paidevo.gr | teachers

Σειρά ενημερωτικών επισκέψεων σε σχολεία έχει ήδη ξεκινήσει ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος με σκοπό την ενημέρωση των μαθητών μετά την επανεμφάνιση στην χώρα μας κρουσμάτων λύσσας σε ζώα.

Όπως αναφέρει η Πρόεδρος του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου Αθηνά Τραχήλη σκοπός αυτών των επισκέψεων είναι «οι μαθητές να έχουν μια άμεση ενημέρωση τόσο για τα συμπτώματα της λύσσας όσο, κυρίως, για τους τρόπους προφύλαξης και προστασίας, μετά την επανεμφάνιση της νόσου σε ζώα».

Στο πλαίσιο αυτό η κυρία Τραχήλη επισκέφθηκε το 20^ο Γυμνάσιο Πατρών στην περιοχή της Περιβόλας όπου μετά την εισήγηση της απάντησε σε ερωτήσεις των μαθητών. Όπως ανέφερε κρούσματα λύσσας στη χώρα μας έχουν ήδη διαπιστωθεί σε κόκκινες αλεπούδες, σε πολύ μικρό αριθμό σκυλιών και σε μια γάτα ενώ το Σάββατο κατεγράφη νέο κρούσμα σε βοοτροφική μονάδα στην περιοχή του Κιλκίς.

Ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος, τόνισε η κυρία Τραχήλη, έχει ήδη αναλάβει δέσμη πρωτοβουλιών για την ευρεία ενημέρωση του κοινού με έμφαση στα μέτρα πρόληψης της νόσου.

(πηγή: thebest.gr)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

Γράφει ο Φώτης Ρήνας

Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Έλληνες συνθέτες, συνειδητά και με συνέπεια θέτουν το ζήτημα της δημιουργίας εθνικής μουσικής. Η επιθυμία δηλαδή για μια μουσική γλώσσα με εθνικό χαρακτήρα, υπήρξε ουσιαστικά και ο λόγος που οδήγησε στη δημιουργία της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα κύριοι φορείς της μουσικής εξέλιξης στην Ευρώπη ήταν η Ιταλία, η Γαλλία, η Αγγλία και οι γερμανόφωνες χώρες. Το ξύπνημα της εθνικής συνείδησης  και η ανάδειξη της ελευθερίας ως υπέρτατου ιδανικού από τη Γαλλική Επανάσταση  και στη συνέχεια το πνευματικό κίνημα του ρομαντισμού, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις γένεσης  εθνικών μουσικών σχολών στην Ευρώπη, όπως η ρώσικη [με τον Γκλίνκα και την περίφημη ομάδα των «πέντε»], η τσέχικη [Σμέτανα και Ντβόρζακ], η ισπανική [Αλμπένιζ], η νορβηγική [Γκριγκ], η φιλανδική [Σιμπέλιους], και άλλες, θ’ αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση για τους Έλληνες συνθέτες .

Άλλοι παράγοντες, που συνέβαλαν ή επηρέασαν το έργο τους, πέρα από τις διάφορες εθνικές μουσικές σχολές της Ευρώπης, ήταν το πνευματικό έργο της εποχής και κυρίως η ποίηση (Κωστής Παλαμάς, Άγγελος Σικελιανός κ.ά.), τα περιοδικά της εποχής (»Νουμάς»), το θέατρο (Βασιλικό, Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου). Αλλά και οι επτανήσιοι μουσικοί, οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν και στην Αθήνα για τη διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής με την ίδρυση διάφορων μουσικών σωματείων ή ιδιωτικών σχολών συνέβαλαν σημαντικά. Ενώ η συστηματοποίηση της μουσικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αρχίζει με την ίδρυση του Ωδείου Αθηνών το 1871.

