paidevo.gr | parents

Της Τατιάνας Κερασίδη

Μόνοι και αβοήθητοι είναι οι γονείς που έχουν ιδρύσει το Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος, στην οδό Καρανιβάλου 31, στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης, με σκοπό να απασχολούνται τα παιδιά τους με δραστηριότητες. «Η πολιτεία έχει γυρίσει κυριολεκτικά την πλάτη της σε αυτά τα παιδιά και εμείς αγωνιούμε για το μέλλον τους. Ο σύλλογος για το παιδί μου είναι πολύτιμος!», αναφέρει στην EgnatiaPost η Λίνα Χατζηγιάννη, μητέρα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού από το σύλλογο.

Σύμφωνα με την ίδια, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα παιδί που έχει το σύνδρομο Down είναι πολλές και ο γονέας πρέπει να έχει την υπομονή και πάνω από όλα την αγάπη για να μεγαλώσει ένα παιδί με τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα. «Δεν μετανιώνω που αφιερώνω τόσο χρόνο για το παιδί μου. Το μόνο που ζητώ είναι να επιβιώσει ο σύλλογος που μόνοι μας συντηρούμε, για να χαμογελά η κόρη μου», προσθέτει η κα Χατζηγιάννη.

Μια άλλη μητέρα που μίλησε στην EgnatiaPost, η Ιωάννα Καραμανώλη, εξέφρασε την ανησυχία της για το μέλλον του παιδιού της όταν αυτή πλέον δε θα μπορεί να το φροντίζει. «Ο γιος μου είναι 36 ετών και εγώ είμαι ήδη αρκετά μεγάλη σε ηλικία. Έχω άλλα δυο παιδιά που τον αγαπάνε πολύ, αλλά δε θέλω να δεσμευτούν για να τον προσέχουν, έχουν τη δική τους ζωή. Αν εγώ όμως φύγω από αυτή τη ζωή τι θα απογίνει το παιδί μου;», ανέφερε απεγνωσμένα η κα Καραμανώλη.

«Απομονωμένα» παιδιά

Η έλλειψη παιδείας και το γεγονός ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν κοινωνικοποιούν σωστά τους μαθητές απέναντι στα παιδιά με σύνδρομο Down, είναι κάποιες από τις αιτίες που προκαλούν τις «κλίκες» στα σχολεία, που δε θέλουν τα συγκεκριμένα παιδιά.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο Άννα Παπαχρήστου, που ασχολείται με τα παιδιά και τους γονείς του συλλόγου, τα κρούσματα ρατσισμού στα σχολεία υπάρχουν, αν και έχουν μειωθεί σημαντικά.  «Καταλαβαίνω πότε ένα παιδί αντιμετωπίζει πρόβλημα στο σχολείο και ας μην το παραδέχεται. Οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να διδάξουν στα παιδιά να μη φέρονται με ρατσισμό σε ένα παιδί που είναι διαφορετικό», υπογραμμίζει η κα Παπαχρήστου, προσθέτοντας πως τα παιδιά σε καμία περίπτωση δε φταίνε και πως θα έπρεπε να υπάρχει σωστή ενημέρωση από το σπίτι και φυσικά από το σχολείο.

Κέφι και γυμναστική

Οι ώρες στο σύλλογο συνδρόμου Down, περνούν ξέγνοιαστα και διασκεδαστικά με τη βοήθεια δύο γυμναστών, της Σοφίας Βουκάντσε και του Βαγγέλη Μάντσου, που έχουν αναλάβει τις αθλητικές δραστηριότητες τους. Στο σύλλογο τα παιδιά έχουν και άλλες δημιουργικές ασχολίες, όπως τη ζωγραφική, τις θεατρικές παραστάσεις και το διάβασμα βιβλίων.

Σύμφωνα με τους ίδιους, η γυμναστική είναι απαραίτητη για να βελτιωθεί η κίνηση του σώματος τους. «Τα αποτελέσματα αν κάποιος ξεκινήσει να κάνει από μικρός ψυχοκοινωνική γυμναστική είναι ορατά», αναφέρει η κα Βουκάντσε.

