Μέσω ενός ρομπότ ένα αγοράκι στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ, που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια του ανοσοποιητικού, παρακολουθεί τα μαθήματά του και επικοινωνεί με τους συμμαθητές του σαν να ήταν πραγματικά στην σχολική αίθουσα.
Δείτε το video:
(πηγή: newsitamea.gr)
Παρά το γεγονός ότι πολλά παιδιά απολαμβάνουν τις υγιεινές τροφές, υπάρχουν πολλοί γονείς, οι οποίοι δυσκολεύονται να κάνουν τα παιδί τους να δεχτεί καινούρια, πιο υγιεινά φαγητά και γεύσεις, γιατί έχει ήδη συνηθίσει να του αρέσουν οι τυποποιημένες τροφές ευκολίας.
• Προσπαθήστε να μη μαγειρεύετε διαφορετικά φαγητά για τα παιδιά και για τους μεγάλους. Εάν θα είστε υποχρεωμένοι να μαγειρέψετε 2 φορές, τότε τα φαγητά εύκολα θα φαίνονται πιο δελεαστικά λόγω της δυσκολίας του εγχειρήματος.
• Εφαρμόστε το γενικό κανόνα: Εάν οι ενήλικοι δεν τρώνε κάποιο φαγητό γιατί πιστεύουν ότι είναι φτωχής ποιότητας, τότε δεν πρέπει να σερβίρεται ούτε στα παιδιά. Εάν δεν αρέσουν σε σας τους γονείς, δεν θα πρέπει να αφήνετε το παιδί σας να συνηθίζει τη γεύση τους, σερβίροντάς του τις τροφές αυτές συχνά.
• Για αρχή, προτιμήστε να ελαττώσετε το μέγεθος των μερίδων των junk food και συμπληρώστε με πιο υγιεινά τρόφιμα, παρά να αραιώσετε τη συχνότητα σερβιρίσματος των τροφών αυτών, έτσι ώστε το παιδί σας να αρχίσει να συνηθίζει σε πιο υγιεινές τροφές. Προσπαθήστε να κάνετε γνωστούς στο παιδί σας διάφορους συνδυασμούς τροφών όπως μπιφτέκια σπιτικά ή φιλέτο αντί για λουκάνικα με καστανό ρύζι, κριθαράκι ή ζυμαρικά αντί για πατάτες τηγανητές.
• Εάν τα υγιεινά φαγητά γίνονται καλά αποδεκτά από το παιδί σας και δε διαμαρτύρεται, τότε καλό θα είναι να τα σερβίρετε όσο πιο συχνά γίνεται, κάνοντας ίσως και κάποιες παραλλαγές στην κλασική συνταγή.
• Δεν πρέπει να ανησυχείτε για το ενδεχόμενο η οικογένεια να βαρεθεί τις βασικές τροφές- οι άνθρωποι δεν παραπονιούνται για πράγματα που θεωρούν δεδομένα (για παράδειγμα πολλοί ενήλικες παίρνουν το ίδιο πρωινό κάθε μέρα από την παιδική τους ηλικία). Οι άνθρωποι μπορεί να βαρεθούν όταν περιμένουν κάτι ευχάριστο και ανακαλύπτουν ότι η πραγματικότητα είναι λιγότερο εντυπωσιακή απ’ ότι περίμεναν. Τα παιδιά δεν περιμένουν να εντυπωσιάζονται σε κάθε γεύμα και έτσι δεν απαιτούνται εξαιρετικά γεύματα σε καθημερινή βάση.
• Θα πρέπει να καθορίσετε σαφείς κατευθυντήριες οδηγίες για το πότε επιτρέπεται κάποιο junk food, όπως για παράδειγμα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.
• Μπορείτε να δημιουργήσετε υγιεινές σπιτικές παραλλαγές κάποιων junk foods, όπως υγιεινά μπιφτέκια και κοτομπουκιές.
• Εάν ένα παιδί έχει συνηθίσει σε εντυπωσιακά γεύματα, πρέπει να προσπαθήσετε να βρείτε τρόπους να κάνετε τα γεύματα ελκυστικά, χωρίς να καταφεύγετε σε ανθυγιεινά συστατικά.