Η νεοελληνική όμως μουσική σχολή, στα πρώτα της βήματα, δεν είχε να στηριχθεί σε μια δική της έντεχνη παράδοση. Η μόνη μουσική πραγματικότητα, που θα χρησιμεύσει ως βάση στο έργο των συνθετών της, είναι το δημοτικό τραγούδι και η βυζαντινή μελωδία, με τους ιδιότυπους τρόπους (κλίμακες) και τη μεγάλη ρυθμική ποικιλία ( χρήση  μέτρων  5/8, 7/8), αυτά είναι τα στοιχεία, που θα σμιλευτούν με  τη  δυτικοευρωπαϊκή  τεχνική  σύνθεσης. Αυτό βέβαια ενείχε συγκεκριμένο περιορισμό για τους Έλληνες δημιουργούς, που ήταν η μονοφωνία αυτών των δύο ελληνικών πηγών.

Έτσι στις αρχές του 20ου αιώνα, δίπλα στις άλλες μουσικές σχολές, θα προστεθεί και η ελληνική, με κοινά βασικά χαρακτηριστικά όπως: 1) τη χρησιμοποίηση λαϊκών τραγουδιών και μοτίβων που συνήθως δεν στηρίζονται στην ευρωπαϊκή μείζονα και ελάσσονα κλίμακα, 2) τη μεγάλη ρυθμική ποικιλία και τη συχνή χρήση καινούργιων μέτρων (5/8, 7/8 κ.ά.) και 3) την ιδιότυπη αρμονική γλώσσα, απόρροια των νέων κλιμάκων (τρόπων).

Οι πρώτοι συνθέτες που με το έργο τους θεμελιώνουν τη νεοελληνική Εθνική μουσική σχολή, γύρω στην πρώτη με δεύτερη δεκαετία του 1900, είναι οι: Διονύσιος Λαυράγκας, Γεώργιος Λαμπελέτ, Μανώλης Καλομοίρης, Μάριος Βάρβογλης και Αιμίλιος Ριάδης. Οι Έλληνες δημιουργοί στην προσπάθειά τους να συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη της μουσικής στην Ελλάδα, πέρα από το έργο τους στη σύνθεση, επεκτείνουν τη δράση τους στη μουσική εκπαίδευση, τη συλλογή, μελέτη και εναρμόνιση δημοτικών τραγουδιών, τη δημιουργία μελοδραματικής κίνησης, την αρθρογραφία σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής και γενικά στην με κάθε τρόπο προβολή και στήριξη της ελληνικής μουσικής ιδέας.

Πρώτος ο Γεώργιος Λαμπελέτ ( Κέρκυρα  1875 – Αθήνα  1945), ο  οποίος  παρακινεί με τη μελέτη του «H Εθνική Μουσική» τους Έλληνες μουσουργούς να εμπνευστούν από το δημοτικό τραγούδι γιατί όπως δηλώνει «η δημοτική μούσα στη ποίηση και στη μουσική μας, παρουσιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη ελληνική ψυχή». Παράλληλα τους ωθεί να καλλιεργήσουν την ελληνική μελωδία εφαρμόζοντας τεχνικές ευρωπαϊκού τύπου όπως η πολυφωνία και η τεχνική ανάπτυξής της με βάση την αντίστιξη και τη φούγκα. Πιστεύει ότι έτσι η μουσική που θα δημιουργηθεί θα είναι η αληθινή εθνική μουσική του μέλλοντος. Το έργο του, όχι ογκώδες σε ποσότητα, χαρακτηρίζεται από τη χρήση δημοτικοφανών μελωδιών με απλή  αρμονική  επένδυση. Μεγάλη όμως υπήρξε η θεωρητική εργασία που μας άφησε με μελέτες  όπως:  «Ο  εθνικισμός στην τέχνη και η ελληνική δημώδης μουσική» (θεωρητικό σύγγραμμα στο  περιοδικό »Επιφυλλίδες», Ιούνιος 1928),  «Η  Νεοελληνική μουσική και η θεωρητική και αισθητική υπόστασή της» (1942), «Η Ελληνική δημώδης μουσική» (1933) κ.ά.

