paidevo.gr | parents

Με τερματισμό της δωρεάν φιλοξενίας χιλιάδων βρεφών και νηπίων σε παιδικούς σταθμούς μέσω ΕΣΠΑ απειλεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επιμένοντας να ισχύσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο μία έστω και συμβολική οικονομική συμμετοχή των γονέων, ακόμη κι αν είναι άνεργοι.

Το επιτακτικό αίτημα της Επιτροπής αποκαλύφθηκε στη χθεσινή συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) δια του αρμοδίου προέδρου της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής και δημάρχου Νεάπολης–Συκεών Σίμου Δανιηλίδη. Ο κ. Δανιηλίδης, με τον οποίο συμφώνησαν και οι υπόλοιποι δήμαρχοι, χαρακτήρισε λάθος ένα τέτοιο μέτρο, καθώς αφορά γονείς οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι και διαβιούν στα όρια της φτώχειας.

Η ΚΕΔΕ έχει χαρακτηρίσει επιτακτική την ανάγκη να συνεχισθεί το πρόγραμμα στην ερχόμενη σχολική χρονιά και διεκδικεί τη διάθεση ποσού 250.000.000 ευρώ αφενός για να καλυφθούν «οι χιλιάδες επιπλέον αιτήσεις που θα υπάρξουν λόγω της κρίσης, αφετέρου για να διορθωθούν οι μεγάλες μειώσεις που υπήρξαν στις τιμές των κουπονιών».

Υπενθυμίζεται ότι δικαίωμα αίτησης έχουν διάφορες κατηγορίες γονέων με παιδιά σε προσχολική ηλικία οι οποίες μοριοδοτούνται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση και άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Από τη στιγμή που η αίτηση του γονέα γίνεται δεκτή, εκείνος δικαιούται ένα «κουπόνι» μέσω του οποίου καλύπτεται –δωρεάν έως τώρα- η συμμετοχή του παιδιού στο πρόγραμμα φιλοξενίας του παιδικού σταθμού. Όμως, πλέον, όπως ανέφερε ο κ.Δανιηλίδης, οι ευρωπαϊκές αρχές μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου ζητούν επιτακτικά να συμβάλουν έστω και με ένα μικρό ποσό οι γονείς (πχ. 20-40 ευρώ το μήνα) επικαλούμενοι «λόγους λειτουργικότητας και ανταποδοτικότητας του συστήματος).

(πηγές: enikos.gr, Ελεύθερος Τύπος)

Της Μαρίας Ηλιοπούλου ψυχολόγου – ψυχοπαιδαγωγού, προέδρου του Ελληνικού Συλλόγου για το Σύνδρομο Asperger

Το νέο σχέδιο νόμου καταργεί ουσιαστικά το θεσμό της παράλληλης στήριξης των μαθητών με δυσκολίες

Στις 9 Μαΐου έληξε η δημόσια διαβούλευση -η οποία ξεκίνησε τη Μ. Πέμπτη- για το νέο σχέδιο νόμου για την ειδική αγωγή. Το νέο Νομοσχέδιο -το οποίο, όπως φαίνεται, θα συζητηθεί, όπως και το προηγούμενο, του 2008, σε θερινό τμήμα της Βουλής-, ενώ σε κάποια σημεία φαίνεται ότι έρχεται να βελτιώσει το νόμο, σε άλλα εμφανίζεται αντιφατικό, αναποτελεσματικό και αυτοαναιρούμενο.

Θα αναφερθούμε αποκλειστικά σε δύο σημεία που, κατά την άποψή μας, αν υιοθετηθούν στο νόμο για την ειδική αγωγή θα αποτελέσουν σοβαρό εμπόδιο για την ενσωμάτωση των μαθητών με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες (ΕΕΑ). Το πρώτο αφορά το θεσμό της παράλληλης στήριξης (Π.Σ.) και το δεύτερο την ηχηρή απουσία οποιασδήποτε ρύθμισης για τις ΕΕΑ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το άρθρο 6 του σχεδίου νόμου ουσιαστικά καταργεί σε μεγάλο βαθμό τον ήδη πολύπαθο θεσμό της Π.Σ. για παιδιά που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το κανονικό σχολείο χωρίς την υποστήριξη ενός ειδικού παιδαγωγού. Η Π.Σ. θεσπίστηκε το 2000 (Ν.2817) και θεωρείται ο πλέον κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης των δυσκολιών των μαθητών με ΕΕΑ στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο νόμος του 2008 για την ειδική αγωγή διατήρησε το θεσμό, η εφαρμογή του όμως φαίνεται ότι συνάντησε μεγάλες δυσκολίες, προκάλεσε σημαντικό αριθμό αναφορών στο Συνήγορο του Πολίτη, ο οποίος και εξέδωσε, τον Ιούνιο του 2009, πόρισμα για το θέμα με συγκεκριμένες προτάσεις που δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπ’ όψιν ούτε στο νέο σχέδιο νόμου.

Στο άρθρο 6 αναφέρεται ότι «Π.Σ. δέχεται κάθε μαθητής με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες εφ’ όσον μπορεί ν’ ανταποκριθεί στο αναλυτικό πρόγραμμα της τάξης φοίτησής του καθώς και σε κάθε εκδήλωση σχολικής διαδικασίας». Αναρωτιόμαστε αν υπάρχει μαθητής που να μπορεί να ανταποκριθεί συνολικά στο αναλυτικό πρόγραμμα και σε κάθε σχολική εκδήλωση! Και συνεχίζει: «Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η δυνατότητα του μαθητή να παραμείνει στην τάξη και στο σχολείο χωρίς υποστήριξη για διάστημα ίσο με το μισό του πρωινού ωραρίου».

Αν όμως ο μαθητής μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα παραπάνω, τότε δεν υπάρχει λόγος παροχής Π.Σ.! Είναι αυτονόητο πως τα περισσότερα παιδιά με ΕΕΑ δεν μπορούν να ανταποκριθούν χωρίς διαφοροποίηση στο αναλυτικό πρόγραμμα.

Στη συνέχεια αναφέρεται ότι «ο εκπαιδευτικός της Π.Σ. αναφέρεται και τοποθετείται σε σχολική μονάδα και όχι αποκλειστικά σε μαθητή».

Και τι γίνεται αν υπάρξουν περισσότερα από ένα παιδιά με ΕΕΑ, θα «μοιράζονται» από λίγες ώρες τον ίδιο εκπαιδευτικό; Παράλληλα ορίζεται ότι «όπου υπάρχει ιδρυμένο και λειτουργεί Τμήμα Ένταξης δεν χορηγείται Π.Σ.».

Με αυτή τη διάταξη καταργείται συνολικά ο θεσμός της Π.Σ. Παιδιά με Σύνδρομο Asperger (που συνήθως έχουν ανάγκη από αυτόν), στο φάσμα του αυτισμού, που έχουν διαφορετικό μαθησιακό προφίλ και συμπεριφορά, που δυσκολεύονται στην ένταξή τους στην κοινωνική ομάδα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ενταχθούν χωρίς την καθημερινή επαφή με συνομηλίκους, στην κανονική τάξη.

Τέλος, «η Π.Σ. χορηγείται μέχρι και τη Γ’ τάξη του Γυμνασίου». Και μετά; Τι γίνεται με τους μαθητές που χρειάζονται υποστήριξη στο Λύκειο; Ή μήπως έχουν προβλεφθεί ειδικές δομές κατάλληλες και διαφοροποιημένες, ανάλογα με τις ΕΕΑ; Πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο.

Στο πλαίσιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν αναφέρεται στο νομοσχέδιο καμία ρύθμιση για τους φοιτητές με ΕΕΑ. Ωσάν οι ίσες ευκαιρίες να εξαντλούνταν στην υποχρεωτική εκπαίδευση ή οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες να παύουν να υπάρχουν αμέσως μετά την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ίσως πάλι να θεωρείται ότι τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δεν έχουν καμία θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Γνωρίζουμε ωστόσο ότι τα περισσότερα Πανεπιστήμια σε Ευρώπη και Αμερική προβλέπουν για τους φοιτητές με ΕΕΑ ειδικές παροχές και διευκολύνσεις σε όλους τους τομείς, καθώς και ειδικό τρόπο εξέτασης προκειμένου να αξιολογούνται οι πραγματικές τους γνώσεις.

Όπως αναφέρει ο Τ. Ατγουντ, Αυστραλός ψυχολόγος, ειδικός στο Σύνδρομο Asperger, «οι κυβερνήσεις έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι ένας άνεργος ενήλικας με Σύνδρομο Asperger ζει από τα κρατικά επιδόματα και την οικονομική στήριξη της οικογένειάς του, ενώ, παράλληλα, το κοινωνικό σύνολο δεν επωφελείται από τις ιδιαίτερες ικανότητές του». Αυτό ισχύει και για τα περισσότερα άτομα με ΕΕΑ. Μήπως οφείλουμε και εμείς, ως κοινωνία και ως Πολιτεία, να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν;

(πηγή: Ελευθεροτυπία)

Κατά μέσο όρο τα παιδιά αυτά εργάζονται συνεχώς από 6 έως και 12 ώρες την ημέρα

Στα παιδιά και στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας κατά του φαινόμενου της παιδικής εργασίας αφιερώνουν τη 12η Ιουνίου με μια ολοήμερη δράση στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης η Άρσις και η Praksis.

Η 12η Ιουνίου καθιερώθηκε από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας με στόχο την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας. Παγκοσμίως υπολογίζεται ότι εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο πέφτουν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Και κυρίως αναφερόμαστε σε εκείνα τα παιδιά που διακινούνται με σκοπό την εκμετάλλευσή τους σε χείριστες μορφές εργασίας.

Κατά το 2013 στη Θεσσαλονίκη εντοπίστηκαν παραπάνω από 400 παιδιά στο δρόμο ζητιανεύοντας μόνα ή με συνοδεία, πουλώντας χαρτομάντιλα, λουλούδια κ.α, παίζοντας μουσικά όργανα, μαζεύοντας παλιά σίδερα και ρούχα από τα σκουπίδια, και τέλος καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια. Κατά μέσο όρο τα παιδιά αυτά εργάζονται συνεχώς από 6 έως και 12 ώρες την ημέρα.

Τι μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς:

Σε περίπτωση εντοπισμού κάποιου ανήλικου, ενημερώνει τις υπηρεσίες / αρχές / οργανώσεις που εργάζονται με παιδιά που δουλεύουν στο πεδίο όπως ΕΚΚΑ, εισαγγελία ανηλίκων, ΑΡΣΙΣ, PRAKSIS.

Απευθύνεται για να ζητήσει χρήσιμες πληροφορίες από τις έμπειρες ομάδες κοινωνικών επιστημόνων: ομάδα του Κινητού Σχολείου (Mobile School) και ομάδα streetwork όπου παρεμβαίνουν στο σημείο που εντοπίζεται ένα παιδί.

Εάν θέλει να βοηθήσει, μπορεί να προσφέρει τρόφιμα, νερό, καπέλα, γάντια, ρούχα, παιχνίδια και σχολικά, όχι να δώσει χρήματα.

Οι καταγγελίες χωρίς καμιά περαιτέρω κοινωνική στήριξη και οι αστυνομικές διώξεις κυρίως οδηγούν σε ένα ή σε περισσότερα από τα παρακάτω αποτελέσματα:

– σε συλλήψεις και ποινική καταδίκη των συνοδών, αλλά ακόμα και των ίδιων των παιδιών για επαιτεία.

– στην εκ νέου επιστροφή των παιδιών στο δρόμο ή στην παραπέρα διακίνησή τους σε άλλες  περιοχές ή χώρες.

– στην παραμονή των παιδιών για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κάποιο νοσοκομείο εωσότου, και εάν, βρεθεί κατάλληλη δομή για την φιλοξενία και προστασία τους.

– στην βίαιη αποκοπή των παιδιών από τα αδέρφια τους και αγαπημένα τους πρόσωπα.

Η καταστολή, τα αποσπασματικά μέτρα και η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι το υποκατάστατο του κράτους πρόνοιας και δεν συνάδουν με τον σεβασμό της αξιοπρέπειας των παιδιών.

Πληροφορίες για την εκδήλωση:

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον Κήπο των Γλυπτών στη Νέα Παραλία (έναντι Ιστιοπλοϊκού Ομίλου), από τις 12.00 το πρωί έως και τις 20.00 το απόγευμα θα πραγματοποιηθούν δρώμενα για μικρούς και μεγάλους. Παιδιά όλων των ηλικιών θα έχουν τη δυνατότητα να απασχοληθούν και να παρακολουθήσουν:

Δημιουργικά εργαστήρια: κατασκευές, ζωγραφική,

Ενημέρωση – ευαισθητοποίηση με τη χρήση του Εγχειριδίου για την εκπαίδευση στα δικαιώματα του παιδιού «Μικρή Πυξίδα» (Compassito).

Δραστηριότητες του Κινητού Σχολείου

Yoga για παιδιά και αφήγηση παραμυθιού

Μουσικό-κινητικό δρώμενο από την ομάδα Τρίλιες

Ζωγραφική στο πρόσωπο από τη Μπουρμπουλήθρα

Έκθεση φωτογραφίας από την Φωτογραφική ομάδα 35mm

Ζωντανή μουσική από τον Joey και τους «Ξεκούρδιστους»

Εκπαιδευτικά εργαστήρια με θέμα τα δικαιώματα του παιδιού από την Μ.Κ.Ο Αντιγόνη

(πηγή: voria.gr)

Του Γιώργου Τσιάκαλου, ομότιμου καθηγητή Παιδαγωγικής ΑΠΘ

Η Μαρία είχε όμορφα ξανθά μαλλιά και πανέμορφα γαλανά μάτια. Γι’ αυτό αποφάσισαν να της προσφέρουν ένα διαφορετικό μέλλον, από αυτό που θα είχε αν παρέμενε στο περιβάλλον των πρώτων παιδικών της χρόνων. Τη μετέφεραν σ’ ένα ειδικό ίδρυμα για περιπτώσεις σαν τη δική της και μετά την παρέδωσαν σε μια επιλεγμένη οικογένεια, όπου θα μπορούσε να ανατραφεί με τον κατάλληλο γι’ αυτήν τρόπο.

Με τον καιρό έμαθε να μιλάει τη γλώσσα των νέων κηδεμόνων της και υποχρεώθηκε να ξεχάσει την παλιά. Δεν γνωρίζουμε αν πρόφερε ποτέ στη νέα της γλώσσα τη λέξη «μαμά», γνωρίζουμε όμως ότι ήταν η πρώτη λέξη που είπε -στην παλιά και στη νέα γλώσσα- όταν αισθάνθηκε ότι είχε την ελευθερία να μιλήσει και ότι δεν κινδύνευε πια αν θα εξέφραζε με ειλικρίνεια τα αισθήματα και τη βούλησή της. «Θέλω να γυρίσω στη μαμά μου και στους δικούς μου», είπε, και όταν αυτό έγινε πραγματικότητα, είχε την τύχη να προλάβει ν’ αγκαλιάσει ζωντανή στο νοσοκομείο την ετοιμοθάνατη μητέρα της, από την οποία την είχαν απομακρύνει βίαια λίγα χρόνια πριν. Μπόρεσε να κλάψει μαζί της για τα χρόνια του χωρισμού αλλά όχι και να συνομιλήσει αφού είχε ξεχάσει πια τα τσέχικα, τη μητρική της γλώσσα.

Η ιστορία της μικρής ξανθιάς Μαρίας, της Μαρίας Σουπίκοβα από το Λίντιτσε της Τσεχίας, είναι μια από τις χιλιάδες ιστορίες παιδιών με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια που στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με επίσημες διαδικασίες απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους και παραδόθηκαν στα ειδικά ιδρύματα των ναζί και σε επιλεγμένες γερμανικές οικογένειες για να ανατραφούν όπως «άρμοζε στο φυλετικό τους χαρακτήρα».

Συγκλονιστικές είναι οι σχετικές μαρτυρίες. Στα ιδρύματα «έκαναν τα πάντα ώστε τα παιδιά να απορρίψουν και να ξεχάσουν τους γονείς τους», αναφέρεται σε σχετική έκθεση. «Χαρακτηριστικά, οι νοσηλεύτριες των SS προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά ότι οι γονείς τους σκόπιμα τα είχαν εγκαταλείψει», και δέρνονταν εκείνα που αρνούνταν ν’ αποδεχτούν τις νέες καταστάσεις. Και όσα επέμεναν στην άρνησή τους κατέληγαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο θάνατο.

Όλα αυτά, ελπίζαμε ότι πέρασαν με το τέλος του πολέμου και ότι οι χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές που, αντίθετα από τα κατεστραμμένα κτίρια, ποτέ δεν μπόρεσαν να βρουν την παλιά τους μορφή και γαλήνη, θα αποτελούσαν ζωντανή υπενθύμιση για τον τρόπο που πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά και να τα προστατεύουμε ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές. Γι’ αυτό, τα ιδρύματα, και μαζί τους ο «ιδρυματισμός», ανήκουν στο παρελθόν και η φροντίδα των παιδιών ανατίθεται πια με γνώμονα τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε παιδιού και με σεβασμό στο μέχρι τότε περιβάλλον του και στους ανθρώπους που αγάπησε.

Συνειρμικά μου ήρθαν όλα τα παραπάνω στο μυαλό διαβάζοντας πριν από λίγες μέρες την είδηση με την οποία τροφοδότησε την κοινωνία η ΜΚΟ «Το χαμόγελο του παιδιού» σχετικά με τη ζωή της μικρής «ξανθιάς Μαρίας» σ’ ένα από τα ιδρύματά του: «Μια φορά μόνο φώναξε «μαμά»!», είπαν.

Ώστε έτσι! Αρπάχτηκε βίαια από την αγκαλιά της μαμάς της, έχασε μέσα σε μια στιγμή όλα τα συγγενικά και φιλικά της πρόσωπα και την πατρίδα της -διότι για τη Μαρία αυτή είναι η αλήθεια- και ούτε μια φορά δεν αναζήτησε κανέναν; Ισχυρίζονται δηλαδή στα σοβαρά ότι εξήγησαν σ’ ένα πεντάχρονο παιδί την έννοια του DNA και των βιολογικών γονέων και συγγενών και το έκαναν ν’ αλλάξει σε γνωστικό επίπεδο την άποψή του και ταυτόχρονα ν’ αποδεχτεί συναισθηματικά το νέο δεδομένο της απόλυτης απώλειας του παρελθόντος του και της απόλυτης μοναξιάς του στον κόσμο; Προφανώς, αυτό θέλουν να μας πουν. Όμως, η πραγματική απάντηση στο ερώτημα έχει ήδη δοθεί από τη Μαρία Σουπίκοβα, και είναι ένοχος όποιος την έχει ξεχάσει.

(πηγές:tvxs.gr,  Αγγελιοφόρος)

Στην πόλη Τουάμ της Ιρλανδίας, ένα τα ιδρύματα της Καθολικής Εκκλησίας, το “Σπίτι” κρύβει ακόμη, μετά από πέντε σχεδόν δεκαετίες, στο πίσω μέρος της κατασκευής του, 800 σκελετούς εξώγαμων παιδιών, στοιβαγμένους σε σηπτική δεξαμενή. Η πρόσφατη έρευνα μίας ιστορικού ρίχνει φως στη σκοτεινή υπόθεση.

Πέντε δεκαετίες πριν, χιλιάδες ανύπαντρες μητέρες υποχρεώνονταν να δίνουν τα “παράνομα” παιδιά τους σε ιδρύματα που διοικούσαν καθολικές μοναχές. Οι ανύπαντρες μητέρες που έμεναν έγκυες, ακόμη και μετά από βιασμό, στιγματίζονταν από την κοινωνία, και χωρίς να έχουν κάποια στήριξη, συγκεντρώνονταν κατά εκατοντάδες σε ορφανοτροφεία για να αφήσουν τα μωρά τους.

Το «Σπίτι»

Σε ένα από αυτά τα ιδρύματα, στην πόλη Τουάμ της Δυτικής Ιρλανδίας, ένας πέτρινος τοίχος θυμίζει ακόμη πως κάποτε υπήρξε το «Σπίτι”. Χιλιάδες γυναίκες με τα παιδιά τους έφταναν εκεί, μεταξύ 1925 και 1961, για να βρουν τις μοναχές Bon Secours στις οποίες θα εμπιστεύονταν τα παιδιά τους. Με βάση τα έγγραφα της ιστορικού, Κάθριν Κόρλες, ο υποσιτισμός και η αμέλεια των γυναικών στο ορφανοτροφείο επιδείνωναν την κατάσταση των παιδιών τα οποία πέθαιναν από σπασμούς, φυματίωση, ιλαρά, πνευμονία.

Τώρα η Καθολική Εκκλησία της Ιρλανδίας έρχεται αντιμέτωπη με μια υπόθεση, που έρχεται ξανά στο προσκήνιο, μετά την ανακάλυψη ληξιαρχικών πράξεων θανάτου από την ερευνήτρια. Σύμφωνα με την ίδια, τουλάχιστον 796 παιδιά που έζησαν στο ορφανοτροφείο, θάφτηκαν στην περιοχή, από τα οποία τα περισσότερα είχαν πεθάνει από τις παραπάνω αρρώστιες.

Οι μοναχές με τα παιδιά στο ορφανοτροφείο

Τα ευρήματα αποκαλύπτουν πως τα σώματα όσων πέθαιναν, στοιβάζονταν σε μια τεράστια σηπτική δεξαμενή στο πίσω μέρος της κατασκευής. Τα πτώματα ξεχάστηκαν εκεί, καθώς δεν υπάρχουν ούτε φέρετρα ούτε μνημεία στην περιοχή. Καλυμμένος με ένα στρώμα τσιμέντου, ο μαζικός τάφος είναι ακόμη εκεί, μαρτυρώντας μερικώς το περιεχόμενό του. Όπως αναφέρει η ιστορικός, μετά από έρευνα και μελέτη ακυκλοφόρητων εγγράφων, “Τα οστά είναι ακόμη εκεί και ανήκουν στα παιδιά που πέθαναν στο Σπίτι”.

Μία από τις γυναίκες που έζησαν εκεί, η 85χρονη Mary, περιγράφει με ακρίβεια τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Σπίτι. Ανάμεσα στις αποκαλύψεις που έκανε, περιέγραψε και την πλήρη εξαθλίωση των παιδιών. Για κάθε 100 παιδιά υπήρχαν μόλις 4 μοναχές, ενώ τα παιδιά έτρωγαν όλα μαζί σε έναν μεγάλο διάδρομο και το φαγητό ήταν συνήθως, μια σούπα που μύριζε και είχε την γεύση σάπιου. Το νερό με το οποίο πλένονταν σπάνιες φορές, ήταν κρύο και τα ρούχα που φορούσαν, ήταν ίδια για πολλές ημέρες.

Πόσα από αυτά τα παιδιά κατάφεραν να ζήσουν;

Η ιστορία του Σπιτιού έγινε για πρώτη φορά γνωστή πριν από τρεις δεκαετίες. Τυχαία τότε, δύο παιδιά είχαν ανακαλύψει την δεξαμενή με το μακάβριο περιεχόμενό της. Μετά το περιστατικό, υποστηρίζεται ότι ένας ιερέας είχε πάει στο σημείο για να διαβάσει μια προσευχή. Μετά την πρόσφατη έρευνα της Κάθριν Κόρλες, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει μία νέα έρευνα για την υπόθεση.

Παρά το πέρασμα των δεκαετιών, το αίτημα των ανθρώπων παραμένει ακόμη ίδιο. Οι ντόπιοι κάτοικοι ζητούν να αποκαλυφθεί πλήρως η αλήθεια και να απομακρυνθούν τα οστά των παιδιών από την δεξαμενή με σκοπό να δημιουργηθεί ένα μνημείο. Οι επίσημοι καταγεγραμμένοι θάνατοι των αρχείων είναι 796. Ίσως, όταν τελειώσουν οι έρευνες, ο αριθμός να έχει αυξηθεί. Και όσο ο αριθμός θα αυξάνεται, θα πληθαίνουν τα γιατί, προκαλώντας μεγαλύτερη οργή. Θα επέλθει ποτέ, οριστικά η δικαιοσύνη για να αποκαταστήσει την αδικία που υπέστησαν όλες αυτές οι παιδικές αθώες ψυχές;

(πηγή: pathfinder.gr )