paidevo.gr | parents

Με την ανεργία στην χώρα μας να έχει φτάσει στο επίπεδο ρεκόρ του 28%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat και η ανεργία στους νέους να φτάνει το 59%, μια ομάδα συμπολιτών μας, αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα με την ανεργία, καθώς το ποσοστό της σε άτομα τα οποία έχουν χάσει τη όραση τους, υπερβαίνει το 95%.

Σε δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν απομείνει 150 τυφλοί εργαζόμενοι, που σύμφωνα με την Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών έχουν υποστεί περικοπές πλέον του 40% του μισθού τους. Το πρόβλημα επιτείνεται από το γεγονός ότι η Ειδική Προκήρυξη για θέσεις τηλεφωνητών, το οποίο είναι το μόνο νομοθετικά κατοχυρωμένο επάγγελμα για τυφλούς, δεν έχει προκηρυχθεί από το 2010 κατά παράβαση του ν.2643/98

Σχετική ερώτηση στη βουλή κατέθεσε η βουλευτής κ. Μακρή η οποία και ζητά από το αρμόδιο Υπουργείο να απαντήσει για ποιο λόγο δεν έχουν προκηρυχθεί θέσεις τηλεφωνητών από το 2010 και μετά.

(πηγή: sofokleousin.gr)

Γράφει ο Λάζαρος Τεντόμας*

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αναπηρία, καθώς και ο βαθμός αξιολόγησης του τι είναι αναπηρία, εξαρτώνται από το πληροφοριακό υλικό που διαθέτουμε. Tα επίπεδα δηλαδή επικοινωνίας παίζουν μεγάλο ρόλο στην κατανόηση της αναπηρίας (Hedlund 2000). Η επικοινωνία μπορεί να ξεκινήσει από την παρατήρηση ενός αντικειμένου, από μια δική μας σκέψη, ένα συναίσθημα, ένα κοινωνικό φαινόμενο (αναπηρία) ή ένα φυσικό φαινόμενο (βλάβη) (Derrida 1982). Οι επικοινωνιακές αφορμές αποτελούν αντικείμενο διαλόγου σε διάφορους δημόσιους χώρους (πολιτική, πολιτικοί, μέσα μαζικής ενημέρωσης, επαγγελματικοί σύλλογοι και σωματεία-συνδικαλιστικά όργανα αναπήρων). Στο πλαίσιο της επικοινωνίας, το αντικείμενο της αναπηρίας αποδομείται, για να γίνουν αντιληπτές οι σχέσεις βλάβης και αναπηρίας στα διάφορα επίπεδα του δημόσιου λόγου. Ποια είναι η θέση των ανάπηρων μαθητών και του σχολείου τους σε αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι;

Οι τρόποι με τους οποίους κατασκευάζεται η επικοινωνιακή λογική της αναπηρίας είναι ένα θέμα που απασχόλησε πολλούς θεωρητικούς της αναπηρίας [*]. Η θεωρητική ανάλυση του γενικότερου κοινωνικού διαλόγου για θέματα αναπηρίας κατευθύνθηκε προς την κοινωνική κατασκευή του φαινομένου, το οποίο είναι, σύμφωνα με τον Michael Oliver (1990, 1996), αποτέλεσμα του πολιτισμού της ικανότητας, όπως διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της καπιταλιστικής δυτικής κοινωνίας. Η προσέγγιση αυτή, επηρεασμένη τόσο από τον ιστορικό υλισμό όσο και από τον μεταδομισμό, επικέντρωσε την προσοχή της στην πολιτισμική απόκριση απέναντι στη βλάβη. Δίνοντας έμφαση στις συλλογικές πολιτισμικές αναπαραστάσεις του δημόσιου λόγου περί αναπηρίας, η προσέγγιση αυτή του κοινωνικού μοντέλου της αναπηρίας απομακρύνθηκε από την ερμηνευτική διάσταση του σώματος, υποβιβάζοντας τη σημασία του σώματος ως στοιχείου της ανάλυσης (βλ, Hughes 1999:160).

Στην πορεία της διανοητικής αυτής προσπάθειας, η αναπηρία ως φαινόμενο εμπλουτίστηκε σιγά-σιγά από μεταδομιστικές θεωρήσεις, οι οποίες προσανατόλισαν την έρευνα της αναπηρίας σε μια σύνθεση του ιστορικού υλισμού με τη φαινομενολογική και μεταδομιστική προσέγγιση και έγινε προσπάθεια να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην εμπειρία του ανάπηρου σώματος (Hughes & Parsons 1997). Οδηγηθήκαμε έτσι στον εμπλουτισμό της κοινωνικής θεωρίας με απόψεις που αντιπαρατίθενται προς τις αρχές της καπιταλιστικής κοινωνίας ως το απόλυτο μοντέλο εξήγησης, και δόθηκε χώρος στις ερμηνευτικές λογικές, οι οποίες υποβαθμίζουν το ρόλο των εξωτερικών συνθηκών (υλικών εμποδίων) στη διαμόρφωση της κατάστασης που βιώνουν τα ανάπηρα άτομα. Η διασταύρωση του μαρξισμού (ιστορικός υλισμός) -όπως αποτυπώνεται στα πρώτα έργα του Micheal Oliver (1983)- με τη συλλογική συνείδηση του ατόμου στο έργο του Durkheim (1963) και τη μεταδομιστική προσέγγιση του Jοdelet (1991) και του Foucault (1972, 1973a, 1973b, 1983, 1988) ανοίγει τους ορίζοντες του κοινωνικού μοντέλου και το ανάπηρο άτομο αποτελεί πλέον μέρος της κοινωνικής διαδικασίας παραγωγής νοημάτων. Από τη μία, αναγνωρίζεται ότι τα άτομα-μέλη είναι γέννημα της κοινωνίας τους (Jodelet 1991, Oliver 1990) και από την άλλη, το έργο του Foucault (ό.π.) στρέφει την προσοχή μας στο πώς εμφανίζεται στα ίδια τα ανάπηρα άτομα ο κυρίαρχος λόγος περί κατηγοριοποιήσεων της αναπηρίας, ως αποτέλεσμα των εξουσιαστικών μηχανισμών της καταπίεσης, μια οπτική γωνία η οποία επέδρασε καταλυτικά στην κοινωνική κατασκευή της αναπηρίας όπως την ερμήνευσαν οι θεωρητικοί του κοινωνικού μοντέλου στη μετακαπιταλιστική εποχή (Corker & Shakespeare 2001).

Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται όχι μόνο στα δομικά χαρακτηριστικά του δημόσιου λόγου (πολιτικού, δημοσιογραφικού, συνδικαλιστικού), αλλά και στις επιδράσεις του πάνω στη ζωή των ανάπηρων ατόμων. Το ζήτημα της συμπερίληψης των ανάπηρων μαθητών και του προσανατολισμού της ειδικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου διαλόγου για το ποιες είναι οι πολιτισμικές αναπαραστάσεις της αναπηρίας (Zoniou-Sideri et al 2006). Στην πορεία δημιουργήθηκαν πόλοι αναπηρικού λόγου, όπως είναι η διαδικτυακή πύλη του περιοδικού «Αναπηρία Τώρα», με έναν διευρυμένο κατάλογο θεμάτων αναφορικά με τα καθημερινά «προβλήματα» της αναπηρίας. Η ιστοσελίδα αυτή, ενώ παρέχει έναν πλούτο διαφορετικών μεταξύ τους πηγών (νομοθεσία, αποδελτίωση θεμάτων αναπηρίας από τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, επιστολές αναγνωστών κ.ά.), κάτι το οποίο σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι διασφαλίζει τον πλουραλισμό, εντούτοις χρησιμοποιεί και προωθεί κυρίως έναν καταγγελτικό λόγο για τις υλικοτεχνικές ελλείψεις και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα ανάπηρα άτομα στην Ελλάδα. Η επιρροή του κοινωνικού μοντέλου της αναπηρίας στα newsletters του «Αναπηρία Τώρα» είναι εμφανής, κυρίως όσον αφορά τη διάδοση των πρακτικών χειραφέτησης και αυτοσυνηγορίας, δίνοντας παράλληλα έμφαση στη διάδοση ιατρικών θεμάτων.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2008 σε newsletter του «Αναπηρία Τώρα» γράφτηκε το εξής: «Στην Ελλάδα η αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής έχει παραστρατήσει βαθιά. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, πόσοι είμαστε και το κυριότερο δεν ξέρουμε πού πάμε. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα πέριξ της αναπηρίας (της δικής μας προσωπικής αναπηρίας) και να σκεφτούμε καθαρά μακριά από παραμορφώσεις και θολές παραστάσεις».

Λίγες μέρες πριν από τη δημοσίευση αυτού του newsletter, είχε αρχίσει η σχολική χρονιά. Φεύγοντας από το ειδικό σχολείο στο οποίο δίδασκα τότε και παράλληλα πραγματοποιούσα την ανθρωπολογική μου μελέτη, μέσα στο ταξί, άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πατέρα μαθητή του σχολείου να εκφράζει την αγανάκτησή του για τις ελλείψεις που παρατηρούνται σ’ αυτό. Αρχικά μίλησε για την έλλειψη ικανού αριθμού σχολικών λεωφορείων για τη μεταφορά των μαθητών, πρόβλημα το οποίο δεν φαινόταν να επιλύεται σύντομα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι μαθητές να μην μπορούν να προσέλθουν στα μαθήματά τους. Ο πατέρας έδινε συνέντευξη σε γνωστό δημοσιογράφο και με θυμό ξέσπασε, συνδέοντας τα προβλήματα του σχολείου με τη γενικότερη οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας. «Αντί να βρουν λύσεις στα προβλήματα των παιδιών μας, ασχολούνται με την επιβολή φόρων και τις παράνομες αγορές ακινήτων», ανέφερε, εννοώντας τους πολιτικούς. Ο δημοσιογράφος τον σταμάτησε και του είπε ότι θα επιληφθεί του θέματος.

Το βράδυ της ίδιας μέρας διάβασα στην κεντρική σελίδα της διαδικτυακής πύλης του «Αναπηρία Τώρα» επιστολή του προέδρου του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου. Η επιστολή δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα και σε απογευματινή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Στην επιστολή, μεταξύ άλλων, γράφτηκε:

«Ως Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων των Μαθητών του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου […] νιώθουμε χρέος μας να αντιτάξουμε στη σαθρή κυβερνητική ρητορεία την αλήθεια των Παιδιών με Αναπηρίες, τα προβλήματα και τις απογοητεύσεις που βιώνουμε, με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των συμπολιτών μας για μια ιδιαιτέρως ευαίσθητη κοινωνική ομάδα. […] Τo Ειδικό Γυμνάσιο και Ειδικό Ενιαίο Λύκειο, που λειτουργεί εδώ και δύο δεκαετίες, τα τελευταία 4 χρόνια αγωνίζεται ΜΟΝΟ του να επιβιώσει, ενώ η Πολιτεία εμφανίζεται τραγικά ασυνεπής στις δεσμεύσεις και τις αυτονόητες υποχρεώσεις της…