Το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων περιλαμβάνει, ρυθμική γυμναστική, αερόμπικ, καλαθοσφαίριση, ποδόσφαιρο, παραδοσιακούς χορούς, στίβο, μπαντμιντόν, φλορμπολ και άλλα πολλά διασκεδαστικά αθλήματα που αναμένεται να ενταχθούν στο πρόγραμμα. «Κάποιες δραστηριότητες τις κάνουμε στο χώρο του συλλόγου και κάποιες άλλες στο Καυταντζόγλειο στάδιο», τόνισε ο κ. Μάντσος.

Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά που έλαβαν πέρυσι μέρος στα special olympics, διακρίθηκαν και έκαναν περήφανους του γονείς και το σύλλογο. «Έχουμε διακριθεί και σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Τα παιδιά πλέουν σε πελάγη ευτυχίας!», κατέληξε λέγοντας ο κ. Μάντσος.

(πηγή: egnatiapost.gr)

(πηγή φωτο newsit.gr)

Εκατοντάδες οι νεκροί (πάνω από 200) από τον σεισμό των 7,7 βαθμών Ρίχτερ που έπληξε το νοτιοδυτικό Πακιστάν και προκάλεσε την κατάρρευση δεκάδων κτιρίων. Η ισχυρή δόνηση προκάλεσε γεωλογικές αλλαγές καθώς την εμφάνισή του έκανε ένα… νησί στις ακτές της χώρας.

«Αρχίσαμε να θάβουμε τους νεκρούς», δήλωσε ο Αμπντούλ Ρασίντ Γκογκαζάι, αξιωματούχος της αστυνομίας και πρόσθεσε ότι έχουν τραυματισθεί τουλάχιστον 373 άνθρωποι.

Ο σεισμός ήταν τόσο ισχυρός ώστε έκανε να αναδυθεί από την Αραβική Θάλασσα, σε μικρή απόσταση από την ακτή, ένα μικρό νησί. Πλήθη κατοίκων συγκεντρώθηκαν κοντά στο λιμάνι Γκουάνταρ για να δουν το σπάνιο φαινόμενο του νησιού που ο σεισμός έκανε να βγει από τη θάλασσα.

Κάτοικος του Γκουαντάρ ανέφερε στο ABC ότι πρόκειται σχεδόν για ένα «θαύμα», ενώ ένας ψαράς που το είδε να δημιουργείται είπε ότι η γέννηση του νέου νησιού ήταν μία σταδιακή διαδικασία και όχι μία ξαφνική εμφάνιση. «Όλο το χωριό ήρθε να το δει και να προσευχηθεί» αναφέρει, προσθέτοντας ότι σκοπεύει να το επισκεφθεί.

Η δόνηση έγινε αισθητή μέχρι το Δελχί της Ινδίας και το Ιράν. Είχε επίκεντρο το Μπαλουτσιστάν, μία αραιοκατοικημένη επαρχία στα σύνορα με το Αφγανιστάν και το Ιράν. Η περιοχή είναι φτωχή σε υποδομές, ενώ πολλά σπίτια είναι χτισμένα από πηλό.

«Περίπου το 90% των σπιτιών στην περιφέρεια έχουν καταστραφεί. Σχεδόν όλα τα σπίτια που ήταν φτιαγμένα από λάσπη κατέρρευσαν», δήλωσε ένας άλλος υψηλόβαθμος αξιωματούχος της επαρχίας, ο Αμπντούλ Ρασίντ Μπαλούχ.

Το Μπαλουτσιστάν είναι η πιο εκτεταμένη, αραιοκατοικημένη και φτωχή επαρχία του Πακιστάν, όμως το υπέδαφός της είναι γεμάτο υδρογονάνθρακες και μεταλλεύματα. Σπαράσσεται από τη βία εναντίον της σιιτικής μουσουλμανικής μειονότητας, τις επιθέσεις των Ταλιμπάν και τις συγκρούσεις ανάμεσα στους αυτονομιστές αντάρτες του Απελευθερωτικού Στρατού του Μπαλουτσιστάν και τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Η πακιστανική τηλεόραση έδειξε τρομοκρατημένους εργαζόμενους στην πόλη Κουέτα – την πιο κοντινή πόλη στο επίκεντρο του σεισμού – να τρέχουν στους δρόμους. Κάτοικοι λένε πως ο σεισμός είχε διάρκεια περίπου ενός λεπτού.

Ο στρατός έχει αναπτύξει ελικόπτερα και εκατοντάδες στρατιώτες για να βοηθήσουν στις επιχειρήσεις διάσωσης.

