paidevo.gr | teachers

Οι συστάσεις μάλλον περιττεύουν για τον Θανάση Παπαγεωργίου. Με δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, με τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, βιβλία και πολλά βραβεία στο ενεργητικό του, έχει χαράξει έναν ξεχωριστό δρόμο στο χώρο της ηθοποιίας και της σκηνοθεσίας. Για πολλά χρόνια, διατέλεσε αντιπρόεδρος στο ελληνικό κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και πρόεδρος του τομέα θεάτρου της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, συνέβαλλε με το έργο του στην Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Θεατρικού Έργου, καθώς και στο Θεατρικό Μουσείο, ως μέλος του Δ.Σ.

Στην τελευταία παράστασή του, στο θέατρο Στοά, ο Παπαγεωργίου συμπράττει με μία μεγάλη προσωπικότητα των ελληνικών τεχνών. Ανεβάζει δύο έργα του Αρκά –το «Εχθροί εξ αίματος» και το «Βιολογικό μετανάστη»– υπό το γενικό τίτλο «Επείγοντα περιστατικά». Μεταφέροντας άρτια στη σκηνή το ιδιοφυές χιούμορ του Έλληνα κομίστα, χρησιμοποιεί το θέατρο, μεταξύ άλλων, ως μέσο για να προβάλει ένα μείζον πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας: το ρατσισμό.

Στα «Επείγοντα περιστατικά», ένας άνθρωπος τραυματίζεται βαριά σε τροχαίο δυστύχημα και τα όργανά του συζητούν πώς θα γλιτώσουν από τον επερχόμενο θάνατο, καθώς ο εγκέφαλος βρίσκεται σε κώμα. Κάποια από τα όργανα έχουν τη δυνατότητα να μεταμοσχευτούν και οι συγκρούσεις που προκύπτουν μεταξύ τους, στη διαδικασία επιλογής, θυμίζουν άμεσα ανταγωνισμούς που βλέπουμε στις ανθρώπινες κοινωνίες. Στη δεύτερη πράξη, ένα μεταμοσχευμένο νεφρό επιχειρεί να επιβιώσει μέσα στον καινούριο οργανισμό. Ωστόσο αντιμετωπίζει μεγάλη εχθρότητα από κάποια όργανα, τα οποία προσπαθούν να το εξοντώσουν. Πρόκειται για ένα αιχμηρό σχόλιο στο θέμα της μισαλλοδοξίας, το οποίο ο Παπαγεωργίου γνωρίζει από πρώτο χέρι, τόσο λόγω προσφυγικής καταγωγής όσο κι απ’ τα βιώματά του στις γειτονιές της σύγχρονης Αθήνας.

Στο παρακάτω βίντεο, ο Θανάσης Παπαγεωργίου αναλύει το θέμα του ρατσισμού και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στη μισαλλοδοξία, στο πλαίσιο της εκστρατείας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες «Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ!»

(πηγή: unhcr.gr/1againstracism)

Το 12ο Δημοτικό Σχολείο όπου φοιτούν μόνο Ρομά στον Ασπρόπυργο εξακολουθεί να λειτουργεί, καθώς το ελληνικό κράτος αδιαφορεί προκλητικά για την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σχεδόν δύο μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπρόπυργου, το γνωστό σχολείο–γκέτο Ρομά, εξακολουθεί να λειτουργεί, αφήνοντας έκθετο το ελληνικό κράτος για προκλητική αδιαφορία απέναντι στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που τον περασμένο Δεκέμβριο καταδίκασε για δεύτερη φορά την Ελλάδα για τη λειτουργία του συγκεκριμένου σχολείου.

Οι καθυστερημένες προσπάθειες της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής να εφαρμόσει την απόφαση του Δικαστηρίου, όπως έχει υποχρέωση η Ελλάδα, έχουν μείνει στα χαρτιά. Σκοντάφτουν μάλιστα στη στάση του Δήμου Ασπροπύργου, ο οποίος αμφισβητεί την απόφαση του Δικαστηρίου και στρέφεται κατά της απόφασης της Διεύθυνσης να εγγραφούν σε άλλο σχολείο του Ασπρόπυργου οι δικαιωμένοι Ρομά που προσέφυγαν στο Δικαστήριο.

(πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών)

Διαβάστε την έκθεση μιας μαθήτριας Δημοτικού από την Λεμεσό με θέμα: «Η εξωγήινός μου». Δείτε πως περιγράφει ένα μωρό τις συνθήκες που βιώνει η πατρίδα της:

«Η εξωγήινός μου, η Τρόικα

Η εξωγήινός μου την λένε Τρόικα. Μένει στις Τράπεζες.