(πηγές: iatronet.gr, mothersblog.gr)
Του Πέτρου Γεωργιτσογιαννάκου – Ιατρού
Παιδί χωρίς παιχνίδι δεν γίνεται αφού μέσα από αυτό εξερευνά τον κόσμο, μαθαίνει, παίρνει αποφάσεις, κοινωνικοποιείται, γίνεται ανεξάρτητο, αναπτύσσει την σκέψη, οξύνει την φαντασία του, εκφράζεται, μιμείται και μαθαίνει κανόνες. Στο ιατρικό άρθρο που ακολουθεί θα πληροφορηθείτε πως μέσα από το παιχνίδι το παιδί μεταμορφώνεται σε…. Πικάσο
Η δημιουργικότητα και η αυθόρμητη σκέψη “γεννιώνται” από το παιχνίδι. Ο άνθρωπος του neanderthal είχε αδυναμία συμβολικής σκέψης εξαιτίας της σύντομης παιδικής του ηλικία σε σχέση με του homo sapiens.
Το παιχνίδι είναι σημαντικό. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν να διαχειρίζονται τις κοινωνικές σχέσεις, να βρίσκουν λύσεις στα μικρά και μεγάλα τους προβλήματα να τελειοποιούν τις ικανότητες καθώς και να αναπτύσσουν την αυθόρμητη και συμβολική σκέψη. Οι έρευνες επιβεβαιώνουν ότι η διάρκεια της παιδικής ηλικίας και η πιθανότητα να παίξει κανείς για μεγάλο χρονικό διάστημα κάνουν τη διαφορά μεταξύ του μοντέρνου ανθρώπου από τον άνθρωπο του Neanderthal.
Ο άνθρωπος του Neanderthal εμφανίστηκε στην Ευρώπη πριν από 250 χιλιάδες χρόνια και εξαφανίστηκε πριν από 30 χιλιάδες χρόνια αφού έφτασε μέχρι και την μέση ανατολή .Ο πρόγονος μας κατασκεύαζε εργαλεία ,κυνηγούσε, γνώριζε τη φωτιά και είχε ακόμη αναπτύξει τη συνήθεια να θάβει τους νεκρούς του. Αλλά όλες οι μαρτυρίες που μας άφησε είναι σχεδόν χωρίς καμία μορφή συμβολισμού , κάτι που αντίθετα χαρακτήρισε τον homo Sapiens και εμάς.
Η ικανότητα συμβολισμού μας επιτρέπει να μεταδίδουμε πληροφορίες από τη μια γενιά στην επόμενη, δημιουργώντας το απαραίτητο υπόβαθρο για την ανάπτυξη πολιτισμού. Μας επιτρέπει να αποκτήσουμε ένα τεράστιο ποσό από γνώσεις, χωρίς να έχουμε την άμεση εμπειρία που οδήγησε στις γνώσεις αυτές. Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουμε κάτι για τους δεινόσαυρους, παρότι κανένας άνθρωπος δεν έχει συναντήσει ποτέ ζωντανό δεινόσαυρο. Εξαιτίας του θεμελιώδους ρόλου του συμβολισμού σχεδόν σε οτιδήποτε κάνουμε, ίσως δεν υπάρχει άλλη πλευρά της ανάπτυξης του πνευματικού κόσμου του ανθρώπου που να έχει μεγαλύτερη σημασία από την ανάπτυξη της ικανότητας σκέψης με χρήση συμβόλων.
Γιατί ο άνθρωπος του Neanderthal δεν την είχε; Οι έρευνες έδειξαν ότι ο άνθρωπος του Neanderthal είχε σύντομη παιδική ηλικία και μικρότερη εξάρτηση από την μητέρα σε σχέση με τον homo sapiens και κατά συνέπεια έπαιζε λίγο.