Είμαστε αντιμέτωποι με μια ανεξήγητη αδιαφορία της Πολιτείας. […] Αγωνιζόμαστε χρόνια για την ανάδειξη των προβλημάτων, την ενημέρωση του συνόλου των πολιτών και την ευαισθητοποίησή τους και χρειαζόμαστε κάθε δυνατή στήριξη από την Πολιτεία, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους. Στόχος μας είναι να δικαιωθεί τελικά ο διαρκής αγώνας των ατόμων αυτών για τις ίσες ευκαιρίες και το σεβασμό που τους αξίζει στα πλαίσια σχεδιασμού κοινωνικής πολιτικής και κράτους προνοίας. Είμαστε μια μειοψηφία με δίκαιες διεκδικήσεις, που χωρίς την ευαισθησία της πλειοψηφίας δύσκολα θα πετύχουμε τη δικαίωσή μας. Σε αυτή την πλειοψηφία, με το παρόν Δελτίο Τύπου, αλλά και τη σημερινή μας κινητοποίηση επ’ ευκαιρία της έναρξης της σχολικής χρονιάς, παρουσιάζουμε την αλήθεια της εγκατάλειψης που βιώνουμε».

Ο Κωνσταντίνος (ψευδώνυμο), απόφοιτος του σχολείου, διάβασε την επιστολή του προέδρου γονέων και κηδεμόνων στο διαδίκτυο και σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε, μου είπε: «Μου φάνηκε ότι επικεντρώθηκε πολύ στο ειδικό σχολείο και έδωσε έμφαση του στυλ: Αυτά τα ανάπηρα θέλουν το σχολείο τους. Δεν μ΄ άρεσε καθόλου αυτή η επιστολή».

Δυο μήνες αργότερα ο Κωνσταντίνος δημοσίευσε κείμενό του στη σχολική εφημερίδα του ειδικού σχολείου. Στο άρθρο του με τίτλο «Οι Ανάπηροι είναι Stars!», έγραψε:

«Μην κάθεσαι σπίτι, βγες μια βόλτα να πάρεις και λίγο αέρα… σε έπρηξε και ο άλλος, ευκαιρία είναι να του κάνεις το χατίρι. Άσε που μόλις βγεις, θα δεις ότι είσαι μεγάλος star! Τι γιατί; Δεν το ξέρεις ότι στην Ελλάδα εμείς οι ανάπηροι είμαστε κάτι σαν stars; Ναι, αμέ! Πρόσεξέ με: Όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάνε όλοι (ή OK, σχεδόν όλοι); Ναι! Το ίδιο δεν γίνεται και με τις διασημότητες; Ναι! Επίσης, όταν πας κάπου, π.χ. στο σινεμά, και περιμένεις στην ουρά για εισιτήριο, εκτός του ότι όλοι σε έχουν προσέξει, έχεις παρατηρήσει ότι είτε α) οι υπεύθυνοι του σινεμά σε έχουν εντοπίσει και αμέσως βρίσκεται κάποιος δίπλα σου και σε εξυπηρετεί στο τσακ μπαμ, ζητώντας σου να προσπεράσεις την ουρά και σε 5 λεπτάκια έχεις ήδη τα εισιτήρια στο τσεπάκι σου, οπότε προλαβαίνεις να πας και για ένα ποτάκι στα γρήγορα (πολλές φορές το ποτό είναι δώρο του «καταστήματος»!). Είτε β), το πλήθος που βρίσκεται εκεί και περιμένει, όταν σε δει, σου ζητάει (όχι όλοι πάντα όμως, υπάρχουν και οι αγενείς-σνομπ) να προσπεράσεις για να μην ταλαιπωρείσαι για αρκετή ώρα; Ναι! Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους stars; Ναι! Τέλος, πόσες φορές έξω σου έχουν μιλήσει ή έστω γλυκοχαμογελάσει άγνωστα άτομα; Πολλές φορές! Το ίδιο δεν γίνεται και με τις διασημότητες; Μα φυσικά. Ναι! Άρα πού καταλήγουμε; Ότι είσαι σταρ! Άλλωστε το επιβεβαιώνει και η μεταβατική ιδιότητα: Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνόμος επίσης είναι όργανο, άρα τελικά ο αστυνόμος είναι μπουζούκι!».

Όταν ανακοίνωσα στους μαθητές ότι το «Αναπηρία Τώρα» δημοσίευσε τη σχολική τους εφημερίδα, ο Κωνσταντίνος σχολίασε: «Εμ βέβαια, πού αλλού θα γινόταν διαφήμιση της εφημερίδας μας, μόνο οι ανάπηροι ασχολούνται με τους ανάπηρους». Την ίδια χρονιά, μεγάλος δημοσιογραφικός οργανισμός, ο οποίος κάθε χρόνο διεξάγει διαγωνισμό καλύτερου μαθητικού εντύπου, βράβευσε την εκδοτική προσπάθεια των μαθητών του ειδικού σχολείου. Η τότε λυκειάρχης αποφάσισε να παραστούν όλοι οι μαθητές στην τελετή της βράβευσης. Οι μαθητές έλαβαν «ειδικό» έπαινο και χρηματικό έπαθλο μαζί με άλλες δύο «ειδικές» κατηγορίες σχολείων, ένα σχολείο φυλακών και ένα διαπολιτισμικό σχολείο. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, με πλησίασε η Λώρα (ψευδώνυμο), η οποία συμμετείχε ενεργά στη συντακτική ομάδα της σχολικής εφημερίδας, και μου είπε: «Τελικά μας βράβευσαν γιατί μάλλον είμαστε το μοναδικό ειδικό σχολείο που έλαβε μέρος στο διαγωνισμό. Τι είναι αυτά τα πράγματα με τα ειδικά βραβεία για ειδικές κατηγορίες! Νομίζαμε ότι θα συμμετείχαμε μαζί με τα υπόλοιπα σχολεία…».