Τα μάτια της είναι πολύ μεγάλα. Τα χείλη της είναι ροδοκόκκινα, τα χέρια της είναι μακριά. Το πρόσωπό της είναι στρογγιλό, τα πόδια της έχουν βούλες και τα μαλλιά της είναι καφετιά.

Της αρέσει να τρώει τους λογαριασμούς των ανθρώπων. Δεν της αρέσει να έχουν οι άλλοι λεφτά και αυτή να μην έχει. Ο χαρακτήρας της είναι κακόψυχος, δεν αγαπά κανένα, δεν έχει αισθήματα.

Μια μέρα η εξωγήινός μου έφυγε από το σπίτι. Τότε την ακολούθησα. Την είδα να πηγαίνει στις τράπεζες, και ότι έβλεπε μπροστά της το έτρωγε. Εκείνη την ώρα θύμωσα. Έτρεξα για να την πιάσω. Αργότερα σταμάτησε και την έπιασα από το χέρι, και επιστρέψαμε στο σπίτι. Την έβαλα στο δωμάτιό μου και την κλείδωσα. Τότε από εκείνην την μέρα ποτέ ξανά δεν έτρωγε τα λεφτά του κόσμου. Έτρωγε μόνο τα μακαρόνια της και δεν ξαναενόχλησε κανένα».

(πηγή: lemesospress.com)  

Να ψηφίσουμε κι εμείς την Κατερίνα, αξίζει!!

Η Κατερίνα Μπλέτσα, δασκάλα ειδικής αγωγής στέλνει το δικό της μήνυμα για το πώς θα πρέπει οι Έλληνες να αντιμετωπίζουμε τα άτομα με κινητική αναπηρία, όπως είναι και η ίδια. Η Κατερίνα αποφάσισε να πάρει μέρος στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό του Οργανισμού Σπανίων παθήσεων στέλνοντας μια φωτογραφία της και εξηγεί το γιατί:

«Ευχαριστώ πολύ τόσο τους υπευθύνους της σελίδας  http://www.greekteachers.gr, που αναρτήσατε το θέμα, όσο και όσους μπήκατε στη διαδικασία να με ψηφίσετε. Δεν εκπροσωπώ την Ελλάδα, αλλά θέλω να δείξω με τη φωτογραφία στο διαγωνισμό αυτό πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή μας πρέπει να προσπαθούμε και να παλεύουμε. Όλα είναι τόσο προσωρινά, ας χαμογελάμε, είναι η καλύτερη αντιμετώπιση σε κάθε δυσκολία… όμως όσοι δε βιώνετε κάποια κινητική αναπηρία, καλό είναι να αλλάξετε νοοτροπία και στάση απέναντι στα άτομα με αναπηρία γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει άτομα με αναπηρία… μπορεί να συμβεί στον καθένα μας… Ελπίζω όσοι δάσκαλοι  διαβάσουν το άρθρο, τη Δευτέρα το πρωί να κινητοποιηθούν έτσι ώστε όλα τα δημόσια σχολεία να γίνουν προσβάσιμα και προσπελάσιμα… υπάρχουν μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς με αναπηρία, που έχουν κάθε δικαίωμα πρόσβασης…. Μπείτε στη θέση τους!!!».

Στην ιστοσελίδα greekteachers.gr δημοσιεύεται και ένα συγκλονιστικό άρθρο της Κατερίνας για το πώς αντιμετωπίζει η πολιτεία τα άτομα με κινητική αναπηρία:

«Η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης συνθήκη ζωής. Όμως καλύτερα να το βλέπεις έτσι ως συνθήκη, παρά ως εμπόδιο ανυπέρβλητο. Έχεις ακούσει τη φράση “Πνίγεται σε μια κουταλιά νερό” Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί την κουταλιά το νερό να την κάνουν θάλασσα κι άλλοι που προτιμούν να μάθουν να κολυμπούν. Το πρώτο άστο. Είναι μίζερο, αγωνιώδες και δεν περνάει και η ώρα. Πιστεύω ότι πιο εύκολο είναι το δεύτερο. Άσε που το διασκεδάζεις κιόλας.