Ο άλλος Επτανήσιος – απ’ την Κεφαλονιά –  πρωτεργάτης της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής, Διονύσιος  Λαυράγκας ( 1860-1941) αφήνει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον  τομέα του ελληνικού μελοδράματος. [Ο όρος Μελόδραμα χρησιμοποιήθηκε στον ελληνικό χώρο σαν ταυτόσημος με τον όρο Όπερα]. Ίδρυσε μαζί με το Λουδοβίκο Σπινέλη το «Ελληνικό  Μελόδραμα», με την πρώτη παράσταση να ανεβαίνει το 1900. Ακολούθησε σειρά περιοδειών σ΄ όλη την Ελλάδα με ξένα και ελληνικά έργα. Στη συμφωνική μουσική, ο Λαυράγκας  συνέθεσε επίσης το πρώτο συμφωνικό έργο της Ελληνικής Εθνικής Σχολής, την «Πρώτη Σουίτα», βασισμένη σε ελληνικά δημοτικά μουσικά θέματα, που εκτελέστηκε στις 8-3-1904, στο  Ωδείο Αθηνών. Η  λέξη «Πρώτη» στον τίτλο δεν είναι τυχαία,  επιχειρεί  να  σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας πρωτοπορίας, μιας νέας εποχής. Το δε άλλο γνωστό του έργο, «Τα δυο  αδέλφια»  παίρνει τον τίτλο του πρώτου μελοδραματικού έργου  ελληνικής  δημιουργίας με  μοτίβα από το ελληνικό  δημοτικό  τραγούδι, χρήση των  μέτρων 5/8, 7/8 και ελληνική  θεματολογία. Ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900. Επίσης, ευτύχησε να δει ολοκληρωμένο το όνειρο της ζωής του, την ίδρυση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1939).

Στους προαναφερθέντες συνθέτες είναι εμφανείς οι ιταλικές επιδράσεις (προβολή του μελωδικού στοιχείου, έλλειψη στιβαρής  συμφωνικής πλοκής), λιγότερο στον πρώτο και  περισσότερο στον δεύτερο, κάτι που εξηγείται από την επτανησιακή τους καταγωγή. Τέτοιου είδους επιδράσεις σαφώς δεν χαραχτηρίζουν το έργο των τριών άλλων θεμελιωτών της  Σχολής: Καλομοίρη, Βάρβογλη, Ριάδη.

Ο  «γενάρχης» της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής Μανώλης  Καλομοίρης (Σμύρνη  1883 – Αθήνα  1962), από μικρός δέχτηκε τη γόνιμη επίδραση του ελληνικού δημοτικού  τραγουδιού μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον. Γεννημένος στη Σμύρνη και με σπουδές στη Βιέννη είναι εκείνος που ονειρεύτηκε να δημιουργήσει μια αληθινά εθνική μουσική βασισμένη από τη μία στα δημοτικά μας τραγούδια και από την άλλη στολισμένη με τα τεχνικά μέσα των λαών της Ευρώπης και κυρίως των Γερμανών, Γάλλων, Ρώσων και Νορβηγών. Η πλούσια συνθετική δημιουργία του, είναι έντονα επηρεασμένη από τους θρύλους, την ποίηση και τον έντεχνο νεοελληνικό λόγο (Καζαντζάκης, Σικελιανός, Παλαμάς, Χατζόπουλος). Οι  εθνικοί συνθέτες έδειξαν προτίμηση στις μουσικές μορφές με ποιητικό ή άλλο προγραμματικό περιεχόμενο. Αναφέρουμε ενδεικτικά τίτλους έργων του Καλομοίρη με σαφή  αυτοπροσδιορισμό, τους κόλπους της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής, όπως «Ρωμαίικη Σουίτα» (1907), «Τρεις ελληνικοί χοροί» ( έργο για ορχήστρα, 1934),  «Η Συμφωνία της  Λεβεντιάς» , στο τέταρτο μέρος της οποίας ενσωματώνεται ο γνωστός βυζαντινός ύμνος  «Τη Υπερμάχω», τραγουδημένος από μεικτή χορωδία ( 1920), «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (μουσική τραγωδία σε 3 πράξεις,1961).