Το παιχνίδι είναι λοιπόν σημαντικό για την ανάπτυξη του ανθρώπου και η στέρηση του είναι “επιβλαβής”. Πλάθει τον εγκέφαλο και του δίνει μορφή που εξαρτάται από τον τύπο του παιχνιδιού. Τα παιδιά χρησιμοποιούν την φαντασία τους υποθέτουν και σκέπτονται τι θα ακολουθήσει, ποια θα είναι η επόμενη πράξη τους. Αυτές οι δραστηριότητες βοηθούν τον εγκέφαλο να αναπτύξει την αυθόρμητη και συμβολική σκέψη.
Έτσι λοιπόν η σύντομη παιδική ηλικία στέρησε την φαντασία και την ικανότητα αυθόρμητης σκέψης στον άνθρωπο του Neanderthal,από κανέναν τους δεν θα μπορούσε να γεννηθεί ένας Πικάσο.
(πηγή: iatropedia.gr)
Ο Joshua Littman, που είναι ένα 12χρονο αγόρι με σύνδρομο Άσπεργκερ, παίρνει συνέντευξη από τη μαμά του τη Sarah. Οι μοναδικές ερωτήσεις του Joshua και οι αυθόρμητες και γεμάτες αγάπη απαντήσεις της Sarah αποκαλύπτουν μία μοναδική σχέση που υπενθυμίζει και σε εμάς τα καλύτερα – και τα πιο δύσκολα – σημεία του να είσαι γονιός.
Η αγαπημένη μας ερώτηση στη συνέντευξη είναι όταν ο Joshua ρωτάει τη μαμά του:
«Τελικά όταν γεννήθηκα δεν βγήκα το παιδί που θα ήθελες, έτσι δεν είναι; Ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σου;»
και η μαμά του τού απαντά:
«Έχεις υπερβεί τις προσδοκίες μου γλυκέ μου. Και βέβαια έχεις αυτές τις φαντασιώσεις του πώς θα είναι το παιδί σου αλλά με έχεις κάνει να αναπτυχθώ τόσο ως γονιός… Επειδή σκέφτεσαι διαφορετικά από ότι σου λένε τα βιβλία για γονείς έπρεπε να μάθω να σκέφτομαι έξω από τα συνηθισμένα μαζί σου. Και αυτό με έκανε πολύ πιο δημιουργική ως γονέα και ως άτομο. Ήσουν τόσο ξεχωριστός για μένα. Είμαι τόσο τυχερή που σε έχω γιο μου.»
Δείτε το video:
(πηγή: mikroimegaloi.gr)
–
Σημείωση: Το Σύνδρομο Άσπεργκερ (ΣΑ) είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση καθώς και σε περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Διαφέρει από άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Αν και δεν απαιτούνται για τη διάγνωση, η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά.
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον αυστριακό παιδίατρο Hans Asperger ο οποίος, το 1944, μελέτησε και περιέγραψε παιδιά στην πρακτική του, τα οποία στερούνταν λεκτικών ικανοτήτων επικοινωνίας, επιδείκνυαν περιορισμένη συμπάθεια προς τους συνομηλίκους τους, και ήταν σωματικά αδέξια. Η σύγχρονη αντίληψη του συνδρόμου ξεκίνησε να υπάρχει το 1981, και πέρασε από μια περίοδο εκλαΐκευσης με αποτέλεσμα να γίνει τυποποιημένη ως διάγνωση στις αρχές του 1990. Πολλά ερωτήματα παραμένουν για τις πτυχές της διαταραχής. Για παράδειγμα, υπάρχουν αμφιβολίες για το αν είναι διαφορετική από τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας. Εν μέρει εξαιτίας αυτού η επικράτησή της δεν έχει εδραιωθεί. Έχει προταθεί να εξαλειφθεί η διάγνωση του συνδρόμου Asperger, να αντικατασταθεί από μια διάγνωση της διαταραχής ου φάσματος του αυτισμού σε κλίμακα σοβαρότητας.