Ήμουν γύρω στα 19 μου όταν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη αναπηρία. Μια αστάθεια που προϋπήρχε απ’ την εφηβική μου ηλικία σε πολύ μικρότερο βαθμό, είχε εξελιχτεί σε κάτι σοβαρότερο. Σε μια σπάνια προοδευτική νευροπάθεια. Δεν είχα καν φανταστεί ούτε την εξέλιξη της, ούτε τι ακριβώς είχα, οι γονείς μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, το περιβάλλον μου γενικότερα ποτέ δε με αντιμετώπισαν ως κάτι διαφορετικό. Σπούδασα, δουλεύω, αθλούμαι, διασκεδάζω, κάνω τις βόλτες μου και ταξίδια με τους φίλους μου, ζω την καθημερινότητα μου όπως οι περισσότεροι. Το ότι κινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι, δε με κάνει να νιώθω κατώτερη των άλλων. Απλά κάνω πράγματα με άλλον τρόπο. Όλοι είμαστε ίσοι, εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω…. ξεκόλλα ρε η ζωή είναι ωραία! Είναι δύσκολο δε λέω: είσαι ενήλικος και πρέπει να μάθεις από την αρχή τα πάντα! Δεν έχεις όμως εναλλακτική, μάθε. Είμαστε και τυχεροί: ζούμε δύο ζωές σε μία. Άσε στην τράπεζα: όλοι περιμένουν με τις ώρες, σε ένα τέταρτο έχεις τελειώσει.

Η μεγαλύτερη και σοβαρότερη αναπηρία είναι της πολιτείας και της κοινωνίας. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει η ανάλογη μερίμνα ούτε στα βασικά τουλάχιστον: πχ στις δημόσιες υπηρεσίες, στα αθλητικά κέντρα, στις τράπεζες, στους δρόμους κτλ. Είναι κρίμα να ζούμε σε μια τόσο όμορφη πόλη, αν και είναι flat το μεγαλύτερο κομμάτι της, το οποίο είναι ευνοϊκό ούτως ή άλλως για κάποιον που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι, δυστυχώς υπάρχουν πολλές ελλείψεις στο θέμα της πρόσβασης, λες και εδώ δεν υπάρχουν ανάπηροι.

Η αναπηρία και το διαφορετικό γενικότερα ξενίζει. Και οι περισσότεροι άνθρωποι, θεωρούν ότι η αναπηρία είναι κάτι το μακρινό… και όμως είμαστε όλοι οι άνθρωποι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία. Ο οίκτος και τα περίεργα βλέμματα είναι καθαρά θέμα παιδείας. Δυστυχώς, μεγαλώνουμε με τα πρότυπα του υγιούς και του αρτιμελούς και η εικόνα της αναπηρίας μας ξενίζει-φοβίζει, γι’ αυτό και οι περίεργες αντιδράσεις απέναντι στο μη συνηθισμένο. Είμαι δασκάλα ειδικής αγωγής, στο 2ο δημοτικό σχολείο και είμαι πολύ περήφανη που οι μαθητές μου, είναι εξοικειωμένοι μέσω εμού… και στη μετέπειτα ζωή τους δε θα είναι απ ’αυτούς με τα περίεργα βλέμματα στη θέα ενός αναπήρου.

Εντελώς τυχαία είδα στο Facebook τον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό του οργανισμού των Σπανίων παθήσεων, το πρότεινα στη φίλη μου τη φωτογράφο Λένα Μαγκούτα και ιδού το αποτέλεσμα.

Η πρώτη θέση δεν είναι αυτοσκοπός, προωθούμε τη φωτογραφία μπας και βοηθήσω έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, στο να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με την εικόνα της αναπηρίας. Δεν αξίζει να το βάζουμε κάτω για τίποτα γιατί όσο κοινότυπο και να ακούγεται, το να έχεις την υγεία σου και να είσαι καλά είναι το σημαντικότερο πράγμα.

Για όλα υπάρχει λύση με τη θέληση και με την αγάπη των γύρω σου».

Kατερίνα Μπλέτσα, Δασκάλα ειδικής αγωγής

Εδώ μπορείτε να ψηφίσετε την Κατερίνα

(πηγή: greekteachers.gr)

Μια συγκλονιστική ταινία μικρού μήκους για το παράλογο του φασισμού και την αμφισβήτηση της εξουσίας

Η φράση «2+2=5» προέρχεται από το βιβλίο του George Orwell «1984» και αποτελεί φράση-σύμβολο για κάθε παράλογο δόγμα που ο καθένας καλείται να πιστέψει ως λογικό.

Ο Ιρανός σκηνοθέτης Babak Anvari στη μικρού μήκους ταινία του «Two &Two»  (2011) περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο το παράλογο του απολυταρχισμού και την προσπάθεια χειραγώγησης της ανθρώπινης σκέψης από την εκάστοτε εξουσία.

Η ταινία είναι αλληγορική και διαδραματίζεται σε ένα σχολείο όπου ο δάσκαλος λέει ότι 2+2=5 και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον αμφισβητήσει. Τι θα συμβεί, όμως, όταν κάποιο παιδί βρει το κουράγιο να το κάνει;

Ο σκηνοθέτης λέει τα εξής:

«Το κύριο κίνητρό μου ήταν να εξερευνήσω την επιθυμία που οδηγεί τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν την εξουσία σε μια δεσποτική κατάσταση. Πιστεύω πως τέτοιου είδους επιθυμίες βρίσκονται μέσα στον καθένα μας.