Δείτε το video (Pakistan TV):

(πηγές: nooz.gr, newsit.gr, Pakistan TV)

Από την Ελένη Καραγιάννη -με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα, M. Ed. ψυχοπαιδαγωγού, εκπαιδευτικής συμβούλου

1. Να μην κάνετε τις εργασίες του

Αντισταθείτε στον πειρασμό να ολοκληρώσετε ή να διορθώσετε την ορθογραφία του μόλις το παιδί πέσει για ύπνο, προκειμένου να μη «γίνει ρεζίλι» την επόμενη μέρα στην τάξη.

Οι εργασίες που δίνονται για το σπίτι έχουν στόχο να βοηθήσουν το παιδί να κατανοήσει καλύτερα όσα έμαθε μέσα στη μέρα και δεν χρειάζεται να είναι αλάνθαστες. Αν δυσκολεύεται να καταλάβει κάτι, βοηθήστε το, αλλά σε καμία περίπτωση μην αναλάβετε εσείς τις υποχρεώσεις του.

Αν διαπιστώσετε ότι οι εργασίες τού φαίνονται συστηματικά πάρα πολύ δύσκολες, ενημερώστε το δάσκαλο ή τη δασκάλα του.

2. Να μην απαιτείτε να είναι πάντα «τέλειο»

Τα παιδιά μαθαίνουν εξίσου από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους. Δείξτε έμπρακτα στο παιδί σας ότι δεν σας απογοητεύει όταν κάνει λάθη και εκμεταλλευτείτε τέτοιες ευκαιρίες για να του διδάξετε τι μπορεί να μάθει μέσα από κάθε λάθος και ότι πρέπει να προσπαθεί περισσότερο για να το διορθώσει.

Ένα παιδί το οποίο δέχεται συνεχώς αρνητική κριτική για τα λάθη του, παραιτείται από τη διαδικασία της μάθησης και αποκτά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επίσης, δεν είναι ποτέ ευχαριστημένο με τον εαυτό του και αγχώνεται πολύ εύκολα με καθετί που σχετίζεται με τη μάθηση.

3. Να έχετε ρεαλιστικές προσδοκίες

Όσο έξυπνο, ετοιμόλογο και ταλαντούχο κι αν σας φαίνεται το παιδί σας, πρέπει να παραδεχτείτε ότι οι πιθανότητες να μεγαλώνετε τον επόμενο Αϊνστάιν είναι μικρές.

Μην εκνευρίζεστε εάν δυσκολεύεται στη γεωμετρία και μην αντιμετωπίζετε με καχυποψία τους εκπαιδευτικούς εάν σας πουν ότι το παιδί σας είναι ένας μέτριος μαθητής.

Είναι ωραίο να περιμένει κανείς το καλύτερο από το παιδί του, αλλά είναι ακόμα σπουδαιότερο να είναι ρεαλιστής και να μη συγκρίνει το παιδί του με άλλα. Κάθε παιδί έχει τα δικά του ταλέντα και αυτά πρέπει να αναπτύξει, πάντα με γνώμονα την αγάπη και την ενθάρρυνση και όχι την καταπίεση και τον εξαναγκασμό.

4. Να κλείσετε την τηλεόραση

Δεν είναι ότι κάνει κακό στο παιδί, απλά ο χρόνος που περνάει μπροστά στην οθόνη είναι χαμένος χρόνος. Περιορίστε τον στις δύο το πολύ ώρες την ημέρα και εκμεταλλευτείτε τις υπόλοιπες για να παίξετε, να διαβάσετε βιβλία, να κάνετε βόλτες μαζί με το παιδί.

Προσέξτε ιδιαίτερα τι βλέπει στην τηλεόραση το βράδυ, γιατί έχει παρατηρηθεί ότι οι έντονες ή βίαιες σκηνές μπορούν να διαταράξουν τον ύπνο του και ένας μαθητής που δεν έχει κοιμηθεί καλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα αποδώσει καλά την επόμενη μέρα στην τάξη.

5. Να μην στερείτε τον ελεύθερο χρόνο του

Σίγουρα θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας, όμως με το να το γράψετε ταυτόχρονα σε δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, πιάνο και ζωγραφική δεν θα του προσφέρετε περισσότερα εφόδια για τη ζωή.

Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να έχετε ένα παιδί που τρέχει από τη μία δραστηριότητα στην άλλη μετά το σχολείο, με αποτέλεσμα στο τέλος της μέρας να είναι κουρασμένο, εκνευρισμένο και αγχωμένο. Να θυμάστε ότι τα πρώτα χρόνια του σχολείου ο ελεύθερος χρόνος και το δημιουργικό παιχνίδι είναι πιο πολύτιμα από οποιαδήποτε έξτρα γνώση.

6. Να έχετε εμπιστοσύνη στους δασκάλους του

Σίγουρα, δεν θα εκτιμούσατε ιδιαίτερα ένα δάσκαλο που στην καθιερωμένη συνάντησή σας, για να συζητήσετε την πρόοδο του παιδιού σας, έπαιρνε την πρωτοβουλία να σας κάνει υποδείξεις για το πώς να «κάνετε τη δουλειά σας».

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και αντίστροφα. Κανένας δάσκαλος δεν περιμένει από εμάς να μάθει πώς να κάνει τη δική του δουλειά. Ευτυχώς, έχουν όλοι λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση, πολλοί έχουν ιδιαίτερα σημαντική εμπειρία και οι περισσότεροι αγαπούν τόσο τη δουλειά τους ώστε να μπορούν να την κάνουν με συνέπεια, ευαισθησία και εξαιρετικά αποτελέσματα.

(πηγή: hamomilaki.blogspot.gr)

Η ύφεση έχει πλήξει τους φτωχούς στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ.

Η οικονομική κρίση δεν είναι νοτιοευρωπαϊκό… «προνόμιο». Η ύφεση έχει χτυπήσει τόσο πολύ τη μεσαία και χαμηλή αμερικανική κοινωνική τάξη ώστε στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και ζουν σε 8,5 εκατομμύρια τροχόσπιτα.

Οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και τις βασικές τους ανάγκες αναγκάζονται να νοικιάζουν ένα χώρο σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κάμπινγκ, ώστε να «αράξουν» εκεί το τροχόσπιτο τους μαζί με τη φαμίλια τους, απαλλαγμένοι από το άγχος των κοινοχρήστων και των λογαριασμών ύδατος και ρεύματος.

Τα τροχόσπιτα αποτελούν το 18% των σπιτιών στη Νότια Καρολίνα, το 17% στο Νέο Μεξικό, το 15% σε Δυτική Βιρτζίνια και Μισισίπι, το 14% στην Αλαμπάμα, τη Λουϊζιάνα και τη Βόρεια Καρολίνα: όλες οι προαναφερθείσες είναι φτωχές, νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, τις οποίες η κρίση έχει «χτυπήσει» περισσότερο σε σχέση με τις λιγότερο προβληματικές πολιτείες σε δυτική κι ανατολική ακτή της χώρας.

«Θα μπορούσα να έχω ένα κανονικό σπίτι, αλλά προτίμησα να έχω τροχόσπιτο επειδή με τον τρόπο αυτό μπορώ να μετακινούμαι όπου επιθυμώ», λέει ο Μάικλ Μπρίντεν που διαμένει μαζί με την οικογένεια του σε μια από αυτές τις μικρές «φαβέλες» τροχόσπιτων, στο πάρκο Όουκ Χέιβεν στο Μάρτινσμπεργκ της Δυτικής Βιρτζίνια πληρώνοντας μηνιαίο «νοίκι» 240 ευρώ. Στο εσωτερικό του τροχόσπιτού του μένει ο ίδιος μαζί με την 23χρονη σύντροφο του, Σαμάνθα, και το 17 μηνών μωρό τους, καθώς και την μητέρα του, Μέρι.

Ανάγκη για επιβίωση

Η αλήθεια όμως είναι ότι τους περισσότερους τους οδηγεί σε αυτή τη λύση η ανάγκη για επιβίωση. «Όλα ξεκίνησαν στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Τότε πολλοί Αμερικανοί άρχισαν να ζουν σε τροχόσπιτα από ανάγκη.

Τα έστηναν στα προάστια των μεγαλουπόλεων κι έτσι σιγά σιγά αυτά έγιναν συνώνυμο της εργατικής τάξης, της ανεργίας και της φτώχειας», τονίζει ο Άντριου Χέρλι, συγγραφέας ενός βιβλίου σχετικά με την ιστορία των τροχόσπιτων στις ΗΠΑ. Και προσθέτει: «η ιδέα της μόνιμης διαμονής σε ένα τροχόσπιτο σταμάτησε να είναι τόσο δημοφιλής τις δεκαετίες του 1960 και ’70, όταν η οικονομία βελτιώθηκε και πλέον μια οικογένεια είχε την δυνατότητα να αγοράσει ένα κανονικό σπίτι στα προάστια των πόλεων».