Η ακριβής αιτία δεν είναι γνωστή. Παρά το γεγονός ότι οι έρευνες δείχνουν μάλλον γενετικό υπόβαθρο, δεν υπάρχει γνωστή γενετική αιτιολογία και οι τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν προσδιορίσει μια σαφή κοινή παθολογία. Δεν υπάρχει ενιαία θεραπεία και η αποτελεσματικότητα συγκεκριμένων παρεμβάσεων υποστηρίζεται μόνο από περιορισμένα δεδομένα. Η παρέμβαση στοχεύει στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της λειτουργικότητας. Το κύριο στήριγμα της διαχείρισης είναι η συμπεριφορική θεραπεία, που εστιάζει σε συγκεκριμένα ελλείμματα για την αντιμετώπιση φτωχών δεξιοτήτων επικοινωνίας, εμμονές ή επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και φυσική αδεξιότητα. Στα περισσότερα παιδιά υπάρχει βελτίωση καθώς ωριμάζουν μέχρι την ενηλικίωση αλλά κοινωνικές και επικοινωνιακές δυσκολίες μπορεί να παραμένουν.
(πηγή: wikipedia)
Γράφει ο Φώτης Ρήνας
Το ρεμπέτικο είναι τραγούδι «της παρέας». Μπορεί να τραγουδηθεί από οποιονδήποτε, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και φωνητικές ικανότητες και προσκαλεί τον ακροατή να τραγουδήσει μαζί με τους εκτελεστές, που δεν είναι «φίρμες», αλλά απλοί άνθρωποι σαν κι’ αυτόν.
Ακολουθεί κλίμακες και τρόπους «δρόμους» που προέρχονται από τους Βυζαντινούς ήχους, με ονόματα από το αντίστοιχο αραβικό σύστημα των μακάμ, που και τα δυό σχετίζονται με τους αρχαίους ελληνικούς τρόπους.
Χαρακτηρίζεται από ελεύθερες εκφραστικές εισαγωγές και δεξιοτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς (ταξίμια), παθιάρικο μελωδικό τραγούδι με γεμίσματα από το μπουζούκι, ενώ ο μπαγλαμάς συνοδεύει με στακάτο. Σαφώς έχει και δυτικά στοιχεία, το ύφος του όμως διαφέρει από το δυτικοευρωπαικό τραγούδι και δεν περιορίζεται από τις κλίμακες και τους κανόνες της δυτικής αρμονίας, ούτε από τους ρυθμούς και φόρμες της δυτικής μουσικής.
Η δύναμή του στηρίζεται κυρίως στη μελωδική γραμμή, ενώ ο ρυθμός και η αρμονία απλά τη στηρίζουν και την παρακολουθούν διακριτικά και με σεβασμό. Η μελωδία δεν είναι αυστηρά τροπική και εκτός από τους λαϊκούς «δρόμους» χρησιμοποιεί και τους επικρατήσαντες στη δυτική μουσική μείζονα και ελάσσονα τρόπους. Ο ρυθμός είναι ομοιόμορφος και στηρίζεται σε λαϊκούς χορούς. Η αρμονία δεν υπερτονίζεται και οι εναλλαγές των ακόρντων υπαγορεύονται από την εξέλιξη της μελωδίας.
H λέξη ρεμπέτης και ρεμπέτικο προέρχονται πιθανότατα από την τουρκική γλώσσα (ρεμπέτ = ανυπότακτος) ή από τη σερβική (ρεμπέτ = με την έννοια του αντάρτη) ή ίσως από τη βενετική rebelo (αντάρτης) και την ισπανική rebelde (αντάρτης, επαναστάτης).
Πρώτος συστηματικός μελετητής του φαινομένου υπήρξε ο ερασιτέχνης λαογράφος Hλίας Πετρόπουλος, ο οποίος την άνοιξη του 1968 εξέδωσε το βιβλίο «Pεμπέτικα τραγούδια», το οποίο του δημιούργησε πολλά προβλήματα με την τότε εξουσία εξαιτίας της δημοσίευσης σε αυτό λέξεων και φράσεων που θεωρήθηκαν άσεμνες. O Πετρόπουλος άρχιζε τα προλεγόμενα της λαογραφικής έρευνάς του ως εξής: «Tα ρεμπέτικα είναι μικρά απλά τραγούδια που τραγουδάνε απλοί άνθρωποι». Και συνέχιζε: «Αν και κατ’ αρχήν ερωτικά, τα ρεμπέτικα είναι στο βάθος μάλλον κοινωνικού περιεχομένου τραγούδια». Λιμάνια της Μεσογείου, η Eρμούπολη, το Ναύπλιο, ο Πειραιάς, η Σμύρνη, η Πόλη, η Αλεξάνδρεια, η Θεσσαλονίκη είναι οι χώροι που γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι.