Πάντα με ενδιέφερε η έννοια της αντίστασης. Μέχρι ποιο σημείο οι άνθρωποι θα κάθονται ήσυχα και θα δέχονται τις δυνάμεις εξουσίας να τους υπαγορεύουν τι θα κάνουν στις ζωές τους; Μπορούμε να ορίσουμε το σημείο όπου καθίσταται απολύτως απαραίτητο να αμφισβητήσουμε τις διαταγές;

Το δικαίωμα να αμφισβητείς κάτι είναι θεμελιώδης και δημοκρατική αρχή. Ακριβώς όπως ένα παιδί που διαρκώς αμφισβητεί τα πάντα για να καταλάβει καλύτερα το περιβάλλον του, έτσι και ως ενήλικες πρέπει να μπορούμε να ασκούμε το δικαίωμά μας να αμφισβητούμε, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις που μας προκαλούν.

Αυτά είναι τα ερωτήματα που προσπάθησα να θέσω στο «Two &Two»: Μπορεί το μυαλό του κόσμου να αλλάξει αν γίνει χρήση ωμής βίας; Ή απλώς του εμπνέει περαιτέρω αντίσταση;

Πιστεύω πως το «Two &Two» φέρει ένα παγκόσμιο μήνυμα που δεν αφορά σε συγκεκριμένη περιοχή ή χώρα. Ακόμα και σήμερα γινόμαστε μάρτυρες διάφορων μορφών αυταρχικών εξουσιών στον κόσμο, και στην Ανατολή και στη Δύση, οι οποίες εμποδίζουν τον κόσμο από το να προοδεύσουν σε τέτοια ζητήματα.

Κάνοντας αυτή την ταινία, έχω ως σκοπό να δείξω το παράλογο του απολυταρχισμού με έναν αλληγορικό τρόπο. Οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και θα αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη στον κόσμο, για όσο υπάρχει το ανθρώπινο είδος».

Το μήνυμα είναι σαφές: Αμφισβητήστε γιατί χανόμαστε.

Η σελίδα της ταινίας στο FB www.facebook.com/twoandtwofilm

Η ταινία προτάθηκε για το βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για το 2012 .

Απόσπασμα από το βιβλίο του George Orwell «1984»:

(…)

-Θυμάσαι που έγραψες στο ημερολόγιό σου « Ελευθερία είναι η ελευθερία να λες ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα»; (…)

Ο Ο’Μπράιεν έδειξε στον Ουίνστον τη ράχη του αριστερού του χεριού που σήκωσε. Ο αντίχειρας ήταν κρυμμένος, τα τέσσερα δάχτυλα τεντωμένα.

-Πόσα δάχτυλα σου δείχνω, Ουίνστον;

-Τέσσερα!

-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα!

(…)

-Πόσα είναι τα δάχτυλα Ουίνστον;

-Τέσσερα.

Η βελόνα ανέβηκε στα εξήντα.

-Πόσα δάχτυλα, Ουίνστον;

-Τέσσερα! Τέσσερα! Τι άλλο μπορώ να πω; Τέσσερα!

(…)

-Πόσα δάχτυλα βλέπεις, Ουίνστον;

-Τέσσερα! Σταμάτησε, σταμάτησέ το! Πώς μπορείς και συνεχίζεις; Τέσσερα! Τέσσερα!

-Πόσα δάχτυλα, Ουίνστον;

-Πέντε! Πέντε! Πέντε!

-Όχι, Ουίνστον, δεν ωφελεί. Λες ψέματα. Εξακολουθείς να πιστεύεις πως είναι τέσσερα. Πόσα είναι τα δάχτυλα, σε παρακαλώ;

-Τέσσερα! Πέντε! Τέσσερα! Ό,τι θέλεις. Μόνο σταμάτησε τον πόνο!

(…)

-Μαθαίνεις αργά, Ουίνστον- είπε ο Ο’Μπράιεν ευγενικά.

-Πώς μπορώ να κάνω αλλιώς;-κλαψούρισε. Πώς μπορώ να μη δω… αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μου; Δύο και δύο κάνουν τέσσερα.

-Μερικές φορές, ναι, Ουίνστον. Άλλοτε κάνουν πέντε. Άλλοτε κάνουν τρία. Κάποτε κάνουν όλα αυτά μαζί. Πρέπει να κάνεις μεγαλύτερη προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο να γίνεις λογικός.

(…)

(πηγή: athensvoice.gr)