Αν αποδεχτούμε την τοποθέτηση ότι ο λόγος είναι ένα σύστημα γνώσης των ιδανικών που δεν εφαρμόζονται (Andersen & Kjær 1996), μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την αποδομητική προσέγγιση για να κατανοήσουμε το χαρακτήρα του δημόσιου λόγου για έννοιες όπως «σχολείο», «παιδικότητα», «αναπηρία» στην Ελλάδα. Ακολουθώντας την άρθρωση του δημόσιου λόγου, που πότε επικαλείται τις «ειδικές ανάγκες» των «ειδικών κατηγοριών ή ευαίσθητων ομάδων» και πότε τα «δικαιώματα των αναπήρων», αποκαλύπτεται ένα παιχνίδι της γλώσσας με τη δημόσια εικόνα, το οποίο χρησιμοποιεί δικούς του κανόνες, έχοντας μια εσωτερική λογική (Anderssen & Kjær 1996:10). Είναι δηλαδή το φαινόμενο (της αναπηρίας στην περίπτωσή μας) το οποίο περιγράφεται ή η περιγραφική τάξη (Foucault 1973a) δίνει την «αλήθεια» για το τι είναι αναπηρία ως φαινόμενο;

Η περιγραφική τάξη εγκαθιδρύει τα κριτήρια κατανόησης του φαινομένου. Στον δημόσιο λόγο ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» χάνει έδαφος για να αντικατασταθεί από τον όρο «άτομα με αναπηρίες», με αρκετές διαφοροποιήσεις πάνω στο ίδιο μοτίβο, όπως για παράδειγμα στα επίσημα έγγραφα του εκπαιδευτικού κόσμου, όπου ο όρος «μαθητές με αναπηρίες» αντικαθίσταται από τον όρο «μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» ή «μαθησιακές δυσκολίες». Οι «ειδικές ανάγκες» δίνουν τη θέση τους σε μια αναπηρία η οποία δεν έχει κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, αλλά ατομικό. Το άτομο προσδιορίζεται από τη βλάβη που έχει (άτομα με αναπηρία/ες) και δεν υπάρχει ο όρος «ανάπηρο άτομο», ο οποίος υποδηλώνει μια συλλογική κατασκευή της αναπηρίας. Στην Ελλάδα η αναπηρία είναι βλάβη, όπως ακριβώς οι ανάπηροι μαθητές θεωρείται ότι έχουν «ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» ή ότι είναι «ειδική κατηγορία» ή «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα», δηλαδή η βλάβη τους είναι ατομική τους υπόθεση.

Σημείωση [*]:Ο Paul Hunt (1966) ανέφερε ότι το πρόβλημα της αναπηρίας δεν βρίσκεται μόνο σε κάποιο λειτουργικό περιορισμό του ατόμου, αλλά, κυρίως, στο επίπεδο της σχέσης των ανάπηρων με τα μη ανάπηρα άτομα, υποστηρίζοντας ότι τα ανάπηρα άτομα «προκαλούν» στις κοινωνικές τους σχέσεις εξαιτίας της ειδικής θέσης που βρίσκονται. Αυτή η «πρόκληση», κατά τον Hunt, συνήθως ερμηνεύεται με τους ακόλουθους προσδιορισμούς: Άτυχοι, άχρηστοι, διαφορετικοί, μέλη μειονοτικής ομάδας και άρρωστοι. (1966:3).

Ο Colin Barnes (1992), μελετώντας το ζήτημα των αναπαραστάσεων της αναπηρίας, διέκρινε δέκα τύπους ανάπηρων ατόμων, όπως εμφανίζονται στα βρετανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης: Αξιολύπητοι και παθητικοί, θύματα βίαιης συμπεριφοράς, μοχθηροί και σατανικοί, αξιοπερίεργοι, σούπερ-ανάπηροι, υποκείμενα εμπαιγμού και γελοιοποίησης, εχθρικοί, φορτικοί, σεξουαλικά ανώμαλοι, ανίκανοι να συμμετέχουν πλήρως στην κοινοτική ζωή, και τέλος υπήρχαν περιπτώσεις που εμφανίστηκαν ως «κανονικοί». Κατά τον Barnes, οι μονοδιάστατες αυτές απεικονίσεις είναι στερεότυπα που ιατρικοποιούν, πατρονάρουν, ποινικοποιούν και απανθρωπίζουν τα ανάπηρα άτομα, διαμορφώνοντας τη βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι στάσεις, οι υποθέσεις και οι προσδοκίες απέναντι στα άτομα αυτά. Είναι θεμελιώδη στις διακρίσεις και στην εκμετάλλευση που υφίστανται καθημερινά τα ανάπηρα άτομα και συμβάλλουν σημαντικά στον συστηματικό αποκλεισμό τους από τη γενικότερη πορεία της κοινοτικής ζωής (Barnes 1992:39).

