paidevo.gr | parents

Αυξητική τάση καταγράφουν στην Κύπρο τα στοιχεία για παιδιά που κακοποιούνται σωματικά, ψυχολογικά, σεξουαλικά.

Σύμφωνα με τον ΣΠΑΒΟ (Σύνδεσμος για την Πρόληψη και την Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια) και την επιστημονική σύμβουλό του, Μαριλένα Κυριακίδου, προκύπτει ότι «κάθε δύο μήνες, ένα παιδί στην Κύπρο θα καλέσει τον σύνδεσμο τηλεφωνικώς για να ζητήσει βοήθεια».

Τα νούμερα γίνονται πιο ανησυχητικά από την περαιτέρω ανάλυση των περιστατικών. «Περίπου 10 παιδιά μηνιαίως αναφέρονται στους λειτουργούς μας ως θύματα οικογενειακής βίας και 81% των θυμάτων που επικοινωνούν μαζί μας έχουν παιδιά», επισημαίνει η κ. Κυριακίδου.

Και σημειώνει: «Με τον όρο θύματα, «αναφερόμαστε στο ότι δέχονται άμεσα την κακοποίηση είτε ως λεκτική βία, σωματική κακομεταχείριση, σεξουαλική εκμετάλλευση, οικονομική εγκατάλειψη και εν τέλει παραμέληση».

Από το 1995 μέχρι τον Ιούλιο του 2013 απ’ όλα τα θύματα, για τα οποία καταγράφηκαν στοιχεία, 21,75% ήταν παιδιά ηλικίας από 0 μέχρι 17 ετών.

Δυστυχώς από τα περίπου 18.000 περιστατικά υπάρχουν και παιδιά τα οποία καταγγέλλονται ως θύτες οικογενειακής βίας.

Με στόχο την ενίσχυση των εθνικών πολιτικών για τον τερματισμό της σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών, εγκαινιάστηκε στη Ρώμη, τον Νοέμβριο του 2010, η πανευρωπαϊκή εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης «Ένα στα πέντε», στην οποία συμμετέχει και η Κύπρος.

Ο στόχος της εκστρατείας είναι, μεταξύ άλλων, η υπογραφή και κύρωση της Σύμβασης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση.

Τη Σύμβαση έχουν υπογράψει 29 συνολικά χώρες, μεταξύ αυτών και η Κύπρος ενώ από τις χώρες αυτές, 17 (ανάμεσά τους και η Κύπρος) δεν έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση.

Αυτό, αναφέρει η Συμβουλευτική Επιτροπή, έχει ως αποτέλεσμα «να παραμείνει ένα σημαντικό κενό ως προς την πρόληψη και αντιμετώπιση του προβλήματος καθώς και την προστασία και στήριξη που το Κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει στα παιδιά».

(πηγή: nooz.gr)

Της Λίνας Γιάνναρου

Τα οργανωτικά προβλήματα και η έλλειψη πόρων καθιστούν τον θεσμό της αναδοχής ανενεργό.