Το 1911 ο Καλομοίρης αναλαμβάνει χρέη καθηγητή στο Ωδείο Αθηνών. Το 1919 ιδρύει και διευθύνει το Ελληνικό Ωδείο, έως το 1926. Το 1926 ιδρύει και διευθύνει το Εθνικό Ωδείο έως το 1948. Ο Καλομοίρης προετοίμασε το έδαφος για τα ιδιωτικά ωδεία (που επίσημα είναι αναγνωρισμένα ως σχολές μέσης εκπαίδευσης). Από το 1966 και εφεξής αυτά αυξάνονται, ξεπερνώντας σήμερα τα 500 σε όλη την Ελλάδα. Κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 ιδρύονται Τμήματα Μουσικών Σπουδών στα πανεπιστήμια Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Κέρκυρας, ωστόσο τα σχέδια για τη δημιουργία μιας κρατικής μουσικής ανώτατης ακαδημίας μένουν ανολοκλήρωτα. Ήδη από τη δεκαετία του 1920 ο Καλομοίρης, που προωθούσε τη μουσική του και αυτή των ομοϊδεατών του, συμφιλιώνεται με το Ωδείο Αθηνών. Εκτός από το πλούσιο συνθετικό του έργο, ο Καλομοίρης έγραψε και μουσικές μελέτες, καθώς και μουσικοπαιδαγωγικά βιβλία.

Εξίσου σημαντική μουσική παρουσία ο Μάριος Βάρβογλης (Βρυξέλλες 1885 – Αθήνα 1967), σύγχρονος  του  Καλομοίρη και συνδημιουργός της Εθνικής Μουσικής Σχολής. Οι δύο συνθέτες συναντώνται για πρώτη φορά στο περιοδικό »Νουμάς», που την εποχή εκείνη είχε ενώσει όλους τους πρωτοπόρους εργάτες του πνεύματος: ποιητές, λογοτέχνες, μουσικούς. Επηρεασμένος κυρίως από τη Γαλλική μουσική, λόγω σπουδών, το έργο του χαρακτηρίζουν η κομψότητα, το μέτρο και η απλότητα. Γνωστά έργα του το  «Ελληνικό καπρίτσιο  για  βιολοντσέλο και  ορχήστρα» (1914),  «Πρελούντιο  και  φούγκα  πάνω σε βυζαντινό θέμα για εκκλησιαστικό όργανο» (1953) «Να ζει το Μεσολόγγι»  (μουσική  σκηνής ).

Εν συνεχεία ο Αιμίλιος Ριάδης (Θεσσαλονίκη 1886 -1935), μελέτησε πιάνο και θεωρητικά με το Δημήτρη Λάλλα, μαθητή και φίλο του Βάγκνερ και αργότερα σπούδασε στη Μουσική  Ακαδημία του Μονάχου. Στο Παρίσι τελειοποίησε τις σπουδές του και γνωρίστηκε με άλλους εκπροσώπους της νεότερης γαλλικής σχολής, όπως τους Ραβέλ, Σαρπαντιέ και Ντεμπισσί. Η  γνωριμία του αυτή  είχε ως αποτέλεσμα την επίδραση της γαλλικής  σχολής στη διαμόρφωση του συμφωνικού ύφους του συνθέτη. Η μελωδική γραμμή των τραγουδιών του με συνοδεία πιάνου, είδος που καλλιέργησε ιδιαίτερα, χαρακτηρίστηκε «κράμα ανατολίτικης ηδυπάθειας και δυτικού μέτρου». Ενδεικτικοί τίτλοι έργων του: «Δυο ρωμαίικοι χοροί» (για  πιάνο), «Ιερά Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου» (για ανδρική και παιδική χορωδία ), «Τα Εγκώμια» (από την Ακολουθία της Μ. Παρασκευής, για μεικτή χορωδία) κ.ά.