Αντιθέτως, ο καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστημίου Ντιούκ, Τσαρλς Μπέκερ, ισχυρίζεται πως «δεν είναι όλοι φτωχοί, όσοι επιλέγουν να ζήσουν σε ένα τροχόσπιτο. Υπάρχουν πολιτείες των ΗΠΑ, όπως στο Μίσιγκαν, όπου το να ζει κάποιος σε ένα τροχόσπιτο δεν αποτελεί κοινωνικό στίγμα κι ένδειξη ανέχειας, όπως στο νότο των ΗΠΑ. Υπάρχουν αντίστοιχα πάρκα με τροχόσπιτα στη Φλόριδα όπου οι μόνιμοι κάτοικοι τους κάθε άλλο παρά φτωχοί είναι».

Απόλυτη επιθυμία ιδιοκτησίας

Σύμφωνα με τον καθηγητή Μπέκερ, που θεωρείται ως ο ακαδημαϊκός που έχει μελετήσει όσο κανείς άλλος το ζήτημα των τροχόσπιτων στις ΗΠΑ, τα τροχόσπιτα είναι τόσα πολλά και επειδή είναι φθηνή λύση. «Στην Ευρώπη η διαμονή σε τροχόσπιτο όλο το χρόνο είναι κάτι απαγορευτικό, με οικονομικούς όρους, όμως στις ΗΠΑ η ενοικίαση γης είναι φθηνή», σημειώνει.

Επίσης ο Χέρλι θεωρεί πως τα τροχόσπιτα είναι διαδεδομένα στην αμερικανική κουλτούρα επειδή «στο αίμα του Αμερικανού τρέχει η επιθυμία του να είναι ιδιοκτήτης μιας κατοικίας, έστω οποιασδήποτε. Οπότε, πολλοί επιλέγουν, αντί να είναι ενοικιαστές, να είναι ιδιοκτήτες – έστω και ενός τροχόσπιτου».

(πηγή: briefingnews.gr )

Της Αλεξάνδρας Βασιλείου ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας

Τι είναι η ρητορική μίσους; Και γιατί είναι τόσο επικίνδυνη;

Η γλώσσα δεν περιγράφει – δημιουργεί

Νομίζουμε ότι η γλώσσα είναι ένας τρόπος να περιγράφουμε τα όσα βλέπουμε και ζούμε. Ταυτόχρονα όμως ο τρόπος που περιγράφουμε ανθρώπους και καταστάσεις δημιουργεί και την «πραγματικότητα», τον τρόπο που βιώνουμε τον κόσμο. Η γλώσσα μοιάζει «αντικειμενική» αλλά δεν είναι• επηρεάζεται από αξίες και παράγει συνείδηση. Επίσης μπορεί να παράγει βία.

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τη γλώσσα:

για να πείσουμε άλλους να κάνουν κάτι

για να πείσουμε άλλους να πιστέψουν ή να εκφράσουν κάτι

για να διασκεδάσουμε ή να κρατήσουμε την προσοχή κάποιου

για να κερδίσουμε συμπάθεια

για να ελέγξουμε σχέσεις μέσα σε μια ομάδα, το στάτους ή τη φήμη της.

Ρητορική μίσους

Υπάρχουν εκτενέστατες επιστημονικές μελέτες γύρω από την ψυχολογία του μίσους, δηλαδή το πώς το μίσος επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς λειτουργεί ως κοινωνικός παράγοντας και εργαλείο επιβολής ή διατήρησης εξουσίας.

Η ρητορική μίσους:

Βασίζεται σε στερεότυπα και κοινωνικές πεποιθήσεις (στερεότυπο: μια υπέρ-απλουστευμένη πεποίθηση για μια ολόκληρη ομάδα, που δεν λαμβάνει υπόψη ατομικές διαφορές).

Προσφέρει εύκολες λύσεις και εύκολες απαντήσεις.

Δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους στα κοινωνικά προβλήματα.

Συντηρεί τη θεσμική καταπίεση.

Επιβεβαιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Δημιουργεί ξεκάθαρους διαχωρισμούς ανάμεσα στο «εμείς» και «οι άλλοι».