Συμπληρώνοντας, ο Tom Shakespeare (1997 [1994]) ανέφερε ότι οι πολιτισμικές αυτές αναπαραστάσεις δημιουργούν το συναίσθημα του οίκτου σε ένα κλίμα φιλανθρωπικού λόγου, στοιχείο των διαφημίσεων που αναφέρονται στην αναπηρία. Όπως σημείωσε η Jenny Morris στο Pride Against Prejudice (1991:85), οι πολιτισμικές αναπαραστάσεις της αναπηρίας στο χώρο της τηλεόρασης τοποθετούν τα ανάπηρα άτομα σε μια αμυντική θέση προκαθορισμένων αντιλήψεων, και η θέση τους ερμηνεύεται με βάση τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό τα μη ανάπηρα άτομα. Στο σημείο αυτό οι Barnes et al (2003) υποστήριξαν ότι μ΄ αυτό τον τρόπο κατασκευάζεται η εναλλακτικότητα των ανάπηρων ατόμων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Andersen Kerstrom, N. & Kjaer P. .1996. Institutional Construction and Change: an analytical strategy of Institutional History, COS rapport no 5 (Copenhagen, COS).

Barnes, C. 1992. Disabling Imagery and the Media: An Exploration of Media Representations of Disabled People, Belper: The British Council of Organisations of Disabled People.

Corker, M. & Shakespeare, T. (2002) Mapping the Terrain, in: M. Corker & T. Shakespeare (eds), Disability/Postmodernity: Embodying disability theory(London, Continuum), pp. 1–17.

Derrida, J. 1982. Signature event context, xxix, translated by ALAN BASS (Brighton, Harvester Press), in: Margins of Philosophy (Chicago, IL).

Durkheim, E. 1963. Primitive Classifications (Chicago, IL, University of Chicago Press).

Foucault,M. 1972. The Archeology of Knowledge (London, Routledge).

Fpucault,M. 1973a. The Birth of the Clinic (London, Tavistock).

Foucault,M. 1973b. The order of things: an archaeology of human sciences (New York, Vintage Books).

Foucault, M. (1983) The Subject and Power, in: H. L. Dreyfus & P. Rabinow, Michel Foucualt, Beyond structuralism and hermeneutics (Chicago, IL, The University of Chicago Press), pp. 208–228.

Foucault,M. 1988. Madness(New York, Vinage Book).

Hedlund, M. 2000. ‘Disability as a Phenomenon: a discourse of social and biological understanding’, Disability & Society, 15(5): 765 -780

Hughes S, P. 1999. The constitution of impairment: modernity and the aesthetic of oppression, Disability & Society, 14, pp. 155–172.

Hughes, B. & Paterson, K. 1997. The social model of disability and the disappearing body,

Disability & Society, 12, pp. 325–340.

Hunt P. 1966, Stigma: The Exoerience of Disability. London: Geoffrey Chapman.

Jodelet, D. 1991. Madness and Social Representation (New York, Hawester Weathsheaf).

Morris, J. 1991. Pride Against Prejudice: Transforming Attitudes to Disability, London: The Women’s Press.

Oliver, M. 1983. Social Work with Disabled People (Basingstoke, Macmillan).

Oliver, M. 1990. The Politics of Disablement (London, Macmillan).

Oliver, M. 1996. Understanding Disability: from theory to practice (Basingstoke, MacMillan).

Shakespeare, T. 1997, Cultural Representations of Disabled People: Dustbins for Disavowal , in: Barton, L. and Oliver, M. (eds) Disability Studies: Past, Present and Future, Leeds: The Disability Press. (first published 1994)

Zoniou-Sideri et al, 2006, Inclusive discourse in Greece: strong

voices, weak policies, International Journal of Inclusive Education, 10, No. 2–3: 279–291.

* ο Λάζαρος Τεντόμας είναι  Εκπαιδευτικός, διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας

(πηγή: Αυγή)

Μια σπάνια και μη θεραπεύσιμη μολυσματική νόσος που μοιάζει με την πολιομυελίτιδα εμφανίστηκε στην Καλιφόρνια όπου έχει προσβάλει μικρό αριθμό παιδιών, ανακοίνωσαν ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.

Οι πανεπιστημιακοί παρουσίασαν χθες πέντε κρούσματα ξαφνικής παράλυσης σε παιδιά, στη διάρκεια συνεδρίου της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας στη Φιλαδέλφεια.

«Αν και ο ιός της πολιομυελίτιδας έχει ουσιαστικά εξαλειφθεί από τον κόσμο, άλλοι ιοί μπορούν επίσης να πλήττουν τον μυελό των οστών, εμφανίζοντας ένα σύνδρομο που μοιάζει με αυτό της πολιομυελίτιδας», δήλωσε ο νευρολόγος του Στάνφορντ Κιθ βαν Χάρεν, βασικός συντάκτης της μελέτης αυτής με τα κρούσματα αυτά.

«Κατά την τελευταία δεκαετία διαπιστώθηκε μια σχέση ανάμεσα σε νέες μορφές εντεροϊού και στην εμφάνιση αυτού του συνδρόμου που μοιάζει με την πολιομυελίτιδα σε παιδιά στην Ασία και την Αυστραλία», εξήγησε ο ερευνητής.

«Αυτά τα πέντε κρούσματα επισημαίνουν τη δυνατότητα εκδήλωσης ενός συνδρόμου που μοιάζει με εκείνο της πολιομυελίτιδας στην Καλιφόρνια», τόνισε.