Σύμφωνα με τον ρεμπέτη στιχουργό Nίκο Mάθεση, ο Mπάτης ήταν ο πιο παλιός από τους μπουζουξήδες, «βασιλιάς στους χασικλήδες, βασιλιάς στους ρεμπέτες» – αυτός ήταν ο δάσκαλος του Mάρκου Βαμβακάρη. Tο μπουζούκι, έγχορδο όργανο παραγνωρισμένο για μεγάλο διάστημα, έλκει την καταγωγή του από το Βυζάντιο – μια παραλλαγή του ονομαζόταν πανδούρα ή πανδουρίς. Πρόκειται για τον σημερινό ταμπουρά που μνημονεύεται από τον στρατηγό Μακρυγιάννη στα Aπομνημονεύματά του. Αρκετοί Έλληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα απεικονίζουν παρόμοια έγχορδα στους πίνακές τους, με πιο γνωστή τη φιγούρα του Pήγα Φεραίου ο οποίος σε κάποιο έργο κρατάει ένα μπουζούκι.
Οι δημιουργοί του ρεμπέτικου είναι ανώνυμοι στην αρχή και αργότερα επώνυμοι, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία τους αυτοδίδακτοι. Η πρώτη γραμμοφώνηση ρεμπέτικου στην Ελλάδα έγινε το 1932 από το Βαμβακάρη. Από το 1934, με την ιστορική ρεμπέτικη «Πειραιώτικη κομπανία» με μπουζούκια («τετράς η ξακουστή του Πειραιώς»: Μάρκος Βαμαβακάρης, Στράτος Παγιουμτζής, Γιώργος Μπάτης, Ανέστης Δελιάς), το ρεμπέτικο βγήκε από τις φυλακές, τους τεκέδες και τα κουτούκια. Άρχισε γρήγορα να αγκαλιάζει ευρύτερες λαϊκές μάζες πανελλήνια, χάρη στις δισκογραφικές εταιρείες και έγινε η κυριότερη έκφραση των λαϊκών στρωμάτων των μεγάλων πόλεων. Από τραγούδι των περιθωριακών γίνεται το τραγούδι του λαού και αγαπήθηκε και από πολλούς «καθώς πρέπει» αστούς.
Το ρεμπέτικο τραγούδι κατά καιρούς πήρε ποικίλες ονομασίες. Οι πιο συνηθισμένες είναι: μόρτικο, μάγκικο, βλάμικο, αλανιάρικο, σερέτικο, ατζέμικο, αντάμικο, τσαχπίνικο, μπερμπάντικο, νταήδικο, νταλγκαδιάρικο, δερβίσικο, τεκετζίδικο, χασικλίδικο, απάχικο, μποέμικο, ασίκικο, ντερμπεντέρικο, λεβέντικο, κουτσαβάκικο, γιουρούκικο, μουρμούρικο κ.ά, μέχρι να οριστικοποιηθεί, στις αρχές του 20ού αιώνα, το όνομα “ρεμπέτικο”.
Τη δεκαετία του ’70, υπήρξε συστηματική προσπάθεια «αναβίωσής» του ρεμπέτικου. Οργανώθηκαν συναυλίες και έγιναν ηχογραφήσεις δίσκων με επιζώντες αυθεντικούς εκτελεστές. Επίσης μέσα στην ίδια δεκαετία χάθηκαν πολλοί παλιοί ρεμπέτες: Μάρκος Βαμαβακάρης, Στράτος Παγιουμτζής, Mπάτης, Στεφανάκης, Λαύκας, Στεργίου, Περπινιάδης, Τζουανάκος, Περιστέρης, Νταράλας, Λογοθέτης, Παπαγιανοπούλου, Μάθεσης, Τσάγκας, Ροβερτάκης, Μαρινάκης, Μητσάρας κ.ά.