Δεν αφήνει περιθώρια για διάλογο, καθώς βασίζεται σε «αδιαμφισβήτητες αλήθειες» που δεν δέχονται αμφισβήτηση.

Προσφέρει ασφάλεια στο ακροατήριο.

Η ρητορική μίσους ξεκινά από ευρέως αποδεκτά στερεότυπα, που δεν αμφισβητούνται από πολλούς. Αν ξεκινούσε με μίσος θα αποξένωνε πολλούς. Λόγου χάρη, οι μετανάστες είναι πιο βρώμικοι, λιγότερο μορφωμένοι, πιο παραβατικοί.

Η υποτίμηση κλιμακώνεται και σταδιακά κερδίζει κοινωνική αποδοχή, αν κανείς δεν την αμφισβητήσει. Σιγά σιγά τα θύματα της ρητορικής μίσους χάνουν την ανθρώπινη μορφή τους• με άλλα λόγια, παύουμε να τους θεωρούμε ανθρώπους σαν κι εμάς, που αξίζουν σεβασμό, και γίνονται κάτι «άλλο», λιγότερο ανθρώπινο, κατακριτέο, άξιο περιφρόνησης, αποκλεισμού έως και τιμωρίας.

Με την επανάληψη, τα αρνητικά μηνύματα για μια συγκεκριμένη ομάδα γίνονται αποδεκτά ως «αυταπόδεικτες αλήθειες», και οι ακροατές συνηθίζουν την απάνθρωπη ορολογία.

Πώς επηρεάζει η ρητορική μίσους;

rhtorikh-03Η ρητορική μίσους είναι επίθεση στην ταυτότητα. Ο άλλος δεν σου επιτίθεται για κάτι που κάνεις αλλά για κάτι που είσαι. Δεν κατακρίνεται η συμπεριφορά σου αλλά η ύπαρξή σου. Δηλαδή σε απορρίπτουν σαν άνθρωπο και μάλιστα παύουν να σε βλέπουν σαν άτομο, αφού σε κάνουν μέρος ενός γενικού συνόλου• δεν είσαι ο Κώστας, η Μαρία, ο Αμίρ: είσαι μετανάστης, πούστης. Κατά συνέπεια η ρητορική μίσους επιδρά ψυχολογικά στο θύμα, προκαλώντας κατάθλιψη, στρες και θυμό.

Σε αυτούς στους οποίους απευθύνεται η ρητορική μίσους:

Προκαλεί πόνο σε βαθύ, υπαρξιακό επίπεδο.

Αν αντισταθείς σε αυτή, παίρνεις ρίσκο, βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο.

Αν δεν αντισταθείς, κινδυνεύεις να νιώσεις ενοχή για την υποταγή σου και να εσωτερικεύσεις τα μηνύματα που ακούς.

Νιώθεις ότι επιβάλλεται να είσαι αόρατος για να παραμείνεις ζωντανός, με αποτέλεσμα την αυτολογοκρισία, την αυτοαπομόνωση αλλά και τη σταδιακή απέχθεια γι’ αυτό που είσαι και σου δημιουργεί τόσα προβλήματα.

Ο χειρότερος κίνδυνος είναι να μουδιάσεις στον πόνο, να μην τον νιώθεις, να τον συνηθίσεις, θεωρώντας ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ο πόνος όμως, είναι η σωματική και ψυχολογική διεργασία που προστατεύει τη ζωή.

Η βία που εισπράττουμε παράγει εύκολα αντιβία, που μπορεί να πάρει τη μορφή βίας προς άλλους (π.χ. γινόμαστε βίαιοι εκεί που μας παίρνει να γίνουμε βίαιοι) ή βίας προς τον εαυτό μας (αναπτύσσουμε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές).

Ο ανέκφραστος πόνος γίνεται εύκολα θυμός και οργή. Τον ανέκφραστο πόνο του παρελθόντος τον βιώνουμε στο παρόν ως θυμό. Τον πόνο που περιμένουμε ότι θα νιώσουμε και δεν θα μπορέσουμε να εκφράσουμε, τον βιώνουμε στο παρόν ως άγχος.

Η βία έχει επιπτώσεις και στην οικογένεια, τους φίλους και την κοινότητα των ανθρώπων που αποτελούν στόχο της ρητορικής μίσους. Προκαλεί:

Απομόνωση και δυσκολία στο «coming out». Όταν γίνεσαι στόχος ρητορικής μίσους γι’ αυτό που είσαι, δύσκολα το παραδέχεσαι στον περίγυρό σου.