Μαύρο το παρελθόν τους, σκοτεινό και το μέλλον τους. Τα παιδιά που απομακρύνονται με εισαγγελική εντολή από το σπίτι τους, είτε γιατί κακοποιούνται από τους γονείς τους είτε γιατί οι γονείς τους βρίσκονται στη φυλακή, είναι τοξικομανείς ή για διάφορους λόγους δεν μπορούν πια να τα φροντίζουν, δεν έχουν να προσβλέπουν σε κάτι καλύτερο από μια ζωή στο ίδρυμα. Ο θεσμός της αναδοχής, μολονότι ιδιαίτερα διαδεδομένος σχεδόν παντού στον κόσμο, παραμένει στη χώρα μας ουσιαστικά ανενεργός, αποτέλεσμα κυρίως της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας και της υποστελέχωσης των αρμόδιων υπηρεσιών. «Δεν μας καταβάλλουν καν τα έξοδα κίνησης για τον έλεγχο υποψήφιων ανάδοχων οικογενειών στην επαρχία», καταγγέλλουν χαρακτηριστικά κοινωνικοί λειτουργοί. Και όλα αυτά όταν, σύμφωνα με τους εισαγγελείς ανηλίκων, το τελευταίο διάστημα, λόγω κρίσης και των αλυσιδωτών προβλημάτων που αυτή έχει πυροδοτήσει, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα αιτήματα από τους δήμους για άμεση αφαίρεση παιδιών από τις οικογένειές τους.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Πέρυσι σε ανάδοχη οικογένεια δόθηκαν μόλις 20 παιδιά από τις δημόσιες δομές της Αττικής (Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Η Μητέρα», Παιδόπολη «Άγιος Ανδρέας», Αναρρωτήριο Πεντέλης), ενώ 22 αναδοχές πραγματοποιήθηκαν συνολικά τη διετία 2010-2011. Έτσι, τη στιγμή που διεθνώς θεωρείται ότι ο χρόνος παραμονής ενός παιδιού σε ίδρυμα δεν θα πρέπει να ξεπερνά το εξάμηνο, στην Ελλάδα η μέση διάρκεια παραμονής των παιδιών σε ιδρύματα ξεπερνά τα έξι χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, η παραμονή τους στις δομές παιδικής φροντίδας διακόπτεται μόνο στην εφηβεία, με την προώθησή τους σε ορφανοτροφεία όπου θα ζήσουν έως την ενηλικίωσή τους.

Ιδιαίτερα τραγικές περιπτώσεις αποτελούν τα εγκαταλελειμμένα βρέφη, τα οποία όχι μόνο δεν τοποθετούνται απευθείας σε ανάδοχες οικογένειες, προκειμένου να αποφύγουν εντελώς την ολέθρια εμπειρία του ιδρύματος, αλλά παραμένουν συχνά για πολλούς μήνες στα μαιευτήρια, έως ότου καταστεί δυνατή η τυπική εισαγωγή τους στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας. «Έχουμε βρέφη που μεγαλώνουν στο μαιευτήριο», λέει νοσηλεύτρια. «Τα παιδιά αυτά, εκτός του ότι δεν δέχονται εξατομικευμένη φροντίδα, τρέφονται ακόμη κι έπειτα από μήνες αποκλειστικά με γάλα, καθώς το νοσοκομείο δεν διαθέτει τις απαραίτητες κρέμες ή άλλες βρεφικές τροφές. Αυτό δεν είναι κακοποίηση;».

Τα παραπάνω περιγράφηκαν χθες με γλαφυρό, συχνά φορτισμένο τρόπο, στη διάρκεια της Συνάντησης Διαλόγου που οργάνωσε ο Συνήγορος του Πολίτη με τη συμμετοχή 60 εκπροσώπων και επαγγελματιών δημοσίων οργανισμών, μη κυβερνητικών οργανώσεων για τα παιδιά και εμπειρογνωμόνων, με στόχο την εκπόνηση προτάσεων για τη διεύρυνση της εφαρμογής του θεσμού της αναδοχής στην Ελλάδα. «Η φιλοσοφία της αναδοχής είναι ότι βρίσκεις την κατάλληλη για το κάθε παιδί οικογένεια και της παραχωρείς την ευθύνη της φροντίδας του, κρατώντας παράλληλα στην ψυχή του τη φυσική του οικογένεια», εξηγεί ο βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, Γιώργος Μόσχος. «Η αναδοχή δεν καταργεί τη σχέση του παιδιού με τη φυσική του οικογένεια, αλλά στην πραγματικότητα την υποστηρίζει και αποβλέπει στην επιστροφή του παιδιού σε αυτήν, όταν τα όποια προβλήματα οδήγησαν στην απομάκρυνση, αρθούν. Είναι ο καλύτερος τρόπος εναλλακτικής φροντίδας του παιδιού, ωστόσο υπάρχουν πολλά νομοθετικά και οργανωτικά προβλήματα».

