρα μπορούν να αποφύγουν το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφοντας τα «σήματα» που «εκπέμπει» το κάθε κύτταρο, όταν είναι άρρωστο. Τέτοια σήματα, που ονομάζονται αντιγονικά πεπτίδια, σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να καταστρέφονται από ένζυμα μέσα στο κύτταρο, που ονομάζονται αμινοπεπτιδάσες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αμινοπεπτιδάση ERAP1.

Όπως έχει ήδη αποδειχθεί, το μπλοκάρισμα αυτού του ενζύμου μπορεί να οδηγήσει στην ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, στη θανάτωση των καρκινικών κυττάρων και, τελικά, στην πλήρη ανάρρωση πειραματόζωων από καρκινικούς όγκους. Αν και θεωρητικά το μπλοκάρισμα της αμινοπεπτιδάσης ERAP1 μπορεί να επιτευχθεί από φαρμακευτικές ουσίες που ονομάζονται αναστολείς, η ανάπτυξη τέτοιων αναστολέων για την ERAP1 έχει αποδειχθεί στην πράξη ιδιαίτερα δύσκολη.

Αν και έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την ανακάλυψη της ERAP1, καμία ερευνητική ομάδα στον κόσμο δεν έχει ακόμα ανακοινώσει την ανάπτυξη αποτελεσματικών αναστολέων για αυτό το ένζυμο. Η επιτυχία των Ελλήνων ερευνητών και των ξένων συνεργατών τους είναι ότι, μετά από πολυετείς μελέτες του εν λόγω ενζύμου, κατάφεραν να αναπτύξουν χημικές ουσίες που το μπλοκάρουν αποτελεσματικά και, έτσι, μπορούν να ενεργοποιήσουν την παραγωγή των αντιγονικών πεπτιδίων.

Μάλιστα, οι επιστήμονες απέδειξαν πειραματικά, ότι τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος μπορούσαν, παρουσία αυτών των αναστολέων, να αναγνωρίσουν αποτελεσματικά τα καρκινικά κύτταρα που κανονικά διαφεύγουν του ανοσοποιητικού συστήματος και δημιουργούν καρκινικούς όγκους σε πειραματόζωα.

Τα ερευνητικά αυτά αποτελέσματα, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του «Δημόκριτου», «εδραιώνουν για πρώτη φορά, ότι η φαρμακολογική αναστολή ενζύμων που καταστρέφουν αντιγονικά πεπτίδια, μπορεί να αποτελέσει μια νέα πολλά υποσχόμενη διέξοδο για την ανοσοθεραπεία του καρκίνου. Με αυτό τον τρόπο ανοίγουν τον δρόμο σε μελλοντικές μελέτες για τη βελτιστοποίηση και την αξιολόγηση πιθανών κλινικών εφαρμογών αυτής της κατηγορίας αναστολέων».

(πηγή: madata.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Με πρωτοβουλία ομογενή δωρήθηκαν 26.000 αναπηρικές καρέκλες σε παιδιά δεκάδων χωρών

Πάνω από 26.000 αναπηρικές καρέκλες έχουν συγκεντρωθεί με πρωτοβουλία ενός ομογενή, που δόθηκαν σε παιδιά 68 διαφορετικών χωρών, κυρίως στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες της περιοχής αλλά και της Αφρικής.

Ιδρυτής του κινήματος «Αναπηρικές Καρέκλες για Παιδιά» (Wheelchairs for Kids) είναι ο ομογενής Γεράσιμος Γεωργάτος, που πρόσφατα ήταν και υποψήφιος γερουσιαστής του κόμματος WikiLeaks Party του Τζούλιαν Ασάνζ στη Δυτική Αυστραλία, αλλά δεν τα κατάφερε να εκλεγεί.

Ο κ. Γεωργάτος είναι επίσης ιδρυτής της οργάνωσης «Φοιτητές Χωρίς Σύνορα». Ο ομογενής, πανεπιστημιακός και δημοσιογράφος που ασχολήθηκε κυρίως με θέματα των Αβορίγινων, απασχόλησε για πρώτη φορά τα μέσα ενημέρωσης της Αυστραλίας το 2009 όταν επισκέφθηκε τις φυλακές της Δυτικής Αυστραλίας στο πλαίσιο προγράμματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων και ένα αγόρι τού τράβηξε την προσοχή.

Φαινόταν πολύ μικρός για να βρίσκεται σε φυλακή ενηλίκων. Ήταν ο 13χρονος Αλί από την Ινδονησία και η τυχαία αυτή συνάντηση ήταν το έναυσμα για την αποκάλυψη μιας πρωτοφανούς υπόθεσης παράνομης κράτησης ανήλικων προσφύγων. Ο αγώνας του Γεωργάτου κράτησε τρία χρόνια, αλλά οδήγησε στην απελευθέρωση περισσότερων από 100 παιδιών.

Η ανθρωπιστική δράση του (οι γονείς του έφυγαν από την Κεφαλονιά για την Αυστραλία τη δεκαετία του ‘50), η ενασχόλησή του με τα δικαιώματα των Αβορίγινων και ο αγώνας του υπέρ της διαφάνειας στη διοίκηση, τον έχουν φέρει πολλές φορές αντιμέτωπο με τις Αρχές.

«Εγώ έχω οδηγηθεί στα δικαστήρια πολλές φορές για ρεπορτάζ και έχω δώσει τις μάχες μόνος μου» δήλωσε πρόσφατα και πρόσθεσε: «καμιά φορά με λένε ιδεαλιστή. Δεν με πειράζει…».

(πηγή: news247.gr)

Όταν η αφή συμπληρώνει τη χαμένη όραση

Άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν και τετράποδα που δεν μπορούν να μιλήσουν συναντώνται στο «Blind Touch Tour» που διοργανώνει το σόου Odysseo σε συνεργασία με το κέντρο Carroll Center for the Blind, στη Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στη συνάντηση αυτή οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης έχουν την ευκαιρία να ψηλαφίσουν και έτσι να γνωρίσουν και να νιώσουν τα άλογα που συμμετέχουν στο σόου, στο οποίο λαμβάνουν μέρος 63 άλογα και 47 καλλιτέχνες, ακροβάτες, ιππείς και περφόρμερ.

Αυτό που λείπει, επειδή υπάρχουν τα προβλήματα όρασης, το συμπληρώνει η αφή και τα συναισθήματα που γεννά η επαφή με τα άλογα.

(πηγή: newsbeast.gr)