Ενοχή για τη συγγένεια ή ενοχή για την αδυναμία να προστατέψει. Οι γονείς και οι φίλοι που ακούνε αρνητικά σχόλια για τους γκέι, νιώθουν ενοχές που δεν μπορούν να τους προστατέψουν ή ενοχές που είναι συγγενείς τους.

Αδυναμία να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς, με αποτέλεσμα θλίψη, θυμό και ενοχές.

Πώς γεννιέται η ρητορική μίσους;

Η ρητορική μίσους προέρχεται από μια αίσθηση απειλής της ταυτότητας, αυτού που πιστεύουμε ότι είμαστε. Η ανάγκη για ταυτότητα είναι ανθρώπινη και υγιής. Όλες/οι έχουμε πολλές ταυτότητες: είμαστε γυναίκες, άντρες, Έλληνες, Χριστιανοί, άθεοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, κ.ο.κ. Συνήθως ταυτιζόμαστε με αυτήν που απειλείται περισσότερο. Ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η ταυτότητα να βασίζεται στο «τι δεν είμαι» κι όχι στην στήριξη «αυτού που είμαι». Με άλλα λόγια όταν η ταυτότητά μου βασίζεται στο «δεν είμαι σαν κι αυτούς» παρά στο «είμαι έτσι», γίνεται απειλητική και πηγή άγχους, αφού πρέπει πάση θυσία να διαφοροποιηθούμε από τους απειλητικούς «άλλους». Η διαφοροποίηση είναι εγγενής στην έννοια της ταυτότητας. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αυτή η διαφοροποίηση βλέπει παντού «εχθρούς», δηλαδή όταν «για να υπάρξω εγώ, πρέπει να μην υπάρχει ο άλλος!»

Από τη φύση της η ταυτότητα αντιστέκεται στην αλλαγή. Μόλις αντισταθούμε νιώθουμε πιο δυνατοί μέσα στην ταυτότητα μας. Τις περισσότερες φορές διαφορετικό φαντάζει ή απειλητικό (ευτυχώς που δεν είμαι αυτό το διαφορετικό) ή εξωτικό (μακάρι μια μέρα να γίνω αυτό το διαφορετικό). Λείπει η εκτίμηση του διαφορετικού σαν κάτι ισότιμο, σαν πηγή πλούτου μιας κοινωνίας. Η υγεία μιας κοινωνίας εξαρτάται δε μεγάλο βαθμό από το πως χειρίζεται τη διαφορετικότητα.

Το μίσος έχει πίσω του πόνο. Στη ρητορική μίσους ο πόνος είναι υπαρκτός και για το θύτη και για το θύμα. Ο θύτης νιώθει ότι απειλείται η ταυτότητα του. Το θύμα νιώθει ότι επιβάλλεται να κρύψει την ταυτότητά για να παραμείνει ζωντανό.

Η ρητορική μίσους ως προθάλαμος της βίας

Η ρητορική μίσους είναι συχνά ο ηθικός αυτουργός πίσω από εγκλήματα ενάντια σε μέλη μειονοτικών ομάδων. Το φάσμα της βίας έχει ως εξής:

λεκτική/συναισθηματική κακοποίηση → απειλή βίας → άμεση σωματική βία → έντονη σωματική βία → όπλα → θάνατος.

Για τον λόγο αυτό η ρητορική μίσους απαγορεύεται διά νόμου σε πολλά κράτη, καθώς σιγά σιγά νομιμοποιεί τη βία εναντίον συγκεκριμένων ομάδων.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε μπορεί να διαιωνίσει τη βλάβη ενός καταπιεστικού συστήματος, ανεξάρτητα από το αν τα θύματα της καταπίεσης συνειδητοποιούν τις προσβολές. Κάποιος μπορεί να καταπιέζεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Για να μπορεί να το αντιληφθεί, χρειάζεται να μπορεί να αντέξει και τον πόνο. Η άρνηση της καταπίεσης, είναι και μια μορφή έμμεσης/ασυνείδητης άμυνας στον πόνο.

(Από εισήγηση της Αλεξάνδρας Βασιλείου ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας σε ημερίδα για τη ρητορική μίσους που οργάνωσε το 2009 η Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας)

(πηγή: enallaktikidrasi.com)