Ο ίδιος θεωρεί ότι πρόκειται πρωτίστως για θέμα πολιτικής βούλησης. «Ναι, το κράτος θα χρειαστεί να κάνει επενδύσεις για την ενίσχυση του θεσμού, αλλά θα έχει παράλληλα τεράστιο οικονομικό όφελος, εφόσον η παραμονή τόσων παιδιών στα ιδρύματα κοστίζει πολύ περισσότερο». Έχει βρεθεί ότι η φροντίδα ενός παιδιού σε δημόσια δομή φτάνει τις 60.000 ευρώ τον χρόνο, έναντι 18.000 ευρώ που αγγίζει το κόστος μέσω επιδομάτων της φροντίδας ενός παιδιού που πάσχει από βαριά ασθένεια από μια οικογένεια.

Μείζον ζήτημα αποτελεί η ανυπαρξία Εθνικού Μητρώου Αναδόχων (έχει θεσμοθετηθεί, αλλά είναι ανενεργό), από το οποίο θα μπορεί να αντλείται με πολύ πιο σύντομες διαδικασίες κατάλληλη οικογένεια για τα παιδιά. Κοινό ήταν επίσης το αίτημα για θέσπιση εθνικών προδιαγραφών και πρωτοκόλλων διαδικασιών για την επιλογή, εκπαίδευση, πιστοποίηση και παρακολούθηση των αναδόχων οικογενειών από τους αρμόδιους φορείς, ώστε να παρέχονται εχέγγυα για την καταλληλότητά τους και τη διασφάλιση των συμφερόντων των παιδιών.

Στη συνάντηση, που οργανώθηκε ανήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού, «άνοιξε» και το θέμα της επιδότησης ή μη των ανάδοχων γονέων. Μολονότι προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία, οικονομική ενίσχυση χορηγείται μόνο σε μικρό αριθμό αναδοχών, που πραγματοποιούνται μέσω συγκεκριμένων ιδρυμάτων.

(πηγή: Η Καθημερινή)

Πτωτική τάση παγκοσμίως εμφανίζει η φυσική κατάσταση των σύγχρονων παιδιών, με συνέπεια πολλά από τα σημερινά παιδιά να μην μπορούν να τρέξουν τόσο μακριά ή τόσο γρήγορα όσο έτρεχαν οι γονείς τους, όταν ήσαν στην ίδια ηλικία.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας αυστραλιανής επιστημονικής έρευνας που παρουσιάστηκε σε αμερικανικό καρδιολογικό συνέδριο και η οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου πως η εξέλιξη αυτή, αποτελεί προειδοποιητική ένδειξη για την επιδείνωση της υγείας (ιδίως της καρδιάς) πολλών σύγχρονων παιδιών, όταν γίνουν ενήλικες.

Είναι η πρώτη μελέτη που δείχνει ότι μετά το 1975 εμφανίζεται διεθνώς μια αργή αλλά σταθερή πτώση του επιπέδου καρδιαγγειακής φυσικής κατάστασης των παιδιών και των εφήβων. Εκτιμάται ότι τα σημερινά παιδιά είναι περίπου 15% λιγότερο ικανά και υγιή από καρδιαγγειακή άποψη σε σχέση με τους γονείς τους, όταν εκείνοι ήσαν νέοι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Γκραντ Τόμκινσον της Σχολής Επιστημών Υγείας του πανεπιστημίου της Νότιας Αυστραλίας, σύμφωνα με το BBC, ανέλυσαν (μετα-ανάλυση) 50 σχετικές δημοσιευμένες μελέτες που αφορούσαν πάνω από 25 εκατ. παιδιά σε 28 χώρες για μια περίοδο 46 ετών (1964-2010). Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι τα σημερινά παιδιά τρέχουν την απόσταση του ενός μιλίου κατά μέσο όρο ενάμισι λεπτό (90 δευτερόλεπτα) πιο αργά από ό,τι οι συνομήλικοί τους, δηλαδή η γενιά των γονιών τους, πριν από 30 χρόνια.

Οι αυστραλοί επιστήμονες εκτιμούν ότι η καρδιοαγγειακή αντοχή των παιδιών χειροτερεύει κατά περίπου 5% κάθε δεκαετία που περνά. Η διαχρονική επιδείνωση παρατηρείται τόσο στα αγόρια, όσο και στα κορίτσια, σε όλες τις ηλικίες μεταξύ των εννέα και των 17 ετών. Σε σημαντικό βαθμό -από 30% έως 60% ανάλογα με τη χώρα- το πρόβλημα αποδίδεται στην επιδεινούμενη παχυσαρκία, που είναι πιο διαδεδομένη σε μερικές χώρες από ό,τι σε άλλες.