Από την άλλη το έργο του συνθέτη Δημήτρη Λεβίδη (1886-1951) το χαρακτηρίζει η συστηματική μελέτη των αρχαίων ελληνικών και ανατολικών κλιμάκων, δημιουργώντας μια ιδιόρρυθμη αρμονική γλώσσα, με έξοχες αντιστικτικές επινοήσεις και ηχοχρώματα.

Ακόμα ένας συνθέτης που ακολουθεί τις τάσεις της Εθνικής Μουσικής Σχολής, ο Γεώργιος Σκλάβος (1888-1976), έγραψε κυρίως όπερες και σκηνική μουσική. Επίσης, χρημάτισε διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το 1946 έως το 1949.

Το δρόμο που χάραξαν οι πρωτεργάτες της Ελληνικής Εθνικής Σχολής, θα ακολουθήσει μια σειρά συνθετών που ακολούθησε την παράδοση της Σχολής όπως: ο Πέτρος Πετρίδης, ο Γεώργιος Πονηρίδης, ο Θεόδωρος Σπάθης, ο Ανδρέας Νεζερίτης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Θεόδωρος Καρυωτάκης, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, ο Μενέλαος Παλλάντιος, ο Λώρης Μαργαρίτης, ο Αγαμέμνων Μουρτζόπουλος, ο Κύπριος Σόλωνας  Μιχαηλίδης και αρκετοί άλλοι, που άφησαν τη δική τους προσωπική σφραγίδα στη λόγια ελληνική μουσική δημιουργία.

M.ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ: ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ (4ο μέρος)

Η ΓΙΟΡΤΗ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΕΛΕΤ – ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ – ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΛΑΥΡΑΓΚΑΣ

ΠΟΙΜΕΝΙΚΗ ΣΟΥΙΤΑ ΧΟΡΟΣ –  ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΡΒΟΓΛΗΣ

(πηγές:  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ KARL NEF,  ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ,  http://www.romiossini.com/articles.php?lid=546,  Βικιπαίδεια)

Είμαστε εκπαιδευτικοί και όχι νταντάδες. Είμαστε μορφωμένοι επαγγελματίες που εργαζόμαστε καθημερινά με παιδιά, και συχνά βλέπουμε το παιδί σας από διαφορετική σκοπιά σε σχέση με αυτή που το βλέπετε εσείς. Αν σας δώσουμε κάποιες συμβουλές για το παιδί σας, μην αντιδράσετε άσχημα. Ακούστε και αποδεχτείτε τις συμβουλές, με τον ίδιο τρόπο που θα δεχόσασταν μια συμβουλή από ένα γιατρό ή ένα δικηγόρο.

Αρκετοί γονείς δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα αρνητικό για το παιδί τους. Όμως κάποιες φορές, αν λάβετε υπόψιν τις έγκαιρες προειδοποιήσεις μας, μπορεί να προλάβετε και να αποτρέψετε κάποιο πρόβλημα που μπορεί  να  γίνει ακόμα μεγαλύτερο σε το μέλλον.

