Με αφορμή την πυρκαγιά στη Μόρια της Λέσβου – «Πόσο μετριέται μια ζωή;»

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Κάθε άνθρωπος κατέχει άμα τη γεννήσει του το μοναδικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα.   Το δικαίωμα στη ζωή. Και το δικαίωμα αυτό δεν εκποιείται, δεν καταπατάται, δεν κτηματογραφείται και δεν αφαιρείται. Συνεπώς ανάγει την ανθρώπινη ζωή σε μοναδική και ανεπανάληπτη αξία. Τη ζωή. Τίνος; Εξαρτάται. Όπου έτυχε να γεννηθείς. Στη Συρία, στο Πακιστάν και όπου αλλού όπου το χώμα είναι ποτισμένο με πετρέλαιο, το οποίο ασφαλώς και δεν σού ανήκει αλλά είναι αγαθό πού το καρπούνται και νέμονται οι πολυεθνικές. Ανάλογα. Τα φλόγιστρα της ειρήνης ανάβουν, όπου δει. Και ξερνάνε αίμα, πόνο και προσφυγιά.

Και η ζωή είναι για άλλους. Άλλοι καθορίζουν, διατάζουν, προστάζουν, επιβάλλουν και βομβαρδίζουν… Και οι βόμβες δεν ξέρουν από δικαιώματα. Όπου πέσουν καταστρέφουν, ισοπεδώνουν, αφαιρούν ζωή και  «ρημάζουν τα πάντα». Σπίτια, δρόμους, αεροδρόμια, αξίες, ιδανικά και σεβασμό. Κυρίως σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Και ας μην πελαγοδρομούμε: «Γλυκιά  η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα» (Δ. Σολωμός)  Όχι για όλους. Όταν και εφόσον η ζωή νοηματοδοτείται, γιατί «άμα σού ‘ρχονται οι βόμβες στο κεφάλ’» ούτε που θα σκεφτείς πού θα πας. Κατά πού πέφτει η ειρήνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Μπαίνεις μέσα στα σαπιοκάραβα, στοιβάζεις και την οικογένειά σου και σκέφτεσαι αληθινά  πως «Και ο βαθύς τριγμός να μας θυμίζει/ ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε,/ για να μην αναρωτηθούμε/ αν είχαμε ζωή πριν το θάνατο.» (Ν. Καρούζος)

Το νόημα της ανθρώπινης ζωής δεν συνθέτουν οι αξίες και οι ιδεατοί τύποι ανθρώπων που ενσαρκώνουν ιδανικά. Όχι, όχι κάτι τέτοιο. Πετρέλαιο, νερό, ορυκτός πλούτος, και γενικά ό,τι αποδίδει κέρδος στους δυνατούς. Κι άμα κανείς ζητήσει να διαφεντέψει τον τόπο του για να τον συνετίσουν επιδίδονται σε ένα ανελέητο καταιγισμό βομβών και από τη στρατόσφαιρα ακόμη  πρωτόφαντων σιδηρικών που φέρνουν την πλήρη και καθολική καταστροφή. Ποιος νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή. «Προς εκδημοκρατισμό της χώρας». Και συνεχίζει η ακολουθία. «Λάβετε φάγετε!»

«Τη θέση ότι οι παράνομοι μετανάστες δεν δικαιούνται ανθρωπιστική βοήθεια», εκστόμισαν αρμόδια πολιτικά χείλη. Παράνομοι μετανάστες! Οι βόμβες που πέφτουν-ρίχνουμε στη χώρα τους κατά πόσο είναι νόμιμες; Ποιος θα μας το πει;  Και τις ρίχνουμε, δηλαδή ρίχνονται με τη συμμετοχή μας είτε φυσική είτε χρηματική. Συμμετέχουμε. Τους εκπολιτίζουμε με βόμβες νετρονίου, ουρανίου και ό,τι πιο εξελιγμένο καταστροφικό μέσον κατασκεύασε ο άνθρωπος. Αυτό το θηρίο!  Και να πούμε και κάτι. «Οι νεκροί πια δε μας πονούν». Τι μας ενώνουν; Η ανθρωπιά και η συνείδηση; Όχι φυσικά. Το πετρέλαιο; Μυρίζει αίμα, πτώμα και καμένο. Καταστροφή και μαρασμός. Ξενιτιά και προσφυγιά.

Κι ας μην «πετάει» κανένας «καλόβουλος» την εξυπνάδα του για «λαθρομετανάστες» κλπ. Ποιος είναι λαθραίος; Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Όλοι.  Και ένα «διεθνές» πρόβλημα δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ως «εθνικό», για να του δώσουμε άλλες προεκτάσεις και να αφήσουμε να οργιάσουν τα όποια φασιστικά εκτρώματα. «Δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής προστασίας…». Άντε, αφήστε τους να πνιγούν. Οι Έλληνες… Η Ελλάδα που δίδαξε ανθρωπισμό, ηθικές αξίες και φιλόξενη λεβεντιά. Όχι δεν μπορεί να έχει άλλο πρόσωπο για τον Ξένο, τον «Μετανάστη», τον Άλλο, τον φτωχοδιάβολο. Ας ρωτήσουν εκείνες τις γιαγιούλες στη Μυτιλήνη. Ταχτάρισαν τα μωρά τους. Τα δικά τους μωρά. Έτσι τα ένιωσαν και έτσι τα φάσκιωσαν.

Εν τω μεταξύ ανακοίνωσαν τα Μέσα ενημέρωσης  πως «πέντε βάρκες έφτασαν στη Λέσβο». Με τι; Όχι με ανθρώπους. Με «λαθρομετανάστες». Χάθηκε το είδος που ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Παράλληλα ο υπουργός εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος με αφορμή την πυρκαγιά στη Μόρια δήλωσε:  «Έχουν καταστραφεί οι χώροι διοίκησης, άλλες διοικητικές εγκαταστάσεις και ένα μέρος μόνο από τον χώρο φιλοξενίας. Δεν υπάρχουν αναφορές για θύματα ή αγνοούμενους». Για ανθρώπους ή για «λαθρομετανάστες;». Η Μόρια κάηκε. Ο φασισμός άνθισε!   Το δίδαγμα: «Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον δεν θα πεθάνει μόνος τσακισέ τον».

(Πηγή: atexnos.gr)