Το 1976 ιδρύθηκε το »Κέντρο Έρευνας και Μελέτης των Ρεμπέτικων Τραγουδιών«, από τους: Παναγιώτη Κουνάδη, Σπύρο Παπαϊωάννου και Παναγιώτη Σωτηρόπουλο. Κάθε ένα από τα ιδρυτικά του μέλη είχε μια πολύχρονη απασχόληση γύρω από τα ρεμπέτικα τραγούδια, αρχικά συλλεκτική, στη συνέχεια όμως ερευνητική και μελετητική.
Το ρεμπέτικο καταχωρίζεται ως έγκυρο μουσικό είδος σε έγκυρα διεθνή εγχειρίδια μουσικολογίας (The New Grove Dictionary of Music and Musicians, The New Oxford Companion to Music). Ιδρύονται μουσεία, διοργανώνονται συνέδρια, εγκρίνονται μεταπτυχιακές και διδακτορικές διατριβές.
«Το ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα, να συνδυάζει το λόγο, τη μουσική και την κίνηση. Απ΄τη σύνθεση μέχρι την εκτέλεση, μ’ ένστικτο δημιoυργούνται οι προϋποθέσεις για τnν τριπλή αυτή εκφραστική συνύπαρξη, που ορισμένες φορές σαν φτάνει τα όρια της τελειότητας θυμίζει μορφολογικά την αρχαία τραγωδία.
Εξετάζοντας τώρα το ύφος του τραγουδιού βρίσκομε ευθύς εξ΄ αρχής το βασικό εκείνο χαρακτήρα του συγκρατημένoυ, που μόνο επειδή είναι γνήσια ελληνικό, μπορεί και το κρατεί με τόση συνέπεια. Και στη μελωδία και στα λόγια και στο χορό, δεν υπάρχει κανένα ξέσπασμα, καμιά σπασμωδικότητα, καμιά νευρικότητα. Δεν υπάρχει πάθος. Υπάρχει ή ζωή με την πιο πλατιά έννοια. Όλα δίνονται λιτά, απέριττα με μια εσωτερική δύναμη που πολλές φορές συγκλονίζει. Μήπως αυτό δεν είναι το κύριο και μεγάλο στοιχείο που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή; Και ακόμα ολάκερο το λαμπρό μεγαλείο της αρχαίας τραγωδίας και όλων των αρχαίων μνημείων, δεν βασίζεται πάνω στην καθαρότητα, στη λιτή γραμμή και προπαντός στο απέραντο αυτό sostenuto που, προϋποθέτει δύναμη, συνείδηση και πραγματικό περιεχόμενο; Ποια από τις καλές τέχνες στον τόπο μας σήμερα μπορεί να περηφανευτεί ότι κράτησε τη βασική αυτή ελληνικότητα – τη μοναδική άξια κληρoνoμιά που έχουμε πραγματικά στα χέρια μας – για τη σύνθεσή της. Ποια μουσική μας μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι βρίσκεται πέρα απ΄το βυζαντινό μέλος, πέρα απ΄το δnμοτικό τραγούδι και στη χειρότερη περίπτωσn πέρα απ΄ τις σπασμένες αρχαίες κολώνες του Παρθενώνος και του Ερεχθείου, ότι βρίσκεται εκεί που όλα αυτά βρεθήκανε στην εποχή τους; Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι γνήσια ελληνικό, μοναδικά ελληνικό». Μάνος Χατζιδάκις.
(πηγές: http://www.oud.gr/rembetika_gr.htm, http://www.musicheaven.gr/, http://lyk–kastor.lak.sch.gr/, Περιοδικό »ΜΟΥΣΙΚΗ», τεύχη 17, 37. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, Ρεμπέτες και ρεμπέτικα, www.oud.gr)