Εμπιστευτείτε μας. Κάποιες φορές όταν λέω στους γονείς ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα συμπεριφοράς, νιώθω σαν να βλέπω να σηκώνονται οι τρίχες στις πλάτες τους. Είναι έτοιμοι να μαλώσουν και να υπερασπιστούν το παιδί τους, και αυτό είναι πολύ κουραστικό. Κάτι που μ’ ενοχλεί ιδιαιτέρως είναι όταν αναφέρω σε μία μητέρα κάτι που έκανε ο γιος της, και γυρίζει, τον κοιτάζει και ρωτάει, «Είναι αλήθεια;» Λοιπόν, φυσικά είναι αλήθεια. Μόλις σας το είπα. Και παρακαλώ μην ρωτήσετε αν ένας συμμαθητής του μπορεί να επιβεβαιώσει ό, τι συνέβη ή εάν ένας άλλος δάσκαλος ήταν παρών στο συμβάν. Έτσι εξευτελίζετε τον δάσκαλο και αποδυναμώνετε την σχέση μεταξύ δασκάλου και γονέα.

Παρακαλώ σταματήστε όλες τις δικαιολογίες.

Και αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε τα παιδιά σας να πετύχουν, σταματήστε να τα δικαιολογείτε. Μιλούσα με έναν γονέα και το γιο της σχετικά με τις εργασίες που του είχα βάλει να κάνει το καλοκαίρι. Μου είπε ο γονέας ότι το παιδί δεν είχε καν ξεκινήσει, και του είπα ότι απογοητεύτηκα πολύ επειδή το σχολείο επρόκειτο να ξεκινήσει σε δύο εβδομάδες.

Η μητέρα του πετάχτηκε  και μου είπε ότι πέρασαν ένα δύσκολο καλοκαίρι εξαιτίας οικογενειακών ζητημάτων που ανέκυψαν τον Ιούλιο. Είπα ότι κατανοώ αυτό που μου είπε, αλλά παράλληλα επισήμανα ότι οι εργασίες δόθηκαν τον Μάιο. Αμέσως απάντησε ότι του έδωσε χρόνο να ξεκουραστεί πριν ξεκινήσει τις εργασίες, οπότε δεν ήταν δικό του λάθος που δεν τις είχε κάνει.

Μπορείτε να καταλάβετε τον πόνο μου;

Μερικοί γονείς θα βρίσκουν δικαιολογίες ανεξαρτήτως των αντικειμενικών δεδομένων, και θα μεγαλώσουν παιδιά που θα εξελιχθούν σε ενήλικες που πάντα θα ψάχνουν δικαιολογίες. Αν δεν θέλετε το παιδί σας να καταλήξει άνεργο όταν γίνει 25 ετών και να κάθεται στον καναπέ σας τρώγοντας πατατάκια,  σταματήστε να δικαιολογείτε τις αποτυχίες του. Αντ ‘αυτού, επικεντρωθείτε  στην εξεύρεση λύσεων.

Οι γονείς να είναι συνεργάτες και όχι  εισαγγελείς

Οι γονείς θα πρέπει να γνωρίζετε  ότι δεν είναι απαραίτητα κακό το παιδί σας να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Έτσι θα χτίσει χαρακτήρα και θα διδαχτεί μαθήματα ζωής. Ως εκπαιδευτικοί, δεν θέλουμε γονείς που στέκονται εμπόδιο σ’ αυτά τα μαθήματα.  Αποκαλούμε αυτούς τους γονείς ως «ελικόπτερα», επειδή θέλουν να ορμήσουν και να σώσουν το παιδί τους κάθε φορά που κάτι πάει στραβά. Αν βαθμολογήσουμε ένα παιδί με 16, τότε αυτός είναι ο βαθμός που αξίζει στο παιδί. Μην σπαταλάτε τον χρόνο σας για να συναντηθείτε μαζί μας για να διαπραγματευτείτε καλύτερο βαθμό. Ο βαθμός είναι 16, παρόλο που εσείς θεωρείτε ότι πρέπει να είναι υψηλότερος.