Ο Γκραντ Τόμκινσον επεσήμανε την ανάγκη τα σύγχρονα παιδιά να ενθαρρυνθούν να ασκούνται περισσότερο, αλλιώς οι συνέπειες σε επίπεδο δημόσιας υγείας μπορεί να είναι ολέθριες. «Αν ένας νέος δεν είναι σε φόρμα σήμερα, είναι πιο πιθανό να αναπτύξει καρδιοπάθεια αργότερα στη ζωή του», προειδοποίησε και πρόσθεσε ότι για να μείνουν υγιή, τα παιδιά και οι έφηβοι πρέπει να κάνουν καθημερινά τουλάχιστον μια ώρα σωματικής άσκησης, όπως τρέξιμο, γρήγορο περπάτημα, ποδήλατο κ.α. Η σωματική δραστηριότητα μπορεί να γίνεται διακεκομμένη μέσα στην ημέρα.

Σύμφωνα με τον Αυστραλό ερευνητή, «οι νέοι μπορούν να αποκτήσουν φόρμα με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, μπορούν να είναι δυνατοί όπως ένας αρσιβαρίστας, εύκαμπτοι όπως ένας γυμναστής ή επιδέξιοι όπως ένας τενίστας. Όμως όλες αυτές οι μορφές εξάσκησης δεν έχουν το ίδιο όφελος για την υγεία. Το πιο σημαντικό είδος εκγύμνασης για την επίτευξη καλής υγείας είναι η καρδιοαγγειακή, δηλαδή η ικανότητα να ασκείται κανείς έντονα για αρκετή ώρα, π.χ. τρέχοντας πολλούς συνεχόμενους γύρους στο στίβο».

(πηγές: Έθνος, ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Δυνατά μαθήματα ζωής στην Camera Zizanio 2013

Όσοι πιστεύουν ότι η Camera Zizanio είναι απλά ένα Φεστιβάλ ταινιών που έχουν κάνει παιδιά και νέοι, σίγουρα κάνουν λάθος.  Γιατί εδώ δεν είναι μια οθόνη αλλά η ίδια η ζωή που πάλλεται. Η νεανική δημιουργικότητα σε όλο της το μεγαλείο, με τη διεισδυτική ματιά, την αγωνία, τον πόνο και τη χαρά σε ένα εκρηκτικό μίγμα.

Το στούντιο animation “DA” είναι μια εθελοντική φιλανθρωπική οργάνωση  από σκηνοθέτες, καλλιτέχνες, animators, ψυχολόγους και εκπαιδευτικούς που συντονίζει εργαστήρια animation και κινουμένων σχεδίων για παιδιά που αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής τους.  Για κάποια από αυτά δυστυχώς είναι και η τελευταία δημιουργική τους πράξη.

Οι καλλιτέχνες πιστεύουν ότι «το να δημιουργούν μαζί παιδιά κι ενήλικοι μια ταινία κινουμένων σχεδίων είναι μια πάρα πολύ ειδική θεραπευτική καλλιτεχνική διαδικασία.».  Τα παιδιά γράφουν το σενάριο, ζωγραφίζουν κι εμψυχώνουν χαρακτήρες, ηχογραφούν ήχους και εισάγονται σε μια δημιουργική διαδικασία που τους παρέχει σημαντική ψυχολογική στήριξη.

Το Studio DA θα συμμετέχει και πάλι στο Φεστιβάλ, στην 13η Camera Zizanio (29 Νοεμβρίου-7 Δεκεμβρίου) με τις ταινίες αυτών των ξεχωριστών παιδιών, συνεχίζοντας να δίνει δυνατά μαθήματα ζωής.  Αν ο δρόμος δεν σας φέρει στον Πύργο, στη μεγάλη γιορτή της νεανικής οπτικοακουστικής δημιουργίας, μπορείτε να απολαύσετε τη ταινία των παιδιών της φωτογραφίας στη μικρή οθόνη του υπολογιστή σας στο: http://vimeo.com/68898554.

(πηγή: eproini.gr)