Η πολιομυελίτιδα εξαλείφθηκε ευρέως από τον πλανήτη με την ανάπτυξη ενός εμβολίου τη δεκαετία του 1950, αλλά η νόσος συνεχίζει να εμφανίζεται σε ορισμένες χώρες όπως το Πακιστάν, η Νιγηρία και το Αφγανιστάν.

Στην Καλιφόρνια τα πέντε παιδιά που προσβλήθηκαν από το νέο σύνδρομο είχαν όλα τους εμβολιαστεί κατά της πολιομυελίτιδας και οι εξετάσεις για πολιομυελίτιδα στις οποίες υποβλήθηκαν ήταν αρνητικές. Όλα τα παιδιά παρουσίαζαν τα ίδια συμπτώματα: ξαφνική απώλεια της κίνησης ενός εκ των μελών τους και στη συνέχεια παράλυση σε δύο ημέρες.

Τρία μεταξύ αυτών έπασχαν από αναπνευστική νόσο πριν εμφανίσουν αυτά τα συμπτώματα.

Δύο ανάμεσά τους ήταν φορείς του εντεροϊού-68, ενός σπάνιου ιού που συνδέθηκε με την εμφάνιση της νόσου, του οποίου δεν ήταν φορείς τα άλλα τρία παιδιά και οι γιατροί συνεχίζουν να αναζητούν τα αίτια της παράλυσής τους.

«Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η εμφάνιση του συνδρόμου αυτού παραμένει πολύ, πολύ σπάνια», επέμεινε ο Κιθ Βαν Χάρεν, παρότι οι ερευνητές θεωρούν πως και άλλα κρούσματα μπορεί να εκδηλωθούν. Καλούν συνεπώς τους γονείς να επικοινωνούν με τους γιατρούς τους το συντομότερο δυνατόν, αν ένα παιδί παρουσιάζει σημάδια παράλυσης.

(πηγή: kathimerini.gr)

Τι δείχνουν τα στοιχεία νέας μελέτης για τον θάνατο βρεφών την πρώτη ημέρα της ζωής τους

Ένα εκατομμύριο βρέφη πεθαίνουν κάθε χρόνο την πρώτη ημέρα της ζωής τους, συχνά επειδή η μητέρα τους έχει αφεθεί να γεννήσει μόνη της και αβοήθητη σε κάποια από τις φτωχότερες και πιο απομονωμένες περιοχές του κόσμου, σύμφωνα με μία νέα μελέτη ευρείας κλίμακας για την παγκόσμια βρεφική θνησιμότητα.

Η έκθεση εκτιμά ότι ο «θλιβερός και απαράδεκτος» αυτός απολογισμός μπορεί να μειωθεί κατά το ήμισι μέσω της δωρεάν παροχής στοιχειώδους υγειονομικής περίθαλψης και μαιευτικής.

Τα περισσότερα βρέφη πεθαίνουν μέσα στο πρώτο 24ωρο ως αποτέλεσμα επιπλοκών κατά τον τοκετό περιλαμβανομένων των παρατεταμένων τοκετών και των μολύνσεων, που θεραπεύονται με την προϋπόθεση ότι θα είναι άμεσα διαθέσιμη η βοήθεια.

Ωστόσο, η φιλανθρωπική ΜΚΟ οργάνωση Save the Children εκτιμά στην μελέτη της ότι 40 εκατομμύρια γυναίκες δεν λαμβάνουν βοήθεια από εκπαιδευμένο προσωπικό στη διάρκεια του τοκετού. Δύο εκατομμύρια γυναίκες απάντησαν ότι την τελευταία φορά που γέννησαν ήταν εντελώς μόνες.

Ο Τζάστιν Φόρσαϊθ, εκτελεστικός διευθυντής της οργάνωσης, χαρακτήρισε «εγκληματικά» τα στατιστικά αυτά στοιχεία και είπε ότι οι λύσεις είναι γνωστές. «Η πρώτη ημέρα της ζωής ενός παιδιού είναι η πιο επικίνδυνη και πάρα πολλές γυναίκες γεννούν μόνες τους στο πάτωμα του σπιτιού τους ή στους θάμνους χωρίς κάποια σωτήρια για τη ζωή τους βοήθεια».

«Μαθαίνουμε για ιστορίες φρίκης από μητέρες που περπατούν επί ώρες έχοντας ξεκινήσει τη διαδικασία του τοκετού προκειμένου να βρουν βοήθεια από κάποιον εκπαιδευμένο, πολύ συχνά με τραγική κατάληξη», λέει ο ίδιος.

Επιπλέον του ενός εκατομμυρίου θανάτων το πρώτο 24ωρο της ζωής τους, 1,2 εκατομμύρια βρέφη πεθαίνουν στη διάρκεια του τοκετού, διαπιστώνει η έκθεση.

Το 2012, 2,9 εκατομμύρια θάνατοι σημειώθηκαν κατά τον πρώτο μήνα της ζωής του βρέφους, αριθμός που αντιστοιχεί σε δύο στους πέντε βρεφικούς θανάτους.

Παρά την πρόοδο που έχει επιτευχθεί σε διεθνές επίπεδο με αποτέλεσμα η παιδική θνησιμότητα να έχει μειωθεί κατά το ήμισυ την τελευταία δεκαετία, 18.000 νήπια κάτω των πέντε ετών εξακολουθούν να πεθαίνουν κάθε χρόνο κυρίως από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν.

Η μείωση των πρόωρων θανάτων βρεφών και των εμβρυικών θανάτων κατά τον τοκετό θεωρείται σημαντική για την ικανοποίηση των Στόχων Ανάπτυξης για την Χιλιετία του ΟΗΕ ως το 2015. Ωστόσο, τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνται κι εκφράζονται φόβοι ότι δεν σημειώνεται πρόοδος προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης των στόχων.

Η φιλανθρωπική οργάνωση καλεί τους πολιτικούς, τα μέλη φιλανθρωπικών οργανώσεων και εκείνους που εργάζονται στον τομέα της ιατρικής περίθαλψης και των φαρμακευτικών βιομηχανιών να συμφωνήσουν σε μία «δέσμευση για τα νεογέννητα» από πέντε σημεία.

Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της βρεφικής θνησιμότητας και να διασφαλίσουν ότι σε κάθε τοκετό θα συμμετέχει κι ένας εκπαιδευμένος νοσηλευτής μέχρι το 2025.

Η Save the Children επιθυμεί οι αναπτυσσόμενες χώρες να αυξήσουν τις δαπάνες για την υγεία στο επίπεδο που θέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) των 48,5 ευρώ ανά άτομο και να αφαιρέσουν τα νοσήλια για τον τοκετό και την φροντίδα των νεογέννητων.

Επίσης καλούνται οι φαρμακευτικές εταιρείες να παρασκευάσουν νέα προϊόντα και να τα διαθέσουν στις φτωχότερες οικογένειες του κόσμου.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι υπάρχουν πολλές απλές τεχνικές που θα μπορούσαν γρήγορα να μειώσουν τα ποσοστά θανάτων νεογέννητων. Ενέσεις με κορτικοστεροειδή μπορούν, να χορηγηθούν σε μία γυναίκα σε πρόωρο τοκετό και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των πνευμόνων του βρέφους δίνοντάς του έτσι περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.

Τεχνικές όπως η αποκαλούμενη «φροντίδα του καγκουρό» κατά την οποία τα νεογνά διατηρούνται ζεστά έχοντας επαφή με τη μητέρα τους, δέρμα με δέρμα, όταν δεν υπάρχει θερμοκοιτίδα, μπορούν να τα κρατήσουν στη ζωή.

Επίσης, η εφαρμογή ενός αντισηπτικού ζελέ στο σημείο όπου κόβεται ο ομφάλιος λώρος μπορεί να μειώσει δραματικά τον κίνδυνο μόλυνσης της περιοχής.

Όπως επισημαίνει η έκθεση, που τιτλοφορείται «Δίνοντας Τέλος στους Θανάτους Νεογέννητων» ανάμεσα στους παράγοντες που μπορεί να επιφέρουν τον θάνατο την πρώτη ημέρα της ζωής ενός βρέφους είναι ο πρόωρος τοκετός ή η γέννηση ελιποβαρούς νεογνού.

Οι μητέρες σε αυτή την περίπτωση λάμβαναν πλημμελή φροντίδα και είχαν κακή διατροφή στη διάρκεια της κύησης.

Τον μεγαλύτερο κίνδυνο κατά την πρώτη ημέρα της ζωής τους αντιμετώπισαν τα παιδιά στη Σιέρα Λεόνε με 19 στα 1.000 νεογέννητα να πεθαίνουν το πρώτο 24ωρο. Μετά το πέρας του εμφυλίου πολέμου μόνο μία στις τέσσερις μητέρες έλαβε ιατρική φροντίδα από εκπαιδευμένο προσωπικό στη διάρκεια του τοκετού.

(πηγή: news247.gr)

Γράφει: Μαριλένα Παναγή

Λευκωσία: Ξεχασμένα κάπου σε σπίτια γνωστών και γειτόνων μένουν παιδιά αλλοδαπών γυναικών, οι οποίες συλλαμβάνονται και κρατούνται στα κρατητήρια της Μεννόγιας μέχρι να έρθει η στιγμή της απέλασής τους. Η διαδικασία μπορεί να κρατήσει μήνες ολόκληρους, τα παιδιά, βρέφη και νήπια κατά κύριο λόγο είναι μακριά από τη μητέρα τους και σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι ενήμερες ούτε και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας.

Η καταγγελία έγινε στον «Φιλελεύθερο» από την επίτροπο Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, Λήδα Κουρσουμπά, και τη γενική συντονίστρια για τα παιδιά στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης Στέλλα Κυριακίδου. «Είναι ένα φαινόμενο το οποίο εμείς αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά», ανέφερε η κ. Κουρσουμπά, ενώ η κ. Κυριακίδου υποστήριξε ότι «δεν γίνεται αυτό το Κράτος να χωρίζει το παιδί από τη μητέρα του για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα και οι υπόλοιποι να το δεχόμαστε και να παραμένουμε απαθείς».

Αφορμή για τις καταγγελίες αποτέλεσε η περίπτωση δύο γυναικών, μιας από την Κίνα και δεύτερης από το Καμερούν, που βρίσκονται στα κρατητήρια της Μεννόγιας μακριά από τα παιδιά τους, τα οποία έχουν το ένα ρουμανική και το άλλο βουλγαρική υπηκοότητα. Και στις δύο περιπτώσεις ενεργό εμπλοκή έχουν και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αφού στην περίπτωση της γυναίκας από το Καμερούν έχει εντοπιστεί ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος επιθυμεί να το αναλάβει, αλλά οι Υπηρεσίες αναμένουν την ολοκλήρωση των διαδικασιών.

Τα περιστατικά, σύμφωνα με την επίτροπο Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, «είναι πολλά και αυξανόμενα και επειδή μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα με τις παρεμβάσεις μας εκτός από το να λύνουμε προβλήματα πυροσβεστικά, έχω καλέσει σε συνάντηση τα εμπλεκόμενα Υπουργεία για να κάτσουμε να βρούμε μια οριστική λύση στο ζήτημα».

Η εμπλοκή των ΜΚΟ

Αρκετές είναι οι περιπτώσεις αλλοδαπών μητέρων που χωρίζονται από τα παιδιά τους και καταλήγουν σε Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, οι οποίοι παλεύουν με τη σειρά τους να δώσουν μια λύση μέσω των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών.

Η περίπτωση της Κινέζας ήρθε στο φως μετά από επίσκεψη εκπροσώπου της οργάνωσης Cyprus STOP trafficking στα κρατητήρια της Μεννόγιας.

Η αλλοδαπή αυτή, όπως διαπιστώθηκε, βρίσκεται υπό κράτηση και μακριά από το παιδί της από τις 3 Φεβρουαρίου.

Στην περίπτωση της γυναίκας από το Καμερούν, ενεπλάκη και η ΜΚΟ «Hope for Children».

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η ΜΚΟ, η γυναίκα βρίσκεται υπό κράτηση στον χώρο μεταναστών στη Μεννόγια από τις 16 Ιανουαρίου 2014.

Αποτέλεσμα της σύλληψης και κράτησής της είναι ο αναγκαστικός αποχωρισμός από το παιδί της, του οποίου η ίδια είχε την αποκλειστική φροντίδα.

Η Hope for Children ενημέρωσε ότι είχε επαφές και με τον πατέρα του παιδιού, ο οποίος βρίσκεται στη Ρουμανία και επιθυμεί να επανενωθεί με τη μητέρα και το παιδί τους.

Λήδα Κουρσουμπά: «Δεν ενημερώνουν ούτε το Γραφείο»

«Είναι αδιανόητο να μη λαμβάνεται υπόψη το συμφέρον του παιδιού, είναι αδιανόητο οι Υπηρεσίες του Κράτους να ενεργούν εσφαλμένα νομικά, χωρίς να εξετάζουν την κατάσταση μιας γυναίκας, να τη συλλαμβάνουν και να τη φυλακίζουν και το παιδί να μένει στη γειτονιά με τον κάθε καλοπροαίρετο πολίτη ή φίλο της μητέρας, ο οποίος προσφέρεται, χωρίς να περάσει από καμία αξιολόγηση, να το φροντίζει».

Η επίτροπος Λήδα Κουρσουμπά, παρουσιάστηκε πολύ έντονη στις δηλώσεις της, αφού, όπως εξήγησε, «αυτό το φαινόμενο φθάνει κοντά μας πολύ συχνά και κάθε φορά κάνω παρεμβάσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις ανταποκρίνονται οι Υπηρεσίες και λύνεται το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι λύση».

Πρέπει, είπε, «να γίνει κατανοητό ότι το συμφέρον του παιδιού είναι να είναι με τη μητέρα του. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορούν να κρατούν τη μητέρα για μήνες στο κρατητήριο και το παιδί να μένει σε γνωστούς και γείτονες μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες απέλασης και πρέπει να πω ότι υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας δεν ενημερώνονται καν για την ύπαρξη και την κατάσταση αυτών των παιδιών». Δεν γίνεται, συνέχισε, «να έχουμε συνέχεια το ίδιο πρόβλημα, να μη λαμβάνονται υπόψη τα παιδιά και να κρατούμε τις μητέρες στα κρατητήρια χωρίς να εξετάζουμε τίποτ’ άλλο για τις ίδιες ή για τα παιδιά τους».

Σε κάθε περίπτωση όμως, είπε, «πρέπει να κινητοποιούνται οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και για να κινητοποιηθούν πρέπει κάποιος να τις ενημερώνει για κάθε περίπτωση». Τέλος, και όπως επεσήμανε η κ. Κουρσουμπά, «το οποιοδήποτε παιδί δεν μπορεί να μένει με τον γείτονα ή τον φίλο που με καλή τη πίστει ανέλαβαν να το φροντίσουν. Στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει εμπλοκή των ΥΚΕ, τότε και οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως να θέλουν να βοηθήσουν μένουν εκτεθειμένοι αφού σε περίπτωση που χρειαστεί να πάρουν κάποιες αποφάσεις που αφορούν το παιδί θα υποχρεωθούν να παρανομήσουν».

Στέλλα Κυριακίδου: «Δεν χωρίζουμε το μωρό από τη μητέρα του»

Αρκετά έντονη στις δηλώσεις της ήταν και η γενική συντονίστρια για θέματα παιδιών στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης Στέλλα Κυριακίδου. «Οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να μας δώσουν απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν. Δεν γίνεται να χωρίζουμε ένα μωρό από τη μητέρα του χωρίς να εξετάζουμε πρώτα όλες τις παραμέτρους και δεν γίνεται να δεχόμαστε ότι μια μητέρα είναι στο κρατητήριο για να απελαθεί και το παιδί της βρίσκεται στο σπίτι κάποιας φίλης». Σε ό,τι αφορά την περίπτωση της Κινέζας, η κ. Κυριακίδου τόνισε ότι «το παιδί πρέπει να επανενωθεί άμεσα με τη μητέρα του» και υποστήριξε ότι αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση, αφού ήδη «αυτή τη στιγμή υπάρχει άλλη μια τουλάχιστον μητέρα στα κρατητήρια της Μεννόγιας».

(πηγή: Φιλελεύθερος)