Μπορεί να είναι δύσκολο να το αποδεχθείτε, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρείτε ότι όταν το παιδί σας παίρνει άριστα, αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι είναι άριστος μαθητής. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι κακοί δάσκαλοι βάζουν ευκολότερα μεγάλους βαθμούς, γιατί ξέρουν ότι βάζοντας καλούς βαθμούς όλοι θα τους αφήσουν στην ησυχία τους. Οι γονείς θα σκεφτούν : «Το παιδί μου έχει ένα πολύ καλό  δάσκαλο! Πήρε σε όλα άριστα φέτος!»

Ουάου! Να σας προσγειώσω τώρα. Σας λέω με κάθε ειλικρίνεια, ότι συνήθως οι καλύτεροι καθηγητές βάζουν τους χαμηλότερους βαθμούς, επειδή έχουν αυξημένες προσδοκίες. Ωστόσο, όταν τα παιδιά σας παίρνουν χαμηλούς βαθμούς, θέλετε να διαμαρτυρηθείτε και αμέσως κατευθύνεστε προς το γραφείο του διευθυντή.

Παρακαλώ κάντε ένα βήμα πίσω, ώστε να έχετε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Πριν αμφισβητήστε τους  χαμηλούς βαθμούς, ίσως χρειαστεί να συνειδητοποιήσετε ότι το παιδί είναι αυτό που «κέρδισε» τους βαθμούς,  και ότι ο δάσκαλος για τον οποίο διαμαρτύρεστε είναι πιθανώς αυτός που παρέχει την καλύτερη εκπαίδευση.

Και παρακαλώ, να είστε συνεργάτης και όχι  εισαγγελέας. Είχα ένα παιδί που αντέγραψε σε ένα τεστ, και οι γονείς του απειλούσαν να καλέσουν δικηγόρο, επειδή θεώρησαν ότι τον χαρακτήρισα ως εγκληματία. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά διευθυντές απ’ όλη την χώρα μου λένε ότι όλο και περισσότεροι δικηγόροι συνοδεύουν γονείς σε συναντήσεις με δασκάλους.

Τέλος, αντιμετωπίστε τις αρνητικές καταστάσεις με επαγγελματικό τρόπο.

Εάν το παιδί σας αναφέρει κάτι άσχημο που συνέβη στην τάξη, ζητήστε να συναντηθείτε με τον δάσκαλο και προσεγγίστε τον λέγοντας:  «Θα ήθελα να σας ενημερώσω για κάτι που είπε το παιδί μου ότι συνέβη στην τάξη σας. Ξέρω ότι τα παιδιά μπορούν να διογκώσουν τα γεγονότα και ότι υπάρχουν πάντα δύο πλευρές σε κάθε ιστορία. Ήλπιζα ότι θα μπορούσατε να ξεδιαλύνετε τι πραγματικά συνέβη.» Αν δεν μείνετε ευχαριστημένοι με την απάντηση, τότε μεταφέρετε τις ανησυχίες σας στο διευθυντή, αλλά πάνω απ ‘όλα, ποτέ δεν μιλάμε αρνητικά για έναν δάσκαλο μπροστά στο παιδί. Αν καταλάβει ότι δεν τον σέβεστε, ούτε το παιδί θα τον σέβεται,  και αυτό θα οδηγήσει σε μια σειρά από νέα προβλήματα.

Ξέρουμε ότι αγαπάτε τα παιδιά σας. Τα αγαπάμε και εμείς πάρα πολύ. Εμείς απλώς σας ζητάμε – και σας ικετεύουμε – να μας εμπιστευτείτε, να μας στηρίξτε και να συνεργαστείτε μαζί μας. Να μην είστε εναντίον μας. Πρέπει να έχουμε την υποστήριξη σας, και θα πρέπει να μας δώσετε το σεβασμό που μας αρμόζει. Ανεβάστε μας και κάντε μας να νιώσουμε ότι μας εκτιμάτε, και θα εργαστούμε ακόμη πιο σκληρά για να προσφέρουμε στο παιδί σας την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση.

Αυτό είναι η υπόσχεση ενός δασκάλου, από μένα για εσάς.

