paidevo.gr | parents

Λίγα χιλιόμετρα από τη Βεργίνα, μια περιοχή που σφύζει από ζωή, καθώς πλήθη τουριστών την επισκέπτονται για να δουν από κοντά τους τάφους των Μακεδόνων βασιλέων, ένα δράμα και μια οδυνηρή ιστορία για την πόλη της Βέροιας, στάθηκε η αφορμή ώστε να ξεκινήσει από την ίδια την κοινωνία μια σπουδαία δράση υποστήριξης παιδιών, παραμελημένων στο οικογενειακό τους περιβάλλον…

Η υπόθεση του Άλεξ που αποκάλυψε στο πανελλήνιο μια ακραία περίπτωση παραβατικότητας παιδιών που ζούσαν σε συνθήκες οικογενειακού, κοινωνικού και σχολικού αποκλεισμού, ήταν ο λόγος για την έναρξη μιας μεγάλης προσπάθειας χάρη στην οποία σήμερα ζουν ήρεμα στις περιοχές της Βέροιας και της Βεργίνας δύο πολυπληθείς οικογένειες διαφορετικές από τις συνηθισμένες. 

Στο «σπίτι της Βέροιας» όπως ονομάζεται, φιλοξενούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας 17 παιδιά ηλικίας 6 έως 18 ετών σε συνθήκες οικογενειακής θαλπωρής, ενώ στο «σπίτι της Βεργίνας» διαμένουν 20 περίπου παιδιά μαζί με μια «μητέρα», δύο «θείες» και το απαραίτητο προσωπικό…

Όλα βρέθηκαν εκεί για κάποιο λόγο, καθώς τα παιδιά του «σπιτιού της Βέροιας» προέρχονται από οικογένειες που δυσλειτουργούν ή είναι διαλυμένες. 

Τα παιδιά αυτά έχουν βιώσει ή βιώνουν ακόμη την παραμέληση, την ψυχολογική και σωματική βία, την περιθωριοποίηση και την απόρριψη, τόσο μέσα στο σπίτι όσο και μέσα στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά του «σπιτιού της Βεργίνας» έχουν βρεθεί εκεί αφού αντιμετώπισαν κάποια ανάγκη ή κίνδυνο καθώς έπρεπε να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον ή έμειναν ορφανά.

«Πρόκειται για ενέργειες που έχουν γίνει από την «Πρωτοβουλία για το Παιδί», έναν Σύλλογο που ιδρύθηκε στη Βέροια το 2008 καθώς η τοπική κοινωνία συγκλονίστηκε από την υπόθεση του Άλεξ» αναφέρει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Αριστοτέλης Σιδηρόπουλος, πρόεδρος του Δ.Σ. της Πρωτοβουλίας.

Ο ίδιος αναφέρει ότι τα γεγονότα της γνωστής ιστορίας αφορούσαν παιδιά που ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, παραμέλησης και απόρριψης με αποτέλεσμα να πάρουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, η οποία οδηγεί στην παραβατικότητα.

«Η πόλη έζησε τα γεγονότα με οδυνηρό τρόπο και έτσι αποφασίσουμε να αναλάβουμε δράση ώστε να μην έχουν την ίδια τύχη παιδιά που ζουν την παραμέληση, την κακοποίηση, την απόρριψη και την εγκατάλειψη» προσθέτει.

Η προσπάθεια με τα χρόνια ενισχύθηκε και σήμερα δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο αυτό 360 μέλη και διακόσιοι περίπου εθελοντές.

Η μέρα των παιδιών του «σπιτιού» της Βέροιας ξεκινά με την παρακολούθηση των μαθημάτων στο σχολείο. Μόλις σχολάσουν πηγαίνουν κατευθείαν στο «σπίτι» όπου τρώνε όλα μαζί με την κοινωνική λειτουργό, τους παιδαγωγούς, την ψυχολόγο και τη γραμματέα. Στη συνέχεια ετοιμάζουν τα μαθήματά τους με τη βοήθεια εθελοντών, εκπαιδευτικών και παιδαγωγών.

«Στον τομέα της σχολικής προετοιμασίας δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς τα παιδιά αυτά χρειάζονται πολλή στήριξη και έχουν πολλά κενά στην επίδοσή τους. Ωστόσο η επαρκής προετοιμασία αυξάνει κατά πολύ την αυτοπεποίθησή τους στο σχολικό περιβάλλον και επηρεάζει θετικά την παρουσία τους στη σχολική τάξη» διευκρινίζει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η κοινωνική λειτουργός Θεοδώρα Νιώπα.

Το ίδιο θετικά λειτουργεί και η δυνατότητα των παιδιών να συνομιλήσουν μεταξύ τους και με τους ειδικούς στο πλαίσιο των ομάδων που λειτουργούν αργότερα το απόγευμα.

«Εκεί συζητάμε τα προβλήματα που μπορεί να έχουν κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σχολείο, ή στο σπίτι. Οι συζητήσεις αυτές βοηθούν πολύ τα παιδιά να εκφραστούν αλλά και τους ειδικούς να εντοπίσουν τυχόν προβλήματα» προσθέτει.

Επιπλέον τα παιδιά του σπιτιού της Βέροιας έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες κοινωνικής λειτουργού, συμβουλευτικής, δημιουργικής απασχόλησης, νομικής υποστήριξης των οικογενειών τους, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, λογοθεραπείας και φυσιοθεραπείας.

Στον ελεύθερό τους χρόνο παρακολουθούν δραστηριότητες εκτός «σπιτιού» (χορός, μουσική, αθλητισμός κ.α.) ενώ συμμετέχουν σε διάφορες ψυχαγωγικές δράσεις.

Σε ό,τι αφορά τα παιδιά του «σπιτιού της Βεργίνας», πέραν όλων των παραπάνω, διατηρείται η επαφή με τις οικογένειές τους ενώ πραγματοποιούνται προγραμματισμένες επισκέψεις.

«Το ζητούμενο για μας είναι η πρόληψη ώστε τα παιδιά που υφίστανται παραμέληση να μην οδηγηθούν στην παραβατικότητα. Θέλουμε η κλειστή φιλοξενία, η οποία παρέχεται στο «σπίτι της Βεργίνας» να είναι πάντα η τελευταία λύση» σχολιάζει ο κ. Σιδηρόπουλος.

Ερωτηθείς για τον αριθμό των περιστατικών, σημειώνει ότι αυτός έχει αυξηθεί κατά πολύ λόγω της οικονομικής κρίσης. «Υπάρχει μεγάλη πίεση να δεχτούμε νέα περιστατικά ωστόσο οι περιορισμένες δυνατότητες φιλοξενίας μας οδηγούν αφενός στην κατεύθυνση της διεύρυνσης των δυνατοτήτων φιλοξενίας των σπιτιών αλλά και στην παροχή περιφερειακών υποστηρικτικών δράσεων σε πολλές οικογένειες μέσω της κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης και της παροχής υλικής φροντίδας» προσθέτει.

Για το πώς φτάνουν τα παιδιά αυτά στα σπίτια της Βέροιας και Βεργίνας η κ. Νιώπα γνωστοποιεί ότι καθημερινά λειτουργεί σε 24ωρη βάση Κέντρο Αναφοράς που δέχεται κλήσεις για βοήθεια από παιδιά, εφήβους και γονείς που αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, αποκλίνουσας συμπεριφοράς, δυσκολίας σχέσεων, ένδειας κ.α. Στους ανθρώπους αυτούς παρέχεται άμεση βοήθεια με τη συνεργασία των ειδικών (υπηρεσίες κοινωνικής λειτουργού και ψυχολόγου, νομική υποστήριξη, υλική βοήθεια κ.α.).

Επιπλέον γίνονται δεκτές σε όλο το εικοσιτετράωρο καταγγελίες για περιστατικά παραμέλησης, εγκατάλειψης ή και κακοποίησης παιδιών με άμεση και συνήθως αποτελεσματική αντίδραση.
Κάθε χρόνο το Κέντρο Αναφοράς δέχεται 260 αιτήματα για βοήθεια ενώ όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί, τα παιδιά προέρχονται από δυσλειτουργικές οικογένειες και η ζωή τους επηρεάζεται αρνητικά από προβλήματα των γονέων όπως οι εξαρτήσεις από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

«Λαμβάνουμε αιτήματα και καταγγελίες είτε από συγγενείς, είτε από γείτονες, είτε από γονείς που κακοποιούνται από τους συζύγους τους» σχολιάζει και τονίζει ότι επιδίωξη των υπευθύνων της Πρωτοβουλίας είναι να μην φεύγει κανείς χωρίς να του έχει παρασχεθεί κάποιο είδος βοήθειας…

Όλα τα παραπάνω βέβαια, συνεπάγονται και αρκετά έξοδα τα οποία καλύπτονται από τις συνδρομές των μελών, τις δωρεές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τα έσοδα εκδηλώσεων και μια μικρή επιχορήγηση από το κράτος που ελέγχει τη λειτουργία του Συλλόγου.

Κυρίαρχος είναι και ο ρόλος των εθελοντών που απασχολούνται σε ένα ευρύ φάσμα καθηκόντων από τη μαγειρική, τη μαθησιακή υποστήριξη, τη δημιουργική απασχόληση και τη συνοδεία των παιδιών μέχρι τις ιατρικές και οδοντιατρικές υπηρεσίες και τη βοήθεια στην οργάνωση εκδηλώσεων και δράσεων.

(πηγές: nooz.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Γράφει η Ελένη Φουντουλάκη

Tο αληθινό μήνυμα της “Ανάστασης”, της Αναγέννησης, μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, μεταφέρουν στις “διαδρομές” του Μ. Σαββάτου, τρεις άνθρωποι που μιλούν για τη δύναμη της θέλησης και της πίστης. Είτε πρόκειται για τη σκληρή μάχη με τον καρκίνο, τα ναρκωτικά ή τα αποκαΐδια μιας καταστροφικής φωτιάς, οι τρεις πρωταγωνιστές των ιστοριών μας διηγούνται πώς μέσα από τον δικό τους “Γολγοθά” κατάφεραν να βγουν νικητές, κρατώντας ισχυρό το μήνυμα της ελπίδας και της ζωής.

Η δύναμη της θέλησης

Η ιστορία του 34χρονου Στέλιου Καραντινάκη που σπουδάζει στα Χανιά ξεκινάει πριν δέκα χρόνια κάπου στη νότια Κρήτη. Τα οικογενειακά προβλήματα στη δύσκολη εφηβεία με την ευαισθησία που χαρακτηρίζει αυτήν την ηλικία, οδηγούν τον 15χρονο Στέλιο τότε, ο οποίος πήγαινε στην Α’ Λυκείου, να μπει στον “σκληρό” κόσμο των ναρκωτικών. «Όποιος γίνεται χρήστης ναρκωτικών, δεν σηκώνεται μια μέρα και λέει “σήμερα θα πιω ναρκωτικά”, κάποια πράγματα τον οδηγούν μέχρι εκεί. Έτσι έγινε και με μένα. Όταν κάποιος στο περιβάλλον που ζει είναι ευαίσθητος σε κάποια πράγματα και δεν του αρέσει αυτό που περνάει, ψάχνει τρόπους να κάνει την επανάστασή του, να αντιδράσει, να φύγει. Και όταν έρθουν τα ναρκωτικά κάποια στιγμή, εκείνος είναι ευάλωτος να πει όχι. Για άλλους είναι και ένας τρόπος να τραβήξουν το ενδιαφέρον ή ένας τρόπος να μην σκέφτονται τίποτα. Βέβαια όλα αυτά είναι παραμύθια που σου πουλάνε: ότι δήθεν τα ναρκωτικά σε βοηθάνε να έχεις αυτοπεποίθηση, να μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα, ότι όλα θα είναι καλύτερα στη ζωή σου», μας λέει.

“Πέφτοντας” στη δίνη των ναρκωτικών, το χασίς ήταν μόνο αρχή. Στη συνέχεια ήρθαν η κοκαΐνη, τα παραισθησιογόνα χάπια, κι έπειτα η ηρωίνη που κράτησε για δέκα χρόνια, από το 2001 μέχρι το 2011. «Στην αρχή όλα ξεκινάνε με όμορφο συναίσθημα, έτσι σε κάνουν να πιστεύεις. Σε αυτά τα δέκα χρόνια χρήσης υπάρχουν πολλά πράγματα άσχημα τα οποία έζησα, όμως δεν θέλω να τα ξεχάσω, ήταν ένα “μάθημα ζωής”. Οι δύσκολες στιγμές ήταν πάρα πολλές. Οι πιο έντονες ήταν όταν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και δεν μπορείς γιατί νιώθεις πόνους, νιώθεις άρρωστος, αν δεν πιεις ναρκωτικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τα λεφτά που κερδίζεις από τη δουλειά σου, τα “τρως” όλα εκεί. Όταν η απόγνωση του να θες να πάρεις ναρκωτικά σε οδηγεί να κλέψεις ή να πάρεις χρήματα πουλώντας ένα παραμύθι. Αυτό όμως που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν όταν λόγω ναρκωτικών βρέθηκα στη φυλακή… εκεί έμεινα για δεκαπέντε μήνες μέχρι να γίνει το δικαστήριο. Φόβος, ανασφάλεια, οργή ήταν τα συναισθήματα εκείνης της περιόδου…».

ΤΟ ΚΕΘΕΑ

Μέσα από τη φυλακή ο Στέλιος έρχεται σε επαφή με το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων ΚΕΘΕΑ, μπαίνει στις ομάδες του Προγράμματος, παρακολουθεί τις δράσεις και μετά από δεκατέσσερις μήνες καταφέρνει να ολοκληρώσει την κύρια φάσης της θεραπείας. «Εάν δεν γνώριζα το ΚΕΘΕΑ, θα είχα χάσει τη ζωή μου. Τώρα έχω περάσει στη β΄ φάση, έχοντας τελειώσει την Κοινότητα. Πάντα με δυσκόλευε να νοιώθω πράγματα και να “ακουμπάω” το συναίσθημά μου, στο ΚΕΘΕΑ οι σύμβουλοι με βοήθησαν μέσα από ψυχολογικές δοκιμασίες να το αντιμετωπίσω και να μην το αποφεύγω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θεραπευτικό κομμάτι “της λάντζας” που με έφερε αντιμέτωπο με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο, που με ταρακούνησε, με έκανε να θυμώσω, να απογοητευτώ, σε στιγμές έντασης, να θέλω να κλάψω… Αυτό κράτησε για μέρες… Έπρεπε να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Κι αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Είχα δοκιμάσει πολλούς τρόπους να ξεφύγω από τα ναρκωτικά και μόνος μου, αλλά το ΚΕΘΕΑ υπήρξε καθοριστικός παράγοντας» ανέφερε ο Στέλιος.

Μέσα στους 35 μήνες που ο Στέλιος μετρά μακριά από τα ναρκωτικά, θέλησε να δώσει μια ακόμη μάχη, και να εκπληρώσει ένα όνειρο που είχε μείνει ανεκπλήρωτο: να τελειώσει το σχολείο και να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. «Για δύο χρόνια έμενα από απουσίες! Μπαίνοντας στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ παρακολούθησα το σχολείο, τελείωσα τη Β’ Λυκείου με την παρότρυνση των εκπαιδευτικών συμβούλων που μας έλεγαν ότι εάν θες πραγματικά να αλλάξεις, χρειάζεται και γνώση. Έτσι τελειώνοντας την Κοινότητα, αποφάσισα να πάω στο νυχτερινό Λύκειο και να τελειώσω τη Γ’ Λυκείου. Δούλευα το πρωί και σχολούσα στις τέσσερις το μεσημέρι. Και αμέσως μετά, πήγαινα και παρακολουθούσα τα μαθήματα του νυχτερινού Λυκείου».

Δίνει Πανελλήνιες και καταφέρνει να περάσει Μηχανικός Περιβάλλοντος στο Τμήμα Ορυκτών Πόρων και Περιβάλλοντος, στο ΤΕΙ στα Χανιά. Σήμερα βρίσκεται στο β΄ εξάμηνο των σπουδών του. Παράλληλα ψάχνει να βρει και μια δουλειά. Σε μια προσπάθεια να προσφέρει, ο Στέλιος το τελευταίο διάστημα γράφτηκε και ως εθελοντής στους Γιατρούς του Κόσμου. «Για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, χρειάζεται θέληση, γνώση και συνεχής προσπάθεια» μας λέει.

Τον ρωτάμε ποια είναι τα όνειρα του για το μέλλον: «το πιο τρελό μου όνειρο είναι να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο και να φτάσω μέχρι την Ανταρκτική. Αφού τελειώσω φυσικά τη Σχολή μου, γιατί μέσα από εκεί, ακολουθούνται όλα μου τα όνειρα. Θέλω να κάνω ταξίδια, θέλω να κάνω οικογένεια, θέλω να μείνω “καθαρός”. Πολλά είναι αυτά που θέλω. Η ζωή είναι ωραία, με τα καλά και τα κακά της. Το θέμα είναι πού επιλέγει ο καθένας να μένει. Και ο καθένας πρέπει να αναζητήσει τη δύναμη μέσα του».

Το θαύμα της ζωής

Σαν ένα… θαύμα μοιάζει η ιστορία της δύσκολης περιπέτειας υγείας που έζησε πριν λίγα χρόνια η Μαρία Ζουμπουλάκη, από το γειτονικό Ρέθυμνο, η οποία μας διηγείται πώς από μια λάθος ιατρική διάγνωση όταν ήταν έγκυος στον 6ο μήνα, ανακάλυψε ότι βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο λεμφώματος (μορφή καρκίνου), τη μεταμόσχευση μυελού των οστών και την μάχη με τη δύσκολη νόσο που ακολούθησε, κρατώντας την μακριά από το νεογέννητο παιδί της για 1,5 χρόνο… μέχρι να βγει νικήτρια της ζωής. «Είχα πάρα πολλούς λόγους να παλέψω για να ζήσω και αυτό έκανα και θα συνεχίσω να κάνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα! Να ζω!» τονίζει καθώς μας λέει τη δική της, ιδιαίτερη ιστορία…

«Όλα ξεκίνησαν στα μέσα του 6ου μήνα της κυήσεως μου. Υπήρξε μια έντονη διόγκωση των μαστών και μετά από προτροπή των γιατρών του Γ.Ν.Ρ. απευθύνθηκα στο ΠΕΠΑΓΝΗ όπου λανθασμένα διέγνωσαν μαστίτιδα. Ένιωθα να με κυριεύει ο φόβος γιατί διαισθανόμουν ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό. Γεννήθηκε το μωρό αρχές του 8ου μήνα υγιέστατο αν και χρειάστηκε να μπει στη μονάδα νεογνών για προληπτικούς λόγους. Παίρνοντας εξιτήριο από το ΠΕΠΑΓΝΗ, η διόγκωση συνεχιζόταν, το ίδιο και οι αφόρητοι πόνοι. Περνούσαν οι μέρες και έφτασε η στιγμή να σαραντίσω το μωρό μου. Εκείνη ήταν η μέρα που καθόρισε τη συνέχεια της ζωής μου. Τηλεφώνησε στη μητέρα μου ένας γνωστός μας γιατρός ο οποίος της είπε αν θα μπορούσε να με δει γιατί είχε μάθει για την κατάστασή μου. Και έτσι έγινε, ήρθε με είδε και της είπε να φύγουμε άμεσα στην Αθήνα γιατί ήμουν πραγματικά πολύ άρρωστη».

«Πηγαίνοντας στην Αθήνα και βλέποντας οι γιατροί την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση της υγείας μου, εξήγησαν στους γονείς μου ότι έπασχα από λέμφωμα στο τελευταίο στάδιο και ότι είχαμε αργήσει πολύ να πάμε. Ήταν θέμα ημερών να συμβεί το μοιραίο και θα ήταν προτιμότερο να με πάρουν σπίτι γιατί δεν υπήρχε ελπίδα. Το ίδιο βράδυ ο πατέρας μου μαζί με το σύζυγο μου, πήγαν στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη. Έμειναν εκεί έξω όλο το βράδυ και παρακαλούσαν για ένα σημάδι. Και το όνειρο του πατέρα μου το έλεγε καθαρά “Θέλεις να έρθω σαν γιατρός; Θα έρθω! Μην στεναχωριέσαι η κόρη σου θα γίνει καλά!”. Την επομένη το πρωί και πριν επιστρέψουν από το μοναστήρι, με επισκέφθηκε κάποιος γιατρός που δεν είχαμε ξαναδεί και μου είπε “Ήρθα να σου πω πως θα γίνεις καλά”. Ρωτήσαμε τους γιατρούς που με παρακολουθούσαν και δεν είχαν στείλει κανέναν γιατρό από καμία ειδικότητα. Όταν λίγες ώρες αργότερα ο πατέρας μου, μας περιέγραφε το όνειρό του ξέσπασα σε κλάματα. Από εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα ξανά φόβο. Ήξερα ότι θα ζήσω, ήμουν σίγουρη» μας λέει συγκινημένη η Μαρία.

Η ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ

Ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοθεραπείες ενώ η Μαρία υπεβλήθη σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. «Ξεκινήσαμε δειλά τις χημειοθεραπείες, αρχικά δεν ανταποκρινόμουν αλλά βρέθηκε το κατάλληλο σχήμα και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Ταυτόχρονα υποβλήθηκα σε ακτινοθεραπείες στους λεμφαδένες των μαστών καθώς και σε ακτινοθεραπείες στο ΚΝΣ (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα). Ακολούθησε η αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών» μας διηγείται.

Όλα αυτά την κράτησαν μακριά από το παιδί της για 1,5 χρόνο. «Τον άφησα 40 ημερών και τον είδα όταν ήταν ήδη 5 μηνών. Η πρώτη επίσκεψή μου κράτησε 2 μέρες και τα συναισθήματα μου, αρχικά απέραντη χαρά που τον κρατούσα ξανά στην αγκαλιά μου και λύπη γιατί έπρεπε σύντομα να ξαναφύγω. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης γιατί δεν άντεχα άλλο τους πόνους, δεν άντεχα άλλο τόσο καιρό μακριά από το παιδί μου. Ένα “γιατί” με βασάνιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και η απάντηση ήρθε μόνη της: Κάθε τι που μας συμβαίνει από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, γίνεται για κάποιο λόγο. Πιστεύω ότι η δική μου δοκιμασία και το δικό μου θαύμα με έκανε να πιστέψω ακόμη πιο βαθιά και μαζί με μένα πίστεψαν και πολλοί άλλοι γύρω μου. Και εύχομαι να υπάρξουν άνθρωποι που διαβάζοντας την περιπέτεια μου να πάρουν θάρρος και δύναμη, να αποκτήσουν πίστη στο Θεό και τον εαυτό τους. Να καταλάβουν ότι έχουν πάρα πολλούς λόγους για να ζουν, χρειάζεται απλά να ψάξουν να τους βρουν» μας λέει.

Τη ρωτάμε ποια σκέψη της έδινε δύναμη καθώς περνούσε όλη αυτήν την δοκιμασία. «Για μένα ο γιος μου και η οικογένειά μου ήταν τα ισχυρότερα κίνητρα, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, γνωστοί και μη, ήταν δίπλα μου, προσεύχονταν και μου έδειχναν συνεχώς την αγάπη τους. Έχουν περάσει κοντά 5 χρόνια από την περιπέτειά μου αυτή και αισθάνομαι δυνατή, νιώθω καλά και χαμογελάω. Είχα πάρα πολλούς λόγους να παλέψω για να ζήσω και αυτό έκανα και θα συνεχίσω να κάνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα! Να ζω!».

Αναγέννηση από τα καμένα

Μια καταστροφική πυρκαγιά που ξεκίνησε από… καλώδιο στους Λάκκους το 2003 και για 24ώρες κατέκαιγε ελαιώνες τεσσάρων αιώνων στα Σκορδαλού καταστρέφοντας ό,τι η φύση είχε προσφέρει απλόχερα και οι άνθρωποι με κόπο δημιουργήσει!

Κατέκαψε όχι μόνο όλη την περιουσία της οικογένειας του Πέτρου Μαρινάκη αλλά λόγω της ολικής καταστροφής των περιουσιών της περιοχής, οδήγησε την οικογένεια των τεσσάρων αδερφών να κλείσουν και το ελαιουργείο που διατηρούσαν. Η φωτιά στο πέρασμά της  έκανε στάχτη συνολικά εξήντα χιλιάδες ελαιόδεντρα ενετικής περιόδου και μερικούς από τους αρχαιότερους ελαιώνες της Ευρώπης που χάθηκαν μέσα σε μια ημέρα. Μαζί με αυτά χάθηκαν και 150-200 στρέμματα της οικογένειας Μαρινάκη που όπως και δεκάδες άλλοι πληγέντες, βρέθηκε τότε μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: ή παρατάμε την καμένη γη ή θα την “ξαναζωντανέψουμε”.

«Μέσα σε μια ημέρα, όλοι οι κόποι μας μηδενίστηκαν. Η φωτιά ξεκίνησε στις 7 το πρωί στις 22 Οκτωβρίου του 2003 και σταμάτησε την επομένη το πρωί. Ό,τι ο πατέρας μου για χρόνια με κοπιώδεις προσπάθειες είχε φυτέψει, χάθηκε. Το ελαιουργείο έκλεισε και αυτό που μας απέμεινε ήταν μόνο τα μηχανήματα» μας λέει ο Πέτρος Μαρινάκης, ένα από τα τέσσερα αδέρφια της οικογένειας.

«Αυτό που σκέφτηκα ήταν πώς θα αξιοποιήσουμε την περιουσία αυτή, την γονική περιουσία του πατέρα μου. Τότε εγώ εργαζόμουν παράλληλα στον τουριστικό κλάδο και τους χειμώνες δούλευα το ελαιουργείο μαζί με τα αδέρφια μου. Βλέπαμε τη φωτιά να κατακαίει τα δέντρα, την περιουσία μας και το μόνο που νοιώθαμε εκείνες τις ώρες ήταν απέραντη λύπη και απερίγραπτη συγκίνηση γιατί όσα είχαν δημιουργήσει γενιές και γενιές, οι πρόγονοι μας, χάθηκαν σε μια στιγμή. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, διότι οι νότιοι άνεμοι που φυσούσαν ήταν εντάσεως 11 Μποφόρ. Σε όλη αυτήν την ιστορία, γι’ αυτόν που στεναχωριόμουν περισσότερο ήταν ο πατέρας μου… Ξέρεις τι είναι να κάνεις κάθε χρόνο 7-8 τόνους λάδι και μετά τη φωτιά αφού δεν είχαμε πια τίποτα, να αγοράζεις το λάδι σου;» θυμάται ο κ. Μαρινάκης.

ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…

Ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις μέσα του και ό,τι και να συμβεί βρίσκει τη δύναμη και ξεκινάει πάλι από την αρχή, προχωράει, μας λέει. «Προσαρμόστηκα γρήγορα στα νεότερα δεδομένα και προσπαθώντας να έχω σωστή κρίση, σκέφτηκα πώς θα χειριστώ αυτήν την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Έτσι σκέφτηκα, επειδή αγαπούσα και πίστευα πάρα πολύ στη διασύνδεση του τουρισμού με τον πρωτογενή τομέα, να δημιουργήσω ένα Βοτανικό Πάρκο, ένα Κήπο που θα μπορεί ο κόσμος να επισκέπτεται και να γνωρίζει τι παράγεται στον τόπο αυτό, που θα αναδείξει τη χλωρίδα της Κρήτης, δίνοντας αξία στη γη μας».

Με σπουδές στο hospitalitymanagement ο Πέτρος Μαρινάκης, αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. «Στην αρχή έχοντας την υποστήριξη των αδερφών μου, προκειμένου να βρω πόρους,  μετά από μεγάλο κόπο, γιατί εδώ δεν τα ήθελε κανένας, πούλησα τα μηχανήματα του ελαιουργείου στην Αίγυπτο. Άμα θέλει κανείς να κάνει κάτι, δεν τον σταματάει κανείς… Έτσι έβγαλα τα πρώτα χρήματα για να ξεκινήσω, με απίστευτες ώρες προσωπικής δουλειάς, και αφού μελέτησα το κλίμα, βρήκα όλα τα φυτά, φρουτόδεντρα, βότανα και τα φύτεψα. Από μάνγκο, παπάγια μέχρι μηλιές και καστανιές» ανέφερε και πρόσθεσε: «Από την Άνοιξη του 2004, δουλεύαμε ασταμάτητα, νυχθημερόν και τα τέσσερα αδέλφια πηγαίνοντας παράλληλα και στις δουλειές μας, διότι αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε δεν είχε έσοδα. Ήταν ένα “πηγάδι” που ρίχναμε χρήματα. Έτσι κατάφερα να φυτέψω φυτά από όλον τον κόσμο στη γη μας. Το 2009 θέσαμε σε λειτουργία το εστιατόριο και η επισκεψιμότητα του Πάρκου ξεκίνησε δυναμικά το 2010 και κάθε χρόνο αυξάνεται κατά 20%. Πέρυσι μπήκαν περίπου 25.000 κόσμου». Ουσιαστικά, επτά χρόνια μετά την καταστροφική φωτιά του 2003, η καμένη κάποτε γη της οικογένειας Μαρινάκη άρχισε να ξαναδίνει καρπούς…

«Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει κάποιον είναι το όραμα. Να κάνει πραγματικότητα αυτό που έχει φανταστεί μέσα στο μυαλό του και να ακολουθήσει το ένστικτο του, αυτά που έχει ονειρευτεί», τόνισε.

Σήμερα στο Βοτανικό Πάρκο Κρήτης, ο επισκέπτης, περπατώντας σε ένα καταπράσινο περιβάλλον γνωρίζει περισσότερα από 150 είδη φρουτόδεντρων, δεκάδες βότανα, φαρμακευτικά και καλλωπιστικά φυτά. Και απολαμβάνει το μεγαλείο της Κρητικής γης, που ξανά γεννήθηκε από τα καμένα…

(πηγή: Χανιώτικα Νέα, haniotika–nea.gr)

Το ψυχικό στρες από τις τραυματικές εμπειρίες μπορεί να «κληρονομηθεί» στους απογόνους και να συνεχίσει να επηρεάζει τις επόμενες γενιές, χωρίς καν να έχουν μεσολαβήσει αλλαγές στον γενετικό κώδικα, έρχεται να επιβεβαιώσει μια νέα ελβετική επιστημονική έρευνα.

Μάλιστα, για πρώτη φορά, η νέα μελέτη ανακάλυψε ένα βιολογικό μηχανισμό που ρίχνει φως στον μυστηριώδη μέχρι σήμερα τρόπο (τη λεγόμενη «επιγενετική κληρονομικότητα») που οι γονείς «περνάνε» τα ψυχικά τραύματά τους στα παιδιά και στα εγγόνια τους, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο των τελευταίων να εκδηλώσουν ψυχικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή κ.α.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Ιζαμπέλ Μανσουί του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Nature Neuroscience», σύμφωνα με το «Nature» και το «New Scientist», εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους από πειράματα που έκαναν με ποντίκια, τα οποία υπέβαλαν σε καταστάσεις στρες.

Εδώ και καιρό οι επιστήμονες έχουν ενδείξεις ότι σοβαρές τραυματικές εμπειρίες μπορούν να επηρεάσουν τους απογόνους και τα ψυχοσωματικά σοκ να επιφέρουν χημικές – κυτταρικές αλλαγές, οι οποίες κληρονομούνται στις επόμενες γενιές. Έτσι, ένα ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη και άλλες διαταραχές της συμπεριφοράς, που κληρονομούνται στα παιδιά ή ακόμη στα παιδιά των παιδιών κοκ.

Οι επιστήμονες έχουν βρει διάφορα παραδείγματα της «κληροδότησης» του τραύματος. Μεταξύ άλλων, τα παιδιά των βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, ενώ τα παιδιά των ανθρώπων που γνώρισαν τη γενοκτονία των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, εμφανίζουν μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης και διαταραχών άγχους.

«Υπάρχουν ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή (σ.σ. πρώην μανιοκατάθλιψη) που εμφανίζονται σε ολόκληρες οικογένειες, αλλά δεν είναι δυνατό να αναχθεί η αιτία τους σε κάποιο συγκεκριμένο κληρονομικό γονίδιο», δήλωσε η Ιζαμπέλ Μανσουί. Το ερώτημα μέχρι σήμερα ήταν πώς ακριβώς γίνεται η «μεταφορά» της τραυματικής εμπειρίας από γενιά σε γενιά (όχι με κάποιο γονίδιο, αλλά με επιγενετικό – χημικό τρόπο).

Οι ελβετοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι η έκθεση σε υψηλά επίπεδα στρες αλλάζει την παραγωγή μιας συγκεκριμένης κατηγορίας μορίων (microRNA) που βοηθάνε στη ρύθμιση και έκφραση των γονιδίων. Τα μόρια αυτά υπάρχουν και στο σπέρμα, οπότε πιθανότατα αυτά συνιστούν το «όχημα» μέσω του οποίου μεταβιβάζεται στο γονιμοποιημένο ωάριο το ψυχο-βιολογικό «αποτύπωμα» του τραύματος.

Με άλλα λόγια, το σπέρμα «ανταποκρίνεται» στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος (ιδίως στα στρεσογόνα) και επηρεάζεται από αυτά – πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, δείχνει την καθοριστική σημασία που έχει η υγεία του υποψήφιου πατέρα και όχι μόνο της μητέρας.

Οι μελέτες στα πειραματόζωα έδειξαν ότι όταν τα ποντίκια εκτίθεντο στο στρες, εμφάνιζαν συμπτώματα κατάθλιψης και επιβράδυνση του μεταβολισμού τους. Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα ήσαν ορατά στους απογόνους τους, παρόλο που οι τελευταίοι δεν είχαν ποτέ εκτεθεί σε καταστάσεις στρες (τραυματικές εμπειρίες). Μάλιστα, παρόμοια συμπτώματα ήσαν αισθητά ακόμη και μετά από τρεις γενιές ζώων.

«Καταφέραμε να δείξουμε για πρώτη φορά ότι οι τραυματικές εμπειρίες επηρεάζουν τον μεταβολισμό μακροπρόθεσμα και ότι αυτές οι αλλαγές κληρονομούνται», δήλωσε η επικεφαλής της έρευνας καθηγήτρια.

«Εντοπίζοντας μία ανισορροπία στα μόρια microRNA στο σπέρμα, ανακαλύψαμε έναν παράγοντα-κλειδί μέσω του οποίου το τραύμα περνάει στις επόμενες γενιές. Πιθανότατα, ο μηχανισμός αυτός αποτελεί κρίκο μιας ευρύτερης αλυσίδας γεγονότων, που πυροδοτούνται μόλις το σώμα αρχίσει να παράγει πολύ μεγάλες ποσότητες ορμονών του στρες», πρόσθεσε.

Οι ερευνητές άρχισαν ήδη να μελετούν το ρόλο των μορίων microRNA σε ανθρώπινα έμβρυα για να δουν κατά πόσο κάτι ανάλογο όντως συμβαίνει και στους απογόνους ανθρώπων που έχουν περάσει κάποιο τραυματικό γεγονός.

Όπως είπε η Ιζαμπέλ Μανσουί, «αν ήταν δυνατό να αποδείξουμε ότι μια ανισορροπία στο αίμα συνδέεται με ένα τραύμα, τότε θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα τεστ για τη διάγνωση της κληρονομικής κατάθλιψης».

(πηγές: nooz.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Την ανακάλυψη ενός ελαττωματικού γονιδίου το οποίο θεωρείται υπεύθυνο για την καθυστέρηση εμφάνισης της εφηβείας σε αγόρια και κορίτσια, ανακοίνωσαν Βρετανοί επιστήμονες. Σημειώνεται ότι περίπου το 4% των εφήβων εμφανίζει καθυστέρηση στην εμφάνιση της εφηβείας του.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Queen Mary του Λονδίνου, με επικεφαλής τη δρα Σάσα Χάουαρντ, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Ενδοκρινολογίας, σύμφωνα με το BBC, μελέτησαν τις περιπτώσεις καθυστερημένης εφηβείας σε επτά οικογένειες και έτσι εντόπισαν τελικά ένα κοινό γενετικό «παρονομαστή». Πρόκειται για ένα προβληματικό γονίδιο που απορρυθμίζει, στον εγκέφαλο του εμβρύου στη μήτρα, την ομαλή λειτουργία των νευρωνικών κυττάρων που ελέγχουν την παραγωγή της ορμόνης GnRH (εκλυτικής ορμόνης των γοναδοτροφινών).

Η ανακάλυψη μπορεί να ανοίξει το δρόμο για νέα διαγνωστικά τεστ και νέες θεραπευτικές παρεμβάσεις. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα κορίτσια δείχνουν τα πρώτα σημάδια εφηβείας πριν την ηλικία των 13 ετών και τα αγόρια στα 14 ή 15 τους. Αν ένα παιδί εμφανίζει καθυστέρηση στην έναρξη της εφηβείας του, το ζήτημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από γιατρό.

Η καθυστερημένη εφηβεία, εκτός από πιθανά ψυχολογικά προβλήματα, μπορεί να έχει και άλλες επιπτώσεις στην υγεία, όπως προβλήματα στα οστά.

(πηγές: Ναυτεμπορική, ΑΜΠΕ)