paidevo.gr | parents

Ακόμη και σε παιδιά αλλά και σε νεαρής ηλικίας άτομα παρατηρείται τα τελευταία χρόνια ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, μια πάθηση που «προτιμά» τους ενήλικες και μπορεί να διαγνωστεί σε μία τυχαία εξέταση αίματος, καθώς πολλές φορές δεν συνοδεύεται από κανένα σύμπτωμα.

Το γεγονός αυτό αποδίδεται στην κακή διατροφή, την έλλειψη άσκησης και την παχυσαρκία που εμφανίζεται από την παιδική ηλικία. Η εξάπλωση του σακχαρώδη διαβήτη έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις σε όλο τον κόσμο και ο αριθμός των διαβητικών, που σήμερα ανέρχεται στα 370 εκατομμύρια, την ερχόμενη 20ετία υπολογίζεται ότι θα φτάσει στα 550 εκατομμύρια. Στην Ελλάδα ο αριθμός των διαβητικών υπολογίζεται σε περίπου 900.000 ενώ υπάρχουν αρκετοί που πάσχουν από διαβήτη και δεν το γνωρίζουν.

Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί την πρώτη κατά σειρά αιτία τύφλωσης, τελικού σταδίου νεφρικής ανεπάρκειας και μη τραυματικού ακρωτηριασμού των κάτω άκρων, ενώ ο κίνδυνος για έμφραγμα του μυοκαρδίου και εγκεφαλικού επεισοδίου στους διαβητικούς είναι πολλαπλάσιος σε σχέση με άτομα που δεν έχουν διαβήτη. Συχνά τα άτομα με διαβήτη και έμφραγμα του μυοκαρδίου δεν έχουν κανένα σύμπτωμα (σιωπηλή ισχαιμία του μυοκαρδίου) εξ αιτίας της νευροπάθειας που μπορεί να τους συνοδεύει. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να απουσιάζει ο θωρακικός πόνος και το ανυποψίαστο άτομο να εκτεθεί σε ιδιαίτερα μεγάλο κίνδυνο.

Τα παραπάνω ανέφερε ο πρόεδρος της Διαβητολογικής Εταιρείας Βόρειας Ελλάδας (ΔΕΒΕ) Κυριάκος Καζάκος κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου με αφορμή το 27ο ετήσιο συνέδριο της ΔΕΒΕ το οποίο αρχίζει στις 14 Νοεμβρίου που είναι και η Παγκόσμια Ημέρα του Σακχαρώδη Διαβήτη.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής που συνδυάζει τις κακές διατροφικές συνήθειες και τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου που θα οδηγήσουν ταχύτερα στην εκδήλωση της παχυσαρκίας και του σακχαρώδη διαβήτη. Σε ένα σημαντικό αριθμό από νεοδιαγνωσθέντες διαβητικούς διαπιστώνονται κατά τη διάγνωση και σοβαρές επιπλοκές.

«Αυτό δείχνει τον σημαντικό ρόλο του προληπτικού ελέγχου, που πρέπει να συστήνεται σε όλα τα παχύσαρκα άτομα, στα άτομα με υπέρταση και διαταραχές των λιπιδίων καθώς επίσης και στα άτομα με κληρονομικό ιστορικό και ηλικία μεγαλύτερη των 40 ετών. Όταν υπάρχουν συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι συχνοουρία, πολυουρία, πολυφαγία, πολυδιψία, απώλεια βάρους, θολή όραση, συχνές λοιμώξεις. Πολλές φορές δεν υπάρχουν καθόλου συμπτώματα και η διάγνωση τίθεται μετά από έναν έλεγχο ρουτίνας. Οι σωστές διατροφικές συνήθειες και η καθημερινή 30λεπτη άσκηση αποτελούν τα σημαντικότερα μέσα για την πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2» εξήγησε ο κ. Καζάκος.

Στην οικονομική διάσταση του διαβήτη αναφέρθηκε ο γραμματέας της ΔΕΒΕ Ευάγγελος Πάγκαλος, τονίζοντας ότι το άμεσο κόστος της αντιμετώπισης του διαβήτη ανέρχεται στα 1300 ευρώ ετησίως ενώ τα άτομα με αρρύθμιστο διαβήτη κοστίζουν 60% περισσότερο από τα καλά ρυθμισμένα άτομα. Ο κ Πάγκαλος επισήμανε ότι το κόστος της φαρμακευτικής θεραπείας είναι μικρό ενώ το μεγαλύτερο κόστος σχετίζεται με τη νοσηλεία και ενδονοσοκομειακή αντιμετώπιση των σοβαρών επιπλοκών του διαβήτη.

Να σημειωθεί ότι στις 14 Νοεμβρίου στην Πλατεία Αριστοτέλους από τις 11.00 έως τις 14.30 φοιτητές της Ιατρικής και Νοσηλευτικής θα ενημερώνουν το κοινό και θα κάνουν δωρεάν μετρήσεις σακχάρου, ενώ στις 12.00 θα σχηματιστεί στον ίδιο χώρο μία ανθρώπινη αλυσίδα μπλε χρώματος, που είναι και το επίσημο χρώμα του σακχαρώδη διαβήτη. Το βράδυ της ίδιας ημέρας θα φωταγωγηθεί με μπλε φώτα ο Λευκός Πύργος, ενώ στις 17 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί, στο πλαίσιο του συνεδρίου στο Grand Hotel Palace, ημερίδα για το κοινό με θέμα “«Νεότερες απόψεις για τον σακχαρώδη διαβήτη».

(πηγές: Έθνος, ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους…

Σύμφωνα με τη μελέτη, η λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς.

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ).

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν. Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης».

Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν». Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τους κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια».

Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (π.χ. θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. «Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (π.χ. ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

(πηγή: ΑΜΠΕ)

-Μάνα φεύγω.

-Ντύθηκες καλά; Έχει αλλάξει ο καιρός.

-Ρε μάνα είναι δυνατόν; Ως πότε θα με ελέγχεις αν ντύθηκα καλά; Συνειδητοποιείς ότι απευθύνεσαι σε έναν άνθρωπο 30 χρονών;

-Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι. Μην έρθεις μετά και μου πεις κρύωσα.

-Έλεος, καταλαβαίνεις ότι δεν είμαι 5 χρονών πια;

Μάλλον όχι.

Πόσοι από τους νέους της λεγόμενης «χαμένης γενιάς», της γενιάς των μνημονίων, των σημερινών 25-30άρηδων δεν αντιμετωπίζει καθημερινά παρόμοιες καταστάσεις στο σπίτι του; Πόσοι τέτοιοι διάλογοι απείρου κάλλους γίνονται μεταξύ γονέων και ταλαίπωρων τέκνων τα οποία είχαν την ατυχία να συμπέσει η αναμενόμενη περίοδος χειραφέτησης και ανεξαρτητοποίησής τους με το «Success Story»! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η αιφνιδιαστική οικονομική κρίση η οποία έπληξε τη χώρα μας και η απότομη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, πέρα από την αδιαμφισβήτητη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή συνηθειών και τρόπου ζωής ως ένα αντίμετρο σε αυτό το ισχυρότατο και απρόβλεπτο ράπισμα. Καταναλωτικές συμπεριφορές δεκαετιών περιορίστηκαν σημαντικά ή εγκαταλείφθηκαν εντελώς. Το βάρος πλέον δόθηκε στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών αλλά στην κάλυψη των εκθετικά πλέον αυξανόμενων «υποχρεώσεων». Ο ορυμαγδός αυτών των «υποχρεώσεων», φόρων, εισφορών αλληλεγγύης στους δανειστές κα. συνοδεύτηκε από άγρια μείωση του εισοδήματος στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη από ολοκληρωτική κατάργησή του λόγω απόλυσης, διαθεσιμότητας κτλ.

Κατά συνέπεια ο δύστυχος νέος που σε φυσιολογικές συνθήκες θα άνοιγε τα φτερά του και θα πέταγε μακριά από τη φωλιά τώρα όχι μόνο δεν το κάνει αλλά αντιθέτως συμβάλει με το όποιο εισόδημά του στα έξοδά της. Επίσης δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που είχαν βάλει τα θεμέλια για να ξεκινήσουν μία δική τους ζωή νοικιάζοντας ένα σπίτι και αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν ξαναγυρνώντας κάτω από τη φιλόξενη πατρική στέγη. Οικογένειες ολόκληρες πλέον ζουν πλουσιοπάροχα με τη σύνταξη της γιαγιάς απολαμβάνοντας την ιλιγγιώδη ανάπτυξη και τους επαίνους των ξένων αξιωματούχων και άλλων λαμπρών προσωπικοτήτων για το «οικονομικό θαύμα» που συντελείται στην Ελλάδα.

Το γεγονός λοιπόν αυτό της αναγκαστικής παραμονής των νέων στο πατρικό τους σπίτι σε συνδυασμό με τους διαχρονικά ισχυρούς και ανελαστικούς πολλές φορές δεσμούς μέσα στην ελληνική οικογένεια οδηγεί στο φαινόμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία παρατεινόμενη «διάπλασις των παίδων». Η συμβίωση και μόνο με τα παιδιά ενεργοποιεί ακούσια στους γονείς το αίσθημα ευθύνης αλλά και ιδιοκτησίας ως προς αυτά, χαρακτηριστικό που συναντάται διαχρονικά μέσα στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας και πολύ λιγότερο στις αντίστοιχες κουλτούρες των λαών της δυτικής Ευρώπης.

Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό. Οι οικογενειακοί δεσμοί πρέπει να διατηρούνται ισχυροί διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την αλληλοϋποστήριξη και την προστασία των μελλών που έχουν ανάγκη. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές αποτελεί τον μοναδικό φορέα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προσφέρει στήριξη σε ένα μέλλος της ανιδιοτελώς. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στον κανόνα αυτό δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και ότι δεν υπάρχουν οικογένειες που μόνο κατ’ όνομα μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοιες.

Συμπερασματικά, η αναγκαστική λόγω των οικονομικών συνθηκών συγκατοίκηση των παιδιών με τους γονείς δημιουργεί αναπόφευκτα περιορισμούς στην ελεύθερη δραστηριότητα και έκφραση των νέων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά στους νέους αυτούς ανθρώπους πέφτει το βάρος της διεκδίκησης ενός διαφορετικού τρόπου ζωής αλλά και της ανάκτησης αυτών που τόσο αναιτιολόγητα και άδικα στερούνται.

Οι γονείς από τη μεριά τους θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και να προσπαθήσουν στο μέτρο του δυνατού να συνειδητοποιήσουν ότι πλέον δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν άλλο ρόλο στη ζωή των παιδιών τους πέρα από το συμβουλευτικό. Όμως και πάλι η ευθύνη για κάθε αλλαγή βαρύνει περισσότερο τους νέους. Αυτοί είναι οι πρώτοι που πλήττονται και αυτοί έχουν το καθήκον και την υποχρέωση να διασφαλίσουν μία αξιοπρεπή ζωή και όχι απλά επιβίωση για τους ίδιους αλλά και τις μελλοντικές γενεές.

(το έγραψε και μας το έστειλε ο αναγνώστης Γιώργος Σ.)        

Σοβαρά προβλήματα υγείας, ορισμένα εξ’ αυτών απειλητικά για τη ζωή, παρουσιάστηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης. Πολιομυελίτιδα, φυματίωση, λύσσα, πνευμονιοκοκκικές νόσοι, ελονοσία, ηπατίτιδα, κάνουν έντονα την εμφάνισή τους, ενώ οι ψυχικές παθήσεις παρουσιάζουν έξαρση.

Τα προβλήματα της Δημόσιας Υγείας που αντιμετωπίζει η χώρα μας, συζήτησαν τη Δευτέρα (11/11) με την υφυπουργό Υγείας Ζέττα Μακρή, ο πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου Μιχάλης Βλασταράκος και η ταμίας του Συλλόγου Βαρβάρα Ανεμοδουρά.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των γιατρών, «παρατηρείται ανεπαρκής εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού, εγκατάλειψη της υγείας, υποσιτισμός – φαινόμενα που δημιουργούνται από τις κακές συνθήκες υγιεινής και συντελούν σε εξάρσεις των νοσημάτων αυτών με κίνδυνο επιδημιών».

Επίσης, αναφορά έκαναν στα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από την αιθαλομίχλη. Το φαινόμενο είχε κάνει την εμφάνισή του στα μεγάλα αστικά κέντρα -κυρίως στην Αθήνα- πέρσι, λόγω της εντατικής χρήσης τζακιών, καθώς οι πολίτες λόγω οικονομικής αδυναμίας δεν προμηθεύονταν πετρέλαιο.

«Η πολιτική στην υγεία είναι πλέον μια σύγχρονη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ»

«Ζοφερά τα αποτελέσματα των καταστροφικών πολιτικών που έχουν ασκηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Τομέα της Υγείας με έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό πολιτών αποκλεισμένων από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας» διαπιστώνει το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

«Καθημερινά βιώνουμε στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού τα ζοφερά αποτελέσματα των καταστροφικών πολιτικών που έχουν ασκηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Τομέα της Υγείας με έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό πολιτών αποκλεισμένων από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Χρόνια πάσχοντες χωρίς φαρμακευτική αγωγή, εγκυμονούσες εκτός μαιευτηρίων και εργαστηριακού προγεννητικού ελέγχου, υποσιτισμένα βρέφη λόγω οικονομίας στη δόση του γάλατος, παιδιά χωρίς εμβολιασμούς, φορείς σοβαρών ασθενειών χωρίς φαρμακευτική αγωγή, καρκινοπαθείς με  παραμελημένους όγκους, ψυχικά πάσχοντες περιφερόμενοι προς αναζήτηση ειδικών φάρμακων, αλλά και συχνά ασφαλισμένοι άποροι ασθενείς χωρίς φαρμακευτική κάλυψη από τα Δημόσια Νοσοκομεία λόγω έλλειψης φαρμάκων. Και μαζί με αυτά οικογένειες χωρίς  ηλεκτρικό ή και  νερό, ή και με  αδυναμία έκδοσης ακόμη και  εισιτήριου του λεωφορείου για να φθάσουν στο Κοινωνικό ιατρείο,  απαρτίζουν μια κοινωνία σε εγκατάλειψη.  Άνθρωποι που  ολόκληρη ζωή δούλευαν και πλήρωναν τα ασφαλιστικά τους ταμεία, επειδή απολύθηκαν, δεν βρίσκουν δουλειά ή έκλεισαν την επιχείρηση τους, βρίσκονται στο έλεος πλέον μόνο του Θεού, αφού η πολιτεία τους θεωρεί αποκλεισμένους», αναφέρει το ΜΚΙΕ.  

«Τέτοιες εικόνες αλλά και οι προσωπικές ιστορίες των ασθενών μας στοιχειώνουν καθημερινά πλέον στο ΜΚΙΕ.  Μας πλημμυρίζει συγκίνηση και θυμός όταν αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις.

Και την ίδια ώρα που όλα τα κοινωνικά ιατρεία προβαίνουμε σε εκκλήσεις και σε συλλογή φαρμάκων ακόμη και χάπι -χάπι για να σωθούν ζωές, το Υπουργείο Υγείας ανακοινώνει  25 ευρώ εισιτήριο στο Δημόσιο Νοσοκομείο. Προχωρά σε συρρίκνωση κλινών και προσωπικού, ακυρώνει  την  λειτουργία  των 4 φαρμακείων  του ΕΟΠΠΥ για ανασφάλιστους, που είχε εξαγγείλει και κλείνει Δομές ψυχικής υγείας ειδοποιώντας τους συγγενείς  να παραλάβουν τους ασθενείς! Ταυτόχρονα τα ράντζα επιστρέφουν στα Νοσοκομεία με εικόνες  τραγικές. Ο σχεδιασμός, εάν υπάρχει, για την τύχη της  πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής φροντίδας του πληθυσμού είναι άγνωστος, εν μέσω ευρύτατων συζητήσεων για την πλήρη κατάργηση του ΕΟΠΠΥ. Οι ΣΑΦΕΙΣ οδηγίες που είχε εκδώσει το Υπουργείο Υγείας, μέσα στο καλοκαίρι, για την περίθαλψη των σοβαρά πασχόντων ανασφάλιστων ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία επί της ουσίας δεν εφαρμόζονται και το πρόβλημα των ασθενών θεωρείται «λογιστικό πρόβλημα» που σημαίνει ότι το χρέος των νοσηλίων εάν δεν το πληρώσει (και πώς να το κάνει ο άνεργος)  θα μετακυλήσει στην εφορία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται» συμπληρώνουν από το Ιατρείο που με την κοινωνική του προσφορά κρατά όρθια την αλληλεγγύη απέναντι στους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη.

«Ο μισός πληθυσμός ουσιαστικά δεν έχει πρόσβαση σε δομές υγείας, αυτή είναι η πραγματικότητα. Με επίσημα στοιχεία του Προέδρου του ΕΟΠΠΥ κ. Κοντού οι ανασφάλιστοι πολίτες είναι 3,000,000, ενώ άλλοι 3,300,000 ασφαλισμένοι μεταξύ των οποίων έμποροι που έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους και άλλες κατηγορίες εργαζομένων, δεν έχουν κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα.  Ο ίδιος ο Υπουργός Υγείας δηλώνει δημόσια ότι «δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων των πολιτών στην Υγεία» δίνοντας προτεραιότητα στην εξασφάλιση των δανειστών και των τραπεζών και όχι στην προστασία της δημόσιας και ατομικής υγείας του πληθυσμού που βιώνει την χειρότερη οικονομική κρίση από την δεκαετία του 1930, χωρίς να ευθύνεται για τις πολιτικές επιλογές των διοικούντων επί τόσα χρόνια.

Ο Υπουργός Υγείας και η κυβέρνηση, μας παρουσιάζουν την κατάντια της χώρας μας, που συνεχώς χειροτερεύει, σαν θεομηνία που δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να δίνουν όλο και λιγότερα ψίχουλα για την υγεία.

Όλα αυτά που βιώνουμε κραυγάζουν ότι η πολιτική στην υγεία είναι πλέον μια σύγχρονη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ», καταλήγει το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. 

(πηγή: attikipress.gr)

Η οικονομική κρίση αλλάζει τον χάρτη των καρδιοπαθειών στην Ελλάδα, καθώς χτυπά απευθείας στην καρδιά εκείνους που φαινομενικά έδειχναν άτρωτοι, δηλαδή τους νέους και τις γυναίκες.

Η έρευνα της καρδιολογικής κλινικής του νοσοκομείου «Ελπίς», αποτυπώνει την αύξηση των εμφραγμάτων στις γυναίκες κάτω των 45 ετών και στους νέους άνδρες, δύο πληθυσμιακές ομάδες που πλήττονται καίρια και από την ανεργία.

Αλλαγές στον «χάρτη» της καρδιοπάθειας στη Ελλάδα έχει φέρει η οικονομική κρίση, καθώς έχει αρχίσει πλέον να γίνεται ορατή απειλή στους νέους και τις γυναίκες, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια είχαν πολύ μικρότερες πιθανότητες να χτυπηθούν από καρδιακή προσβολή.

Σύμφωνα με έρευνα της καρδιολογικής κλινικής του νοσοκομείου «Ελπίς», τα εμφράγματα έχουν αυξηθεί τόσο στις γυναίκες κάτω των 45 ετών, όσο και στους νέους άνδρες, τις δύο πληθυσμιακές ομάδες δηλαδή οι οποίες πλήττονται σε μεγάλο βαθμό από την ανεργία, δημοσιεύει ο Ελεύθερος Τύπος.

Συγκεκριμένα, το διάστημα 2003-2007 όπου δεν είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, εισήχθησαν στο νοσοκομείο «Ελπίς» με έμφραγμα 444 άνδρες και 221 γυναίκες, με μόλις 66 άνδρες και 39 γυναίκες να είναι κάτω των 45 ετών.

Αντίστοιχα, από το 2008 έως το 2012, εισήχθησαν με έμφραγμα 569 άνδρες και 412 γυναίκες, με τους 89 άνδρες και τις 94 γυναίκες να είναι κάτω των 45 ετών.

Συνολικά, η μεγαλύτερη αύξηση σε εμφράγματα καταγράφεται σε γυναίκες με ποσοστό 86,5% ενώ ακολουθούν οι νέοι κάτω των 45 ετών με ποσοστό 74,5%.

(πηγή: iefimerida.gr)