(Ο Ron Clark, συγγραφέας του βιβλίου   «The End of Molasses Classes: Getting Our Kids Unstuck — 101 Extraordinary  Solutions for Parents and Teachers,» . Kέρδισε το βραβείο που απονέμει η Ντίσνεϊ στον Καλύτερο Δάσκαλο της Χρονιάς για το 2001) 

(πηγή: antikleidi.com)

Ο Michael Peshkin είναι ένας καθηγητής μηχανολογίας από το Πανεπιστήμιο Northwestern, που του αρέσει πολύ να φτιάχνει διαγράμματα στο μάθημα του, αλλά δεν θέλει να γυρίζει την πλάτη στους φοιτητές του όταν χρησιμοποιεί τον πίνακα για να εξηγήσει κάτι… και κάπως έτσι, αποφάσισε να βρει μια πρωτότυπη λύση.

Δημιούργησε έναν διάφανο πίνακα ο οποίος του επιτρέπει να γράφει οτιδήποτε επιθυμεί, ενώ εξακολουθεί να έχει απέναντι του τους μαθητές του. Χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο γυαλί που στερεώνεται σε ένα μεταλλικό πλαίσιο και ενσωματώνοντας λωρίδες LED γύρω από το πλαίσιο για να φωτίζει το εσωτερικό του γυαλιού και να τονίζονται περισσότερο τα γραφόμενα με τον μαρκαδόρο, το σχέδιο του έγινε πραγματικότητα.

Αν και φαίνεται πως κάποιος θα πρέπει να γράψει ανάποδα για να χρησιμοποιήσει τον πίνακα, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τον Peshkin, αφού οι μαθητές μπορούν να κατανοήσουν τα διαγράμματα, ενώ παράλληλα τους τα εξηγεί ο ίδιος. Στη συνέχεια τα βιντεοσκοπεί με τη βοήθεια ενός καθρέφτη και τα ανεβάζει στο διαδίκτυο.

Δείτε τον διάφανο πίνακα σε λειτουργία στο βίντεο που ακολουθεί:

(πηγή: otherside.gr)

Ο άνθρωπος δε θα σταματήσει ποτέ να προσπαθεί να νικήσει τον θάνατο αναζητώντας τη λύση σε οτιδήποτε μπορεί είτε να παρατείνει τη ζωή, είτε εσχάτως σε πολύ φιλόδοξα projects για μεταβίβαση του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ρομπότ (θυμηθείτε το project 2045 Initiative του Dmitry Itskov).

Αθάνατοι με σώματα ρομπότ μέχρι το 2035(;)

Τώρα έρχεται να προσθέσει τη δική του άποψη και ο διάσημος θεωρητικός φυσικός Stephen Hawking, ο οποίος δήλωσε στο πλαίσιο του Cambridge Film Festival ότι θεωρητικά είναι εφικτό να αντιγράψουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε έναν υπολογιστή και κατά έναν τρόπο να συνεχίσουμε τη ζωή μετά τον θάνατο. Βέβαια, τόνισε ότι για την ώρα μάλλον δεν έχουμε την κατάλληλη τεχνολογία και πρόσθεσε πως η “μετά θάνατον ζωή είναι ένα παραμύθι για αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι”.

Οι δηλώσεις έγιναν με αφορμή ενός νέου ντοκιμαντέρ για τη ζωή του όταν ρωτήθηκε σχετικά για τον παράδεισο και την μετά θάνατον ζωή. Παρομοίασε τον ανθρώπινο εγκέφαλο με υπολογιστή τοποθετημένο σε ένα κουτί (σώμα) που αργά ή γρήγορα θα χαλάσει.

Σίγουρα οι απόψεις του θα προκαλέσουν αντιδράσεις, αλλά με τόση έρευνα επάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο (δες και το Human Brain Project) ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο;

Πιο αναλυτικά διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Telegraph-a

(πηγή: